یادداشت‌های لیآ (30)

          Love, like starlight, never dies.
        

          چه کسی قادر بود ادعا کند لحظه‌ای رنج انسانی با مسرت ابدی جبران می‌شود؟
        

          خیلی شخصیت اصلی کتاب رو دوست داشتم.


«خدای‌من، یک دقیقه شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟!»
        

          همه غیرعادی هستند.
.
رژه‌ی سالیانه‌ی پشمک خوران پیژامه‌پوش:).
        

          و روزهایی که با کوزیمو بالای درخت زندگی کردیم تموم شد،
چه ایده خفنی بود این کتاب و چه حس عجیبی دارم بعد از تموم شدن‌ش.
        

          الا ای موج دیگر! بیا بیتاب بگذر!
        

          چه فیلمنامه‌هایی آقای بیضایی، چه فیلم‌نامه‌هایی که فیلم نشده‌اند
و چه حیف:(((
به قول آقای فکرت در فیلم‌نامه خیلی ها میل دارند که فرهنگ در این مملکت به‌کلی تعطیل شود.
جمله‌های محبوب:
فکرت: درست است که اینجا اشغال شده، ولی ما که نمرده‌ایم. تو باید بروی روی صحنه، من باید فکر کنم، و آن یکی باید بنویسد!
.
سرپاس:بدون شک دلیلی دارد!
عالیه: اگر نداشته باشد هم شما پیدا می‌کنید. اینطور نیست؟
جای دیگر نمی‌تواند اشتباه شده باشد. اشتباه مال ما اتباع دولت ایران است. ما اشتباه کرده‌ایم که زنده‌ایم.
        

          خوشحالم که روزی می‌میرم.
        

          یاد بگیر که کلمات را بر قصد و با تمام تعهد و ظرفیتی که دارند به کار ببری.
        

          «اما آنها نمی‌توانند ادبیات را بخرند.ادبیات به روی همه باز است.به تو، حتی اگر مأمور باشی، اجازه نمی‌دهم مرا از چمن بیرون کنی. اگر دلت می‌خواهد، درِ کتابخانه‌هایت را قفل کن؛اما با هیچ دری، با هیچ قفلی، با هیچ زنجیری نمی‌توانی ذهن مرا به بند بکشی.»
        

          «ما جان به دربردیم. هم‌ تو هم من. آن‌هایی هم که جان سالم به در می‌برند یک وظیفه‌ای دارند. وظیفه‌ی ما این است که همه‌ی زورمان را بزنیم که به زندگی ادامه بدهیم وَلو زندگی‌هامان بی‌عیب و ایراد هم نباشد.»
        

          با خودم گفتم شاید بهتر است بهش سنبل‌الطیب بدهم. این چاره‌ای بود که کسب و کار من برای بیچارگی او داشت. چقدر چاره‌هایمان کم و ناچیزند.
        

          《من فقط به جوراب گوله‌شده‌اش فکر می‌کردم، به این که لحظهء آخر فقط نگران این بود که جوراب از روی سنگ لیز نخورد پایین، به این که جوراب را گذاشته بود توی جیب پیراهنش تا نیفتد پایین.》
        

          «اما ماهی سرخ كوچولو خوابش نبرد، شب تا صبح همه‌اش در فكر دریا بود.»
این ویژگی قصّه است.
        

          Powerful words can be a whisper.
        

          همه‌ی پرنده‌ها شکل پرنده‌اش بودند، امّا پرنده‌ی او نبودند.
        

          «شاید مرگ هم نوشیدنیِ سنگینی است که کمک می‌کند شب کسالت‌آوری را، که همان زندگی‌مان باشد، از یاد ببریم.»
        

          «فاجعه هر روز اتفاق می‌افتد. نه فقط پنجاه سال پیش که همین حالا. نه خیلی دور که همین‌جا، ور دل آبادان سبز و امن و شیک و مدرن.» ساعتش را بست. گفت:«در ضمن حق با توست. طفلک خاتون. طفلک همه‌ی آدم‌ها.»
        

          عکس یادگاری، توی پیله گم شد، لبخندهای ما هم گم شد_ به پیله رفت.