یادداشت‌های مها دانیالی (13)

            نخونید.
خیلی ببخشید ولی خزعبل.
نثرِ ضعیف با پیچدگی های بیش از حد.جملات طولانی با تکرار های ملال آور.
نویسنده اول کتاب می‌گه نمی‌دونم مستنده جامعه شناسیه فلسفه‌ست یا داستان.
نه تنها هیچ یک از اینها نیست بلکه مطقاً یک استمنای ادبی و فلسفیه.
ظاهراً هدف به تصویر کشیدن “پاریس” و “عشق سعید” بوده اما این صدای به قول نویسنده رنج آلود، از لایه های عمیق پاریس هیچ به گوش من نرسید.
حالا مشکل از گوش منه یا نه رو نمی‌دونم.
 بیشتر شبیه دلنوشته های اینستاگرمیِ یک پسر ۲۰ ساله بود که تازه دوست‌دخترش ترکش کرده نه یک کتاب.
و امان از کلیشه.
 و امان از نشر چشمه که خیلی وقت‌ها خود کتاب و نویسنده براش در اولویت چهارم پنجمه.
          

            من؟به تو احترام خواهم گذاشت ،پنهانت خواهم کرد ،غذایت خواهم داد ،در پناهگاهت خواهم ماند 
و وقتی همسایه ها رفتند و لومان دادند با وجود ژاندارم ها خودم را به گردنت خواهم انداخت 
و تو را در آغوش خواهم گرفت
و فریاد خواهم زد : دوستت دارم
          

            ما دو سرویم در آغوش هم افتاده به خاک
چشم بگشا که گره خورده به هم ریشهٔ ما
...
          

            «به خاطره اعتمادی نیست» رو دومین باری که باهاش رفتم اردیبهشت خریدم.
یعنی همین امسال
یعنی همین یکی دو ماه پیش
وقتی اردیبهشت رشت هنوز پلمب نشده بود !

اگه بخوام با جستار های دیگه ی اطراف مقایسه ش کنم…نه …اندازه اونا به دلم ننشست.
یکم زیادی خشک بود.لااقل برای من
و خب یه سری جاهاش که گویا فلسفی میشد به نظرم خیلی خوب در نیومده بود.
اما از خوندنش ناراضی نیستم
فقط موردعلاقه م نبود.