نمایشنامه‌ای خیلی روون بود و سریع خوانده می‌شد. 
از لایه‌های احساسی‌ای از آدم می‌گفت که اینجوری بودم که چه جاندارهای عجیبی هستیم:)) انگار خیلی موقع‌ها خودمونم نمی‌دونیم چی می‌خوایم و بر حسب موقعیت، حس‌هاییمون نابه‌جا بر حس دیگه‌ای غالب می‌شن. مثل غرور بر عشق. 
که انگار چه‌قدر بعضی وقت‌ها برای فهمیدن دیره. برای کنار زدن لایه‌های رویی و رسیدن به حسّ واقعیت.
        

          چه بگویم که نگفته هم پیداست :))
        

          
 مضامین انسانی درون مایه ی تمامی آثاری است که تا به حال از اشمیت خوانده ام. اما او در عشق لرزه این مضامین را با رگه هایی از عشق و دوستی آمیخته و بسیار زیبا خطاهای رایج در این ابعاد را به ما نشان می دهد. اشمیت در این نمایشنامه از زلزله ی احساسات سخن می گوید. تغییراتی که اگر از آن ها آگاه نباشیم، باعث به هم خوردن روال طبیعی و تناسب روابط و احساسات می شوند. داستان در مورد عشق لرزه ایست که بین دیان و ریچارد عاشق رخ می دهد و عکس العمل های اشتباه و سرشار از شک و غرور آنها که عشق را به تباهی می کشاند.   


        

          گاهی فکر می‌کنم بدترین سرنوشتی که ممکن است برای دو عاشق و معشوق رقم بخورد، نزدیک‌شدن آنها به همدیگر است! دروغ نگفته‌اند که وصال مدفن عشق است. رسیدن آغاز دورشدن است. آغاز جنایت‌هایی که در حقّ همدیگر روا می‌داریم. 
اریک امانوئل اشمیت در این نمایشنامه که رگه‌های کینه‌توزانه‌ی آن بی‌شباهت به هیتکلیف در بلندی‌های بادگیر نیست، از این خرده‌جنایت‌های زناشویی پرده برمی‌دارد. چرا انسان‌ها در نزدیکترین حالت به همدیگر اینقدر از هم فاصله می‌گیرند؟
        

          عاشق شدن چه سهل است ، اما عاشق ماندن بسیار دشوار. عشق را باید همانند یک شی ء شکننده تصور کرد که هر لحظه امکان شکستنش وجود دارد.
عشق لرزه حکایت عشقی پرتنش بین دو زوج جوان است که این علاقه شان از یک طرفش لَنگ می زند ، کم کاری می کند و شک و تردیدی چند ساله گریبان گیرش شده است. تردید و نگرانی های مداوم و بی جهت دختر نسبت به عشق زندگی اش ، هم خود و هم شریک زندگی آینده اش را خسته کرده و کلاف این دوستی را از هم می دراند.چه عجیب است که ما انسان ها با کم کاری های خود و محبت نکردن ها ، دل ندادن هایمان ممکن است که چه رابطه هایی را از ریشه بخشکانیم.
عشق لرزه را مطالعه کنید تا دریابید که گاهی ممکن است بسیار دیر شود برای عاشق ماندن
        

          این کتاب رو چندماه پیش خوندم. خاطره ی خوشی ازش ندارم. حسم رو نسبت به اشمیت عوض کرد.
        

          خوب بود