داستان جنگ و جنون جنگ و درنهایت دیوانگی. اگر به داستان ضد جنگ و روانشناسی علاقه دارید، این کتاب رو بخونید. اگر از جنگ و استثمار و سلطه طلبی هم بیزارید، از این کتاب خوشتون میاد. شخصیت اصلی داستان یه سرباز جنگی آفریقایی تباره که برای دولت فرانسه میجنگه و در این رزم با از دست دادن سلامت روانش به نظر بازنده‌ی بازیه. کتاب کوتاه و جذابیه.
        

          اول نقاط مثبت :
ترجمه‌ی واقعا خوبی داشت، خوندن و فهمیدنش برام راحت بود. مثل فیلم از جلوی چشمم می‌گذشت و روندی که در پیش گرفته بود جالب بود. (بجز آخراش که زیادم نتونستم تمرکز کنم رو مدل بیانش.)
مباحث مد نظرش رو جالب بیان می‌کرد، می‌تونم بگم توصیفات جدیدی دیدم که تو ذهنم بمونه و از خیلی از جملاتش هم خوشم اومد.
فصلای کوتاه داشت و آدم ترغیب میشد ادامه بده، حتی می‌شد توی یه روز خوندش.

اما سه و نیم میدم چون :
با توجه به اسم و جلدش من توقع دیگه‌ای از کتاب داشتم. احساس کردم اواخر کتاب، داستان از مسیری که تصور میکردم خارج شده که خب این میتونه نقطه مثبت هم باشه (که چیزی طبق پیش‌بینی ما پیش نره) ولی چون نتیجه‌گیری درستی به شخص من نداد، زیاد نتونستم با تهش ارتباط بگیرم.
این شاید سلیقه شخصی باشه ولی جوری که راوی داستان در نهایت خودشو از جنگ کشید بیرون و به قول خودش دوباره متولد شد، پسندم نبود... متاسفانه مسلمون خوبی نبود اصلا.🙄😂 
یه مسئله‌ای هم که شاید توی ذوق می‌زد، تکرار بیش از حد یه سری  چیزا توی متن بود. شخصا مشکلی باهاش نداشتم چون به نظرم به فضای روایت‌گری می‌خورد و حس و حالشو منتقل می کرد. ولی شاید بعضیا از این تاکید زیادی و تکرار جملات خوششون نیاد. (در حقیقت یه مسئله رو چندین بار و از چندین زاویه بسط می‌داد ولی من ازش بدم نیومد، کنجکاو بودم که این‌بار از چه ابعادی می‌خواد ببینه.)

در کل از خوندنش پشیمون نیستم. تجربه‌ی خوبی بود، اما باید اعتراف کنم انتظار دیگه‌ای ازش داشتم.


        

          داستان روایت  افکار و عقاید یک رزمنده سنگالی در جنگ جهانی برای فرانسه است که بعد از اینکه دوستش کشته میشه دچار نوعی حالت جنون و انتقام‌ میشه و دست هشت نفر از دشمنایی رو که میکشه قطع میکنه و به عنوان یادگاری برمیداره.
افکار و عقاید و زشتی های جنگ و تاثیرش رو انسان رو به خوبی به تصویر کشیده که البته نثر روان و ساده خونی نداره اما خوبه و قابل فهم. فقط با قسمت آخر داستان که تمثیلی طولانی میگه رو دوست نداشتم و قبل از اون هم داستان تموم بود و اون تمثیل طولانی رو میاره که زیادی فلسفی بود و برام قابل درک نبود. 
        

          «در شب، همهٔ خونها سیاه هستند. اما چه کسی جرأت دارد به چشمان مردی نگاه کند که میداند به‌زودی خواهد مرد؟»
رمان «در شب، هر خونی سیاه است»  اثر دیوید دیوپ، نویسندهٔ فرانسوی-سنگالی، داستانی تکاندهنده دربارهٔ وحشتهای جنگ جهانی اول از نگاه سربازان آفریقایی است. این کتاب که برندهٔ جایزهٔ بوکر بینالمللی ۲۰۲۱ شد، روایتگر زندگی آلمایه دیوپ، سرباز سنگالی در ارتش فرانسه است که در خط مقدم جبههٔ غربی میجنگد. او در میانهٔ خشونتهای غیرانسانی جنگ، به دنبال هویت گمشدهٔ خود و پیوندهای خانوادگی میگردد.  
آلفا اندیای، سرباز سنگالی در ارتش فرانسه در جریان جنگ جهانی اول، به همراه دوست صمیمی‌اش مادمبا، به جبهه فرستاده می‌شود. وقتی مادمبا در میدان نبرد کشته می‌شود، آلفا نمی‌تواند با این فقدان کنار بیاید. او تصمیم می‌گیرد برای انتقام، هر شب به خاک دشمن نفوذ کند و با دستان خودش سربازان آلمانی را بکشد و اسلحه و یک دست سرباز دشمن را با خود به یادگار بیاورد. 

