فصل ۱: درباره حادثه کشتی تایتانیک و ۱۱ سپتامبر
فصل ۲: درباره چرنوبیل و هیروشیما
فصل ۳: درباره فاجعه‌های زیست‌محیطی
فصل ۴: درباره فاجعه‌های زیست‌محیطی
فصل ۵: درباره پاندمی و واکسن
فصل ۶: درباره ساختار مغز در بازیابی خاطره
فصل ۷: درباره توجه به خود
فصل ۸: درباره بیماریها و دارونماها و سرایت تبدیلی
فصل ۹:  درباره توییتر و پیگیری اخبار
فصل ۱۰: درباره خستگی از مواجهه با رنج
فصل ۱۱: درباره دشمن‌سازی
فصل ۱۲: درباره زمان

همه فصل‌های کتاب عالی بودند؛ اما از میان آنها دو فصل ۵ و ۸ درخشان‌تر از بقیه بودند. اولی را به خاطر اینکه بروز ویروسی شبیه آنفولانزا و به دنبال آن پاندمی را پیش‌‌بینی کرده بود؛ آن هم در سال ۲۰۱۸ و دومی را به دلیل نزدیک‌اش به موضوع مسمومیت دختران در ایران. فصل دوم هم به بازخوانی فاجعه هیروشیما و نظر امریکایی‌ها در این زمینه پرداخته که آن هم بسیار جذاب است. در کل کتابی است که به نظرم چند وقت دیگر باز هم به آن مراجعه خواهم کرد و از نویسنده‌اش اگر کتاب دیگری چاپ شود خواهم خرید. بخش‌هایی از کتاب را در بریده‌ها آورده‌ام.

یادداشتم در روزنامه ایران:
https://irannewspaper.ir/sp-308/11/79291
          

            در کل به نظرم نویسنده جستارنویس خوبی نیست. محتواهای پراکنده رو پشت هم میاره و حواسش به مخاطب نیست. شاید استفاده زیادش از توییتر باعث شده اینجوری بنویسه((: انتظار یه انسجام نهایی رو می‌کشی ولی در نمیاد. اما این اطلاعات پراکنده هر کدوم جالبن و می‌تونن ایده‌ی کارای بهتری باشن. در نتیجه خوندنش از نخوندنش بهتره.
به نظرم پیوند درستی بین خود موضوع خاطره و زمان با بقیه موضوعات(محیط زیست،فاجعه و..) ایجاد نمی‌شه و ترجیحم این بود که بیشتر از خود همین موضوع خاطره بخونم. جستار «اتاق کوچک» یا «به خاطره اعتمادی نیست» از بقیه جستارها بهتر نوشته شده به نظرم.