رمانی بسیار عالی و جذاب درباره ی پسری یتیم و بسیار اکتیو.
مناسب برای افراد 11 سال به بالا
        

          پدرجد رمان‌های نوجوان؛ این کتاب و هاکلبری فین از دلچسب ترین خونده‌های دوران نوجوانیم بود!
        

          فضاسازی کتاب من را با خود به دنیای فیلمی مثل قصه‌های جزیره برد. داستان و فضای کتاب پر از شیطنت‌های تام سایر بود که همه را در جیبش می‌گذاشت. ابتدای کتاب با توصیفات نویسنده فکر می‌کردم هاکلبری فین شخصیت خفن داستان است اما از یک جایی به بعد تام هاک را هم در جیبش ‌گذاشت. قدرت تام باعث می‌شد فکر کنم این بچه وقتی بزرگ شود حتما آدم تاثیرگذاری می‌شود.
 از خیلی‌ها می‌شنوم که می‌گویند تام سایر ما را به دنیای شیرین کودکی‌ می‌برد. برای من هم همینطور بود اما حالا سوالی دارم. اگر نوجوان امروز تام سایر را بخواند؛ همانطور که ما با این کتاب همزاد پنداری کردیم او هم ارتباط خواهد گرفت؟  اصلا اگر مارک تواین در زمانه‌ی ما زندگی می‌کرد در کتابش چه چیزهایی می‌نوشت؟ تام سایر زمان ما چه ویژگی‌هایی داشت؟ مسلما ویژگی نوجوان امروز ما با تام سایر از زمین تا آسمان متفاوت است. بچه‌های این دوره و زمانه خلاقیتشان را در فضای مجازی نشان می‌دهدند به جای بیرون رفتن و بازی کردن در خانه می‌مانند و ساعت‌ها در گوشی می‌چرخند و می‌چرخند اما تام سایر تجربه زندگی واقعی را دارد. 
در کل ماجراهای تام سایر را خیلی دوست داشتم؛ واقعا ماجراهای جالب و هیجان انگیزی بودند و بعد مدت‌ها متنی دلچسب، پرمایه و غنی از زبان فارسی خواندم با تشکر از آقای احمد کسایی‌پور بزرگوار.
        

          میتونم بگم واقعا کتاب خوبی برای همس
اما ترجمه یه کم اذیت میکنه که داستان قوی که داره اونو حل میکنه 
اگه کتاب چاپی بخرید خیلی زیباس
        

          آزاد و شاد و رها بشکن!

کتاب را باز کردم و به تماشای پسرکی_پر از زندگی_ نشستم.
تام سایر، زنده و نا آرام است. هر لحظه_حتی در خواب_ با حریفی می جنگد و شری را دفع می کند.(یا شری را تولید می کند!)
کیفیت یک روز زندگی تام سایر، هزار مرتبه بیشتر از روال معمول و روزانه دیگر آدم هاست. یک روز می گذرد در حالی که تام، انبوهی از تجربه در حافظه اش ثبت کرده و در موقعیت های متعددی حضور داشته.

از تام ممنونم، این روزهایی که در خرفتی و یک‌جا‌نشینی به سر می برم، روحیه‌ای شاد و زنده در من بیدار کرد.

بار اول ترجمه محسن سلیمانی را خواندم، این بار که سراغ ترجمه پرویز داریوش را گرفتم، فهمیدم که چقدر از داستان را در آن ترجمه کذایی از دست داده بودم!