خیلی خیلی بهتر از کار های قبلی ایشان. بعضی از شعر هایشان آن قدر خوب بود که حال آدم را دگرگون می کرد و پنج ستاره هم برایشان کم است ولی متاسفانه شعر هایی هم بودند که دو امتیاز هم به زور می گیرند.

شعر های آخر کتاب (به خصوص آخری) بیشتر پیشنهاد می شوند.

این کتاب را محرم امسال در جاده ی سه شنبه شب قم خواندم:)
        

          تو را گرفته در آغوش خویش شش گوشه
چنان که جلد طلاکوب متن قرآن را
        

          《هو الحق》
مثل تحیر یک نفس خوندمش.
زیبا بود.
پ.ن: تحیر دفتر شعر دیگه‌ی آقای برقعیه.
۲۰شهریور ۱۴۰۱
        

          عااااالی
        

          خوشا به حال خیالی که در حرم مانده 
و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد
        

          همیشه قبل هر حرفی برایت شعر می‌خوانم
قبولم کن من آداب زیارت را نمی‌دانم

نمی‌دانم چرا این‌قدر با من مهربان هستی
نمی‌دانم کنارت میزبانم یا که مهمانم

نگاهم روبه‌روی تو بلاتکلیف می‌ماند
که از لبخند لبریزم، که از گریه فراوانم

به دریا می‌زنم، دریا ضریح توست غرقم کن
در این امواج پرشوری که من یک قطره از آنم

سکوت هرچه آیینه! نمازم را طمأنینه!
بریز آرامشی دیرینه در سینه، پریشانم

تماشا می‌شوی آیه به آیه در قنوت من
تویی شرط و شروط من اگر گاهی مسلمانم

اگر سلطان تویی دیگر اِبایی نیست می‌گویم:
که من یک شاعر درباری‌ام، مداح سلطانم
.
.
.
دلم هوای حرم کرده است میدانی
دلم هوای دو رکعت نماز بالاسر...💔
        

          لذت بردیم
        

          اصولاً کار آئینی بسیااار سخته. لغاتی که میشه استفاده کرد بسیار محدوده و همان محدود ها رو هم بر اساس بار معنایی و حفظ احترام به ائمه(ع)اگر انتخاب کنیم؛این محدود ها محدود تر میشوند.آقای برقعی واقعا شعر هاشون در این زمینه بسیار خوبه. توی این کتاب چند فلسفه و دیدگاه بسیار جالب شاعر درمورد شعر رو دیدم که بسیار پسندیدم. 
اما از نظر فنی:
شعر های این کتاب از حسن مطلع و مقطع آنچنان قوی ای برخوردار نیست و اکثراً بیت های اصلی(مغز دار) نه در ابتدا است نه انتها بلکه در میانه شعر آمده، که این برای من بسیار جالب بود.
ما با قافیه های پیچیده مواجه نیستیم و یکی از قافیه های شعر رو با ریش گرو گذاشتن میشه قبول کرد و کمی به بن مایه آن شعر آسیب زده.
در مورد هارمونی بحر های استفاده شده و محتوا: بحر ها درست انتخاب شده بودند در کل.
        

          فکر کن فلسفه خلقت عالم تنها
راز خندیدن یک کودک چوپان باشد...
        

          تماشا می شوی آیه به آیه در قنوت من
تویی شرط و شروط من اگر گاهی مسلمانم

هدیه ای بود عالی از نمایشگاه کتابی که هر سال من ازش جا می مونم:|
        

          به‌شخصه نظرم جلب نشد...
        

          سومین دفتر شعری که از آقای برقعی خوندم
مثل همیشه عالی ..
        

          لاجرعه سر کشیدمش
طی یک ساعت
عالی بود عالی
گاهی فکر میکنم به برقعی وحی میشه اشعارش! بس که خوبه

مخصوصاً اون شعر عاشقانه که بیت آخرش گفت:
اگرچه شاعر آیینی ام دلم میخواست
که عاشقانه بگویم، عذاب خوبی بود
        

          به یاد چایی شیرین کربلایی ها 
لبم حلاوت احلی من العسل دارد

        

          شعر های آقای برقعی نیازی به تعریف و تمجید ندارد
حال خوب کن است
تو این کتاب چند شعر معروف از جمله به نام نامی سر بسمه تعالی سر نوشته شده بود که خواندنش صد در صد توصیه می شود.
        

          خوشا به حال خیالی که در حرم مانده
و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد
        

          گر فرامــوش کرد خواجه مرا 
خویشتن را به رقعه دادم یـاد
کودک شیرخواره تا نگریـست 
مادر او را به مهر شــیر نــداد 

(شهید بلخی) 

هر چند اشعار زیبایی خواندم، اما به نظرم نسبت به دو مجموعه‌ی شعر قبلی سید حمیدرضا برقعی، یعنی "طوفان واژه‌ها" و "قبله مایل به تو"، اشعار این کتاب در مجموع در سطح پایین‌تری قرار داشتند.
کتاب باز هم مثل مجموعه‌های قبلی حاوی خلاقیت‌های جالب و شاید منحصر به فرد برقعی است و باز هم دارای شعرهایی در انواع قالب‌هاست. اما نکته‌ی متفاوت این کتاب نسبت به دو کتاب قبل، آن است که در این کتاب می‌توان وزنی هم برای اشعار عاشقانه و غیرآیینی قائل شد که به نظرم، توانایی برقعی در سرودن شعر عاشقانه، با توانایی‌اش در شعرهای آیینی قابل قیاس نیست. خود حمیدرضا برقعی تجربه‌ی سرودن شعر عاشقانه را یک عذاب خوب معرفی می‌کند:
اگر چه شاعر آیینی‌ام دلش می‌خواست 
که عاشقانه بگویم، عذاب خوبی بود

اما برسیم به نوشتن شعرهای دوست‌داشتنی‌تر این مجموعه (از آن کارهای سخت و شاید بی معنایی که هر بار می‌خواهم انجامش ندهم، اما هر بار وسوسه می‌شوم و یک گلچین شلخته و نه چندان دقیق انتخاب می‌کنم): شاعر درباری، چای عراقی، آبادان ویران، سکوت، سرتاسر