قلم زیبایی داشت این کتاب و داستان کاملا بر اساس روایت های صحیح تاریخی استوار بود ، هم از لحاظ داستانی و هم از لحاظ محتوایی نکات مثبت فراوانی داشت و از مطالعه این کتاب لذت بردم خصوصا توسل به جزییات مباحث شناختی سیاسی و اجتماعی دوران بعد از مرگ معاویه که همه تفکرات آن موقع را در بر می‌گرفت و می‌توانست مسیر درست را با تحلیل قابل درک کند.
        

          یه کتاب با شروعی مبهم و پایانی دلچسب و جذاب
دیدین گاهی انسان نمیخواد داستان یه کتاب تموم بشه؟، این از همون کتاباس
        

          خیلی خوب بود.
        

          متن و نوشتار و لحن و فرم و قالب و همه چیز این کتاب نیاز به یک ویراستاری وحتا باز نگری جدی دارد. محاوره ای نوشتن ها و پراکندگی و غیر منسجم بودن لحن و نوشتار و هزاران ایراد دیگر باعث شد حتا با فشار و زور هم نتوانم آن را تمام کنم. چند بار هم فرصت دوباره دادم اما باز هم نشد که نشد...! البته که اگر این نکات مانع نشوند حق می‌دم به کسانی که آن را دوست داشتند.محتوای خوبی دارد...
        

          نامیرا دوست داشتنیه. چرا ؟ چون در خلال قصه ثابت میکنه که ماجرای کربلا ، به روز عاشورا ختم نشده و ادامه داره ... تاااا امروز ادامه داره ، لابه‌لای زندگی روزمره‌ی ما.هرروز و هر لحظه ما درحال انتخاب حق یا باطلیم و این ماییم که تصمیم میگیریم در اون لحظه امام حسینی باشیم یا مقابل حسین زمان بایستیم! و این قصه ی نامیرایی است که در زندگی ما جریان دارد.
ماحرای آدمایی که آتیش تندی در دفاع از حق و جانم فدای امام و ... داشتن اما زودتز از حد تصور آتش هیجانات شون فروکش کرد.به قول آقای عرفان پور : ما مدعیان صف اول بودیم/ از آخر مجلس شهدا را چیدند.
        

          نویسنده با تصویرسازی کوفه سال ۶۱، ثابت می کند که کل ارض کربلا و کل یوم عاشورا دقیقا یعنی چه؟ اگر همسرانمان را به خود عادت داده ایم
اگر بچه هایمان را وابسته شده ایم
اگر شغل و حرفه مان گرفتارمان کرده
اگر نسل و دودمان و قبیله مایه تفاخرمان شده
اگرپیشرفت مادی و حتی معنوی زمین گیرمان کرده

شاید از حضور در کربلای خودمان وابمانیم
        

          نزدیک به ۸ سالی است که خریدمش.
همان سالها که تازه اسمش سر زبان‌ها افتاده بود.
اما به دلیل #مشخصی دست و دلم نمی‌رفت بخوانمش.
حسابی میان کتابهای کتابخانه جا خوش کرده بود. 
هر بار دستم را میان کتابهای خوانده نشده می‌چرخاندم چشم بسته از آن رد می‌شدم.
اما اینبار دیگر نشد.
یک هفته پیش را می‌گویم.
بالاخره خواندمش.
پشت کتاب نوشتم: ای کاش زودتر می‌خواندم‌ش.

اما حالا که فکر می‌کنم می‌بینم؛ نه!
بهترین زمان برای خواندنش همین امروز بود.
همین امروز که نسبت به ۸ سال پیش نگاهم به خیلی چیزها تغییر کرده است‌.
پر چانگی نکنم.
بخوانیدش.
خیلی به کار امروزمان می‌آید.
        

          فهمیدم...
فهمیدم که باید مواظب دلیل کارهایم، انتخاب‌هایم، خشم‌هایم و به خصوص آرزوهایم باشم. حتی اگر... حتی اگر به ظاهر خوب هستند.
تحول شخصیت و سرانجام شخصیت‌های داستان در این رمان عالی ست و انسان را به فکر فرو می‌برد.
چه طور یک آدم که خودش امام زمانش را دعوت کرده ناگهان حاضر می‌شود که جلوی امام زمانش بایستد؟
وقتی که خودخواهانه او را دعوت کرده باشد!!!
        