اما هر چه انتقام‌جویی‌اش بیشتر می‌شود، روانش بیشتر از هم می‌پاشد. او نه تنها با دشمن خارجی، بلکه با شیاطین درون خودش نیز می‌جنگد. قتل‌های مکرر او از سوی فرماندهان فرانسوی و همرزمانش با تحسین روبه‌رو می‌شود، اما کم‌کم آنها نیز از جنون او وحشت می‌کنند. در نهایت، آلفا به بیمارستان روانی منتقل می‌شود؛ جایی که مرز واقعیت و وهم برایش بیش از پیش درهم می‌آمیزد.
داستان، از زبان اول شخص و با تکرارهایی شاعرانه روایت می‌شود؛ روایتی درونی، پر از رنج و خاطره، که روان‌پریشی ناشی از خشونت و فقر عاطفی را بازتاب می‌دهد. دیوپ در این رمان کوتاه، تاریخ فراموش‌شده سربازان مستعمراتی را زنده می‌کند و تصویری متفاوت از جنگ ارائه می‌دهد؛ تصویری که بیشتر از پیروزی و شجاعت، از تحقیر، جنون، و هویت گم‌شده می‌گوید. 

آلفا، شخصیتی چندلایه است؛ هم قهرمان است و هم قربانی. او درگیر تضادهایی عمیق است،  او سرباز کشوری است که مردم سرزمینش را استعمار کرده و این تناقض دائماً در ذهنش سنگینی می‌کند.
ویژگی های کتاب : 

١. بیان استعمار و بی‌عدالتی نژادی: کتاب تصویری روشن از بهره‌کشی فرانسه از سربازان آفریقایی را نشان می‌دهد؛ کسانی که نه از روی وطن‌پرستی، بلکه از روی اجبار در جنگ شرکت کرده‌اند. 

٢. دیوانگی و روان انسان در جنگ: رمان، جنگ را نه با قهرمانی، بلکه با وحشت، جنون و زوال روانی توصیف می‌کند. 

٣. برادری و فقدان: رابطه‌ی آلفا و مادامبا نه‌فقط دوستی، که نوعی پیوند معنوی است. از دست دادن مادامبا، مثل شکستن نیمی از وجود آلفاست. 

۴. قدرت زبان و روایت: نثر کتاب به‌شدت تکرارشونده، موسیقایی و شاعرانه است. همین ساختار، نشانگر ذهن تکرارشونده، وسواسی و جنون‌آمیز آلفاست. 

۵. تکرار واژگان و جملات: مانند سرود یا ذکرهایی مکرر، که هم بازتاب ذهن وسواسی آلفاست و هم حس خلسه و جنون را تقویت می‌کند. مثلاً جمله‌ی "من آلفا اندیای هستم، قاتل برادرم" بارها با تغییرات جزئی تکرار می‌شود. 

۶. نثر آهنگین و استعاری: نثر او نه‌تنها روایتگر جنگ است، بلکه نوعی بازآفرینی روان و درونیات شخصیت نیز هست؛ کلمات گاه چون نعره، گاه چون زمزمه‌اند. 

٧. زبان دوگانه (شخصی و استعمارزده): نویسنده آگاهانه از زبان استعمارگر (فرانسوی) برای روایت تجربه استعمارزده (آفریقایی) استفاده می‌کند، تا بر تضاد فرهنگی و روانی شخصیت‌ها تأکید کند. 

کتاب، روایتی موفق از چگونگی استثمار و نادیده‌گرفته‌شدن سربازان آفریقایی توسط استعمار فرانسه در جنگ جهانی اول است. 

اگر از خواندن در جبهه غرب خبری نیست، وداع با اسلحه و سلاخ‌خانه شماره ۵ لذت برده اید، خواندن این کتاب را از دست ندهید. 
«در شب، هر خونی سیاه است» رمانی است کوتاه اما سنگین، که با زبانی استعاری و هنرمندانه، ما را وادار می‌کند تا به جنگ و انسانیت از نگاهی تازه بنگریم. کتابی که در ذهن می‌ماند و خواننده را با پرسش‌هایی تلخ رها می‌کند.