فوق العاده لطیف و زیبا بود...واقعا از خوندنش لذت بردم .وقتی به پایان کتاب رسیدم حس خیلی عجیب و گنگی داشتم.تنها نویسنده ای که من در گذشته بعد از پایان کتاب هاش چنین حسی رو تجربه کردم "هاروکی موراکامی" بوده....شباهت های زیادی بین کارهای این دو نویسنده دیدم و عجیب و بعید هم نیست اگر "موراکامی" تا حدودی از کارهای "هسه" الهام گرفته باشه

داستان کتاب روایت پسر نوجوانی است که هوش و استعدادی استثنائی دارد و این باعث می شود که پدر و معلمینش بی توجه به خواسته های کودکانه او همه ی وقت استراحت و تفریحش را از او بگیرند.اما همین طور که پسرک بزرگتر می شود در می یابد که چه روزگاران خوشی را پشت سر گذاشته بدون اینکه ذره ای از آن لذت برده باشد و حالا تنها و افسرده به دنبال راهی برای بازگشت به دوران کودکی می گردد....راهی که به بیراهه می رود
        

          اول از همه که کتاب رو شروع کردم، ترجمه ی افتضاحش زجرم داد و تا اینکه اواسط کتاب اسم مترجم رو سرچ کردم و متوجه شدم که کتاب از روی ترجمه ی انگلیسی به فارسی ترجمه شده و باعث شده اشتباهاتی تو ترجمه رخ بده.
به طور کلی داستان پیچ و خم نداره ولی با این حال قلب خواننده رو لمس می کنه. چرا که زندگی روزمره و تصمیم های فرد و تاثیر افراد در زندگی رو به تصویر میکشه.
از خوندنش واقعا لذت بردم(البته اگه ترجمه رو در نظر نگیریم) وهرچند آخرش رو حدس میزدم، امیدوار بودم حدسم اشتباه باشه.
        

          داستان خیلی غم انگیزی بود در مورد پسر نوجوانی که وارد دنیای بی رحم بزرگسالان می شود و اصل قضیه بر این است که مجبور است از نظریات و دستورهای خانواده برای ادامه ی زندگی تبعیت کند و ... سیستم آموزشی سختگیرانه و فشارهایی که به کودکان می آورد و ذهن آن ها را آشفته می کند و در کل تبعات سخت و دردناکی خواهد داشت. اینکه چگونه سیستم آموزشی نامناسب و والدین ناآگاه می توانند تماما استعداد یک نوجوان را نابود کنند و به سمت نادرستی بکشانند. کتاب نقدهای متفاوتی دارد ولی برای کسی که با دنیای کودکان و فشارهایی که از سمت جامعه به آن ها وارد می شود آشنا باشد داستان بسیار ملموس هست. کاش به بچه ها مهارت های دیگری مثل شاد بودن و انسان بودن آموزش داده می‌شد.
        

          داستان زندگی پسری به اسم هانس گیبرنات که قربانی سیستم آموزشی و سخت‌گیری‌هایی میشه که هر خانواده‌ای می‌تونه نسبت به بچۀ باهوش -در اینجا- و یا حتی معمولی خودش داشته باشه.

چاپ اول این کتاب برای سال ۱۳۷۷ئه و چاپ دومش -اونی که من خوندم- برای سال ۱۳۹۷. آخر کتاب می‌بینیم مترجم پایان ترجمه رو زده آذر ۱۳۷۵، من فقط امیدوارم اونی که توی چاپ دوم اتفاق افتاده فقط تجدید چاپ بوده باشه نه سانسور بیشتر؛ چون در کل ظاهراً تغییر خاصی توی نگارش و ویرایش کتاب رخ نداده و عبارات و جمله‌بندی‌ها انگار همونی‌ان که در ابتدا و سال ۷۵ بودن.

این کتاب، جزء کتاب‌های داستانی هرمان هسه است. من خوندمش چون هرمان هسه رو دوست دارم. در کل کتاب بدی نیست ولی اینجوری هم نیست که حتماً به شما پیشنهادش کنم.
        

          تجربهٔ خواندن این کتاب یکی از تلخ‌ترین تجارب کتاب‌خوانی‌م بوده‌است؛ چرا که بسیاری از حوادث این داستان بخش تلخی از تجارب شخصی خودم بوده‌است و بارها و بارها این عذاب‌ها و تلخی‌ها را تجربه نموده‌بودم. در واقع خاطرات دوران پیش‌دانشگاهی خودم و دوستانم لا‌به‌لای صفحات این کتاب جا خوش کرده‌بود و برای هر کدام از بلاهایی که بر سر بچه‌های داستان می‌آمد چند نمونه جلوی چشم داشتم. همین‌قدر تلخ و اعصاب‌خردکن.

همان‌قدر که خواندن این کتاب را به جوان‌ترها و دانش‌آموزان توصیه نمی‌کنم، آن را به والدین، معلمان و مسئولان و دست‌اندرکاران و سیاست‌گذاران تعلیم و تربیت توصیه می‌کنم. شاید کهه بفمند دقیقا دارند چه بلایی بر سر بچه‌های خودشان می‌آورند.