یادداشت فهیمه حدیدی

                +یادداشتی که نوشتنش برایم خیلی سخت است :

از خواندن چاپ اول کتاب ها خوشم می آید ، نوشتن اولین یادداشت هم شاید حس جالبی  داشته باشد. اینکه از نفرات اولی باشی که کتاب تازه از چاپ درآمده را میخوانی_ البته با اغماض زیاد و چشم پوشی از خوانده شدن چندباره متن قبل از چاپ توسط اهل فن و خوانش کتاب و هدیه شدنش در کنگره ها و ... و ..._ بهرحال برگه ها بوی تازگی می دهند.

رمان است ، به قلم آقای تشکری_خدا رحمتشان کند_ روایت های متعدد و موازی در رمان پیش می روند و ازین نظر متن کاملا فنی است و با هنرورزی سعی شده با فنون های رمان همراه باشد. شبیه شعرهای پر از آرایه است... تفکر کلی انگار میخواهد تقابل دو گروه باشد : مذهبی های ظاهری و مذهبی های واقعی، تقابل دین دار های بی تخصص و متخصص های بی دین ، نمی دانم! اصلا بگویم در نکوهش خشکه مقدس ها ...

تصویر ها کم و بیش ، خوب و ملموس اند اما خیلی باور نکردم آدم های رمان را ، واقعی ترین شان برای من شاید احمد بود_ با چندتا باگ و حرکت دور از شناختم البته_بگذریم! کتاب اهل مرز بندی آدم هاست و مرز بندی ناگزیر با شعار یا شبه شعارها همراه است . البته شاید نگاه من خیلی سر این قضیه گیر بدهد به متن ها ..باز هم بگذریم!..

شخص خودم را در هیچ یک‌از دسته های کتاب ندیدم ، نه بهنام بودم ، نه نصرو بودم ، نه احمد ، نه آقا مهدی ، نه سولماز ، نه ... پیوستگی کتاب با توجه به تعداد ماجراها قابل قبول بود برایم ، نسبتا پیوسته خواندمش و یکنواخت هم نبود‌. شروع نسبتا خوب ، میانه ماجرا کمی کند و کمی پیش از پایانش _به نظرم نقطه اوج روایت_ و خیلی از پایان کار بهتر بود .

پ،ن :
خدا رحمت کند شهید مهدی میرزایی را ...
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم