یادداشت مها دانیالی

                نخونید.
خیلی ببخشید ولی خزعبل.
نثرِ ضعیف با پیچدگی های بیش از حد.جملات طولانی با تکرار های ملال آور.
نویسنده اول کتاب می‌گه نمی‌دونم مستنده جامعه شناسیه فلسفه‌ست یا داستان.
نه تنها هیچ یک از اینها نیست بلکه مطقاً یک استمنای ادبی و فلسفیه.
ظاهراً هدف به تصویر کشیدن “پاریس” و “عشق سعید” بوده اما این صدای به قول نویسنده رنج آلود، از لایه های عمیق پاریس هیچ به گوش من نرسید.
حالا مشکل از گوش منه یا نه رو نمی‌دونم.
 بیشتر شبیه دلنوشته های اینستاگرمیِ یک پسر ۲۰ ساله بود که تازه دوست‌دخترش ترکش کرده نه یک کتاب.
و امان از کلیشه.
 و امان از نشر چشمه که خیلی وقت‌ها خود کتاب و نویسنده براش در اولویت چهارم پنجمه.