داستانی طنز و بی نظیر از آقای امیریان
        

          کتاب طنز خوبی است.
        

          این کتاب خیلی داستان های جالب و طنز دارد و که در مورد جنگ است 
این کتاب را من خوشم امد 
هر کسی که قلم داوود امیریان را دوست دارد این را بخوند
        

          عالی بود. خیلی کتاب طنزی بود. حتما بخوانید.
        

          مثل گردان قاطر چی ها اونقدر طنز نبود. ولی خب جذاب و بخش هایی از کتاب هم واقعا خنده دار بود.
        

          فارغ از این که این کتاب جابه‌جا پر از غلط‌های تایپی و نگارشی ضایعه، و فارغ از استفاده‌ی افراطی از علامت تعجب، و فارغ از حرف‌های مفت سیاسی، و حتی فارغ از نژادپرستی و زن‌ستیزی واضح و شوخی‌های زشت و توهین‌آمیز توی داستان‌ها، کتاب نه قصه‌ای داشت که درست و حسابی بهش پرداخته شده باشه، نه شخصیتی، نه شوخی‌ای. کتاب تهِ تهش مجموعه‌ای بود از خاطره‌هایی که که یه آقای پیرِ جبهه رفته توی یه مهمونی تعریف می‌کنه و خودش قاه قاه وسط‌شون می‌خنده و مردم هم – بیشتر به خاطر خنده‌ی پیرمرده – لبخندکی می‌زنن. و مردم از شنیدن خاطرات آقاهه بدشون نمی‌آد، اما همچنان کاملاً ترجیح می‌دن برن هر کار دیگه‌ای بکنن. در نهایت به عنوان کتاب به رضایت‌بخش نزدیک هم نبود.
البته، نسخه‌ای که من خوندم تعداد صفحات و عکس روی جلدش با اینی که اینجا هست متفاوته، و اون انصافاً تصویرگریِ قشنگ و خلاق و بامزه‌ای داشت از یه آقای امیر مفتون نامی. دستش درد نکنه.
        

          داستان‌های اول کتاب بهتر و خنده‌دارتر بود نسبت به آخر کتاب. بعضی‌هاش هم اصلا خنده‌دار نبود:(
در کل برای نوجوانان یا خوندن یه کتاب به‌قصد تفریح، خوبه ولی داستان‌های بلند این نویسنده مثل گردان قاطرچی‌ها یا کودکستان آقا مرسل خیلیییی بهتر بودن. تصویرسازی عالی بود.😁
        

          کتاب طنز جبه ای فقط کتاب های داود امیریان. ایشون توی این کتاب هم ترکوندند.
        

          با اینکه کتاب برای رده نوجوانان هست ولی من با خواندن آن از خنده دل درد گرفتم
توصیه شدید برای خواندن این کتاب را برای بهبود شرایط روحی دارم
یا علی
        

          به نام خدا 
طنظ دفاع مقدس موضوعی است که خیلی ازش کتاب نیست و اینجور کتاب ها یا عالی یا افتضاح  این کتاب از اون موارد عالی و فوق العاده  است که من واقعا با خوندنش از ته دل خندیدم 
        

          جدا از طنز بودن این داستان این که در باره جبه هستش من خیلی خوسحال میشم
        

          از بچگی حسرت دوچرخه و بعدش موتورسواری به دلم ماند تا پایم به جبهه باز شد. بچه که بودم، وقتی یک دوچرخه‌سوار همسن و سال خودم را می‌دیدم، با افسوس نگاهش می‌کردم و آب از لب و لوچه‌ام سرازیر می‌شد. خودم را می‌گذاشتم به جای دوچرخه سوار، چشمانم را می‌بستم و خودم را می‌دیدم که رکاب می‌زنم و باد موهایم را آشفته کرده و من غرق لذت شده‌ام. اما قدرتی خدا هیچ وقت به این آرزویم نرسیدم!
        

          داستان های طنز از جبهه که تلخی جنگ را با خاطراتش شیرین میکند 
کتابی مانند مجموعه اکبر کاراته که داستان هایی را می گوید که شاید دوست داشتم خودم آنجا می بودم و از نزدیک می‌دیدم گرچه به گونه ای آن را نوشته اند که تمام جزئیات را می توانستی ببینی و حس کنی 🧐
        

          کتاب خوبی
حتماً بخوانید