یادداشت بابک فروغی

        گر فرامــوش کرد خواجه مرا 
خویشتن را به رقعه دادم یـاد
کودک شیرخواره تا نگریـست 
مادر او را به مهر شــیر نــداد 

(شهید بلخی) 

هر چند اشعار زیبایی خواندم، اما به نظرم نسبت به دو مجموعه‌ی شعر قبلی سید حمیدرضا برقعی، یعنی "طوفان واژه‌ها" و "قبله مایل به تو"، اشعار این کتاب در مجموع در سطح پایین‌تری قرار داشتند.
کتاب باز هم مثل مجموعه‌های قبلی حاوی خلاقیت‌های جالب و شاید منحصر به فرد برقعی است و باز هم دارای شعرهایی در انواع قالب‌هاست. اما نکته‌ی متفاوت این کتاب نسبت به دو کتاب قبل، آن است که در این کتاب می‌توان وزنی هم برای اشعار عاشقانه و غیرآیینی قائل شد که به نظرم، توانایی برقعی در سرودن شعر عاشقانه، با توانایی‌اش در شعرهای آیینی قابل قیاس نیست. خود حمیدرضا برقعی تجربه‌ی سرودن شعر عاشقانه را یک عذاب خوب معرفی می‌کند:
اگر چه شاعر آیینی‌ام دلش می‌خواست 
که عاشقانه بگویم، عذاب خوبی بود

اما برسیم به نوشتن شعرهای دوست‌داشتنی‌تر این مجموعه (از آن کارهای سخت و شاید بی معنایی که هر بار می‌خواهم انجامش ندهم، اما هر بار وسوسه می‌شوم و یک گلچین شلخته و نه چندان دقیق انتخاب می‌کنم): شاعر درباری، چای عراقی، آبادان ویران، سکوت، سرتاسر