می‌نویسم اما کلمه‌ای نیست.
این جلد متفاوت بود، چون خیلی از گره‌های داستانی رو باز کرد و خیلی خیلی زیبا انتخاب و رضایت خدا رو در دین نشون داد.
و پایانش عجیب بود، انقدر عجیب و استرس‌زا که حتی نمی‌دونم چطور باید برای جلد بعد صبر کنم.
        

          تکرار و تکرار و تکرار!!
خیلی جاها داستان تکرار میشه، نسبت به جلدهای قبل و حتی همین جلد...!!
قصد داشتم شدیداً نقد کنم، ولی به حرمت قطره‌ی اشکی که توی صفحات آخر کتاب ریختم، چیز زیادی نمیگم.
ستاره‌ی زیادی هم دادم فکر کنم!
امیدوارم جلدهای بعدی بهتر پیش بره و داستان انقدر افت کیفیت نداشته باشه.⁦ ¯⁠\⁠(⁠°⁠_⁠o⁠)⁠/⁠¯⁩ ‌‌
        

          کتاب سیری مثل بقیه کتاب های آقای کوره چی داشت.
یک داستان تخیلی از موجوداتی ماورایی با بافتاری مذهبی و صد البته درون مایه های عاشقانه.
بعضی از قسمت های کتاب به دلیل پرداختن زیاد به جزئیات برای من جذاب نبود.
اما در کل ذهن خالق این اثر با این همه جزئیات تخیلی به شدت قابل احترامه
        

          من مشکلی با فضای فانتزی دارم و ان هم این است که همه چیز در ذهنم ثبت نمیشود انگار و نقاط مجهول برایم باقی می ماند! نمیدانم خاصیت کتاب بود یا ذهن من که باز هم همه چیز برایم شفاف نشد! ولی خب ... این کتاب هم مثل چند کتاب دیگر امید کوره چی خوب بود. ولی از همه بهتر همان هفت جن بود بنظرم!
        

          این کتاب چهارمین کتاب از مجموعه ی هفت جن هست.یه کتاب فانتزی با فضای ایرانی و اسلامی. جذابیت و کشش داستان در این جلد بیشتر از جلدهای دوم و سوم هست و من بدون وقفه خوندمش.البته در بعضی قسمت ها توصیفات طولانی و خسته کننده میشدن اما در کل داستان قوی و متفاوتی داشت.
        

          مانند هفت جن قدرتمند بود
        

          وقتی یه کتاب رو دوست داشته باشی، می‌ترسی به گونه ای تعریفش کنی که حقش ادا نشه...
این جلد واااقعا لذت بخش بود. خصوصا با اون فراز زیبایی که داشت وسط کتاب
        

          هبذول تجربه تازه ای از یک داستان ماورایی با  استناد به روایات 
دینی بود .جملات نابی که در ابتدای هرفصل اومده بود به جذابیت رمان اضافه کرده بود (:  
شاید صفحات اولیه بدلیل اینکه داستان از موجودی که غیر انسانه 
روایت میشه تا حدی برا خواننده ناملموس باشه اما هرچه که از ابتدا عبور میکنیم ، خواننده با مسیر داستان و شخصیتها انس میگیره و برای فهمیدن عاقبت رمان مشتاق تر میشه . 
شخصیت هبذول نماد ، انسان هاییه که مسیر سختی رو برای یک هدف دوندگی میکنن اما سرانجام به این نتیجه میرسن ممکنه برای اونها بهتر از تقدیری که خودشون تصور میکردن ، وجود داشته باشه ... احساس میکنم نویسنده « آقای کوره چی » در صفحاتی از رمان با استفاده از نماد ها صحنه هایی از روز عاشورا رو در ذهن خواننده تصویر گری میکرد  ، در کل تجربه ی ناب و جالبی بود و از اینکه هبذول رو خوندم بسیار خوشحال و راضی ام .
        

          خوندن این کتاب مقارنه عجیبی داشت با این حسی که مدتها بود داشتم، نمیدونم میتونم در قالب کلمات بیان کنم یا نه اما انگار که یه مدتی بود دستم از دست این خاندان جدا شده بود، انگار تو یه بازار شلوغ گم بشی...
مقارنه عجیبی داشت با شروع محرم، محرمی که حس میکردم هیچ جا جام نیست، تو هیچ مجلسی دعوت شده نیستم...
امید کوره‌چی ۲۰۰-۳۰۰ صفحه به جذاب ترین شکل ممکن تو رو با خودش میکشه تا ۵۰ صفحه آخر همه گره‌هایی که برات درست کرده و خودت با خودت داشتی رو باز کنه، ۳۰۰ صفحه میکشونتت، نمیکشه، خودت با کمال میل دنبالش میری، که تو ۵۰ صفحه حال قلبتو عوض کنه، بگه ببین، دستت هیچ وقت ول نشده بوده، که اگر ول شده بود اینجوری نمیشد...
پ.ن: با هر کتاب بیشتر امید کوره‌چی رو تحسین میکنم و بیشتر بهش مدیون میشم، قلمش پر برکت.
        

          سلام !
این اولین کتابی هست که ایجاد میخوام درباره اش حرف بزنم.
این کتاب جلد ۴ مجموعه آثار آقای کوره‌چی هست.
نسبت با جلد قبلی (صخور) بهتر باهاش ارتباط گرفتم و شخصیت هبذول رو خیلی دوست داشتم.
هرچند اگر توصیفاتی که هیچی ازش نمیفهمم کمتر می‌بود میتونستم بهتر از این کتاب لذت ببرم...