یادداشت‌های صدیقه قربانی (9)

          یا لطیف
داستان‌پردازی کتاب و داشتن خط داستانی و روایی‌ش خوب بود و نویسنده با همان چند خاطره‌ای که از شهید داشته و به نظر محدود هم بوده است  خوب خط داستانی اش را درآورده بود. 
تصویرسازی‌ها و استعارات و تشبیهات نویسنده نیز در این اثر نمود خوبی داشت.
اما جاهایی حس نیت‌خوانی‌های زیاد از شخصیت شهید و سایر شخصیت‌ها بود که اطمینان به خواندن یک داستان مستند  را کم می‌کرد.

از نظر محتوا جزو کتاب‌هایی بود که آدم در آن حس کم آوردن می‌کرد. دنیای متفاوتی که انگار از زندگی امروز ما دور شده است.
که این حدیث حضرت امیر علیه‌السلام فقط می‌تواند خلق چنین  زمانه‌ای و  ظهور چنین آدم‌هایی را توضیح دهد:

إنَّ الجِهادَ بابٌ مِن أبوابِ الجَنَّةِ فَتَحَهُ اللَّهُ لِخاصَّةِ أوليائِهِ.

جهاد دري از درهاي بهشت است كه خداوند آن را بر روي اولياي خاص خود گشوده است.
نهج البلاغه، خطبه ۲۷
        

          خیلی در فضای کلاس نویسندگی  بود که مجازی شرکت می کردم،
از جهت توجه به واژه ها

و همچنین این که نوشتن بازگشت به خود است.

کتاب کوتاه و جذاب

        

          ژانر متفاوتی از کتاب تالیفی نوجوان بود. داستان در مجموع یکدست بود و انسجام داشت و بهتر است بگویم خط داستانی منطقی داشت اما انگار نویسنده در فضای داستان هایی مثل لوبیا سحرآمیز یا آلیس در سرزمین عجایب و ترکیبی از داستان های پلیسی هم بوده،هر چند معجونی که خلق شده یک کار نو در آمده و نمی توان گفت تقلیدی است اما بوی این داستان ها هم  از آن قابل استشمام بود.
تا قبل خواندن کتاب فکر می کردم شخصیت اصلی کتاب مرد است.


        

          بخشی از تاریخ مغفول ما..
کتاب «برخیزید» را هم بخوانید، خواندن همزمان فرصت تحلیل دقیق تری از تاریخ موسیقی انقلابی می دهد.
        

          سبک متفاوتی از بیان تاریخ و روایت تاریخی..
در موردش خواهم نوشت ان شالله 
        

           سفر درونی آنت که به نوعی با تغییرات اجتماعی آن عصر هم همراه است، هم توضیح و گزارش خوبی از سیر و سلوک فردی و هم سیر و سلوک اجتماعی است تا حدی..
درون نگری های آنت و تلاش و مبارزه اش فقط برای کسی قابل فهم است که خودش این سیر و سلوک را داشته باشد، و گرنه وارد شدن در چنین مبارزه ای کاری عبث به نظر می آید و بر باد دادن زندگی..

خیلی جای نوشتن دارد این رمان..
ان شالله خواهم #نوشت.
        

          یا علیم


🔸به این فکر می کردم که اگر این کتاب یک داستان ایرانی بود به نظرم کلیشه ای می آمد، به دلیل حجم زیاد پیام هایی که داشت! ولی الان نبود.. یا باید در دیدگاه قبلی ام تجدید نظر کنم یا اینجا دلیل بتراشم برای غیر کلیشه ای بودنش!
یک دلیلش این بود که سیر داستانی کتاب خوب و تقریبا بی نقص بود، حتی وقتی در یک روز با کلی اتفاق عجیب روبرو می شدی نمی تونستی بگی که این حادثه غیرممکن است!

🔸کتاب را اول برای #معلم ها مفید می دانم، بعد مادرها و پدرها و البته هر کسی که نگاه مربی گرایانه می خواهد داشته باشد.
برای #دوست ها هم کتاب خوبی است، کتاب سه راوی دارد که با هم دوست صمیمی هستند، با این حال به تفاوت برداشت هایشان یا شباهت هایشان از یک صحنه اشاره می کند و این داستان را جذاب کرده است. 
خودم روایت های از زبان شخصیت برند را بیشتر دوست داشتم.
و یک مخاطب دیگر هم که خود #نوجوان ها هستند... ولی به طور کلی در #کتاب_های_غیرتألیفی خیلی مهم است که برای کودک و نوجوان تفاوت های فرهنگی را به تدریج تفهیم کرد تا بیشتر از این که درگیر این حاشیه ها شوند پیام اصلی داستان برایشان باقی بماند ولی چطوری اش را دقیق نمی دانم!

🔸به نظرم وجه مثبت کتاب از جهت تربیتی به این بود که به مهم ترین ویژگی که یک معلم باید داشته باشد اشاره داشت؛ یعنی یک مشاهده گر خوب، دلسوز با رعایت فاصله مناسب با متربی ش...

🔸کتاب را در کل دوست داشتم و جز کتاب های خوب یا خیلی خوب رده بندی ش می کنم.