          رمانی جذاب و تاریخی از بخش کوچکی از رخداد و واقعه جانسوز کربلا و بررسی زمینه های تاریخی به شهادت رسیدن سفیر حضرت امام حسین(ع) توسط ابن زیاد
        

          موضوع کوفیان و امام حسین ع برای خیلی از نویسندگان جالب و عبرت آموز است. این کتاب هم با دیدی داستانی و از درون کوفه با این موضوع همراه شده. رنگ عوض کردن آنها و پشت کردن اکثریت به امام و حمایت قلیلی از مردم دست مایه این داستان بود.
نگارش روان نقطه قوت داستان بود
        

          پیکرهٔ اصلی نامیرا، جریان پیوستن مردی از قبیلهٔ بنی کلب به نام عبدالله بن عمیر به سپاه حسین بن علی است. این کتاب روایت ساده‌ای است که از اوضاع کوفه شروع شده و به واقعهٔ کربلا می‌رسد.

بیان نامیرا روان و به زبان امروزی است به طوری که صمیمیتی را ایجاد کرده که مخاطب را به خود جدب می‌کند.
این کتاب یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های تاریخیه و خیلی‌ها با شخصیت‌های این کتاب ارتباط برقرار کردن.
و البته یه از پیشگامان داستان‌های تاریخی مذهبیه.
        

          جایی از تاریخ رو که بهش پرداخته بود جالب بود
البته از میزان واقعیت‌محور بودنش بی‌اطلاعم
اما برخلاف خیلی پرداخت ها که به عاشورا یا بعدش متعلقه، این کتاب به فضای قبلش پرداخته(یعنی برخی دلایل حسینی شدن یا یزیدی شدن یا در گِل ماندن) با یه تم ملیح عاشقانه(که خیلی قوی نتونسته در بیاره!)
تهش هم یه حالت ماست‌مالی گونه ای داره!
به درد یک بار خوندن میخوره
        

          در قالب داستان بسیار زیبا ، شرایط کوفه را به تصویر کشیده است
        

          کتابی بس  ضعیف . در تعجبم که چه طور همه آن را به عنوان اثری قابل تامل و زیبا در باب عاشورا معرفی می کنند.
        

          نگارش کتاب، سریال مختارنامه رو برام تداعی کرد
        

          راحت میشود با این کتاب همراه شد. از  کوچه‌پس کوچه‌های تاریخ و جغرافیا گذشت و در کوفه سال شصت و یک نفس کشید. روان است و خواننده را با خود می‌برد، بی‌تکلف داستانهای تاریخی. هم تخیل دارد که داستان بشود هم از واقعیت واقعه تاریخی عدول نکرده. 
        

          کتابی پر از سلسله اتفاقاتی که فاقد کشمکش و تعلیق کافی بود. اثر قوی ای نبود متاسفانه...
        

          عبدالله بن عمیر در ابتدا مصداق تفکری‌ست که می‌گوید دین از سیاست جداست و حسین برای احیای دین است نه اصلاح دنیا.. و حسین سیاسی نیست و آن را با سیاست کثیف چه کاری؟؟ و انگار نه انگار که ماجرای عاشورا یک اتفاق سیاسی بود! گروهی ناخشنود از ظلم مسئولان‌شان حسین را فرا خواندند برای اصلاح سیاست و حسین برای احیای سیاست سالم راهی کوفه شد و در همین راه در عاشورا شهيد شد. و ما هرسال محرم به‌خاطر ظلم سیاسی‌ای که بر حسین روا داشتند می‌گرییم و می‌گوییم امام حسین را سیاسی نکنید!حسین سیاسی نیست، و چقدر بوی تزویر و جهالت از این جمله می‌آید...
و همین تفکر حسین را در مسلخ کربلا کشت.. و ای کاش همگی مانند عبدالله بن عمیرها در نهایت حقیقت را دریابیم و از شهدای کربلا شويم.
به قول امام خمینی: ما ملت گریه‌ی‌سیاسی هستیم..
        

          همه کتاب این جمله بود:
آیا بعد از حسین علیه‌السلام کسی هست که جانم را فدایش کنم؟
        

          جزء اولین کتاب هایی بود که خوندم و محتواش برای من مفید و خیلی دلنشین بود
 ورفت جزء لیست کتاب های محبوبم
بنظرم قبل از روز عرفه موقع خیلی خوبی برای خوندش باشه
#پیشنهاد_میشه