بریده‌ کتاب‌های مهدی

بيرون از اين اتاق می گويند برف می بارد ببارد، به من مربوط نيست كه بیرون از اين اتاق، برف می بارد من برف را آن روزها دوست داشتم، كه مادرم زنده بود، بخاری را نفت می كرد

خواستم نگذارم گیسوانت بلندتر شود و از شانه هایت فرو ریزد و حصارِ اندوهی شود بر زندگیم اما موهایت آرزویم را در هم ریخت و همچنان بلند ماند

در بندر آبی چشمانت برف در تابستان می‌آید کشتی‌هایی با بار فیروزه، که دریا در خود غرقه می‌سازند بی آنکه خود غرق شوند

امواج دریا، چون موج هائی از شادی و از غم که دل مرا فرا می گيرند و گاه آنرا در هممیشکنند پیش می‌آمدند و پس می‌رفتند

در تن من، شب هست و در ته چشم‌های من(نیز) و مرا از شب، رهائی نخواهد بود

زیبائی چون مرگ است که یکباره بر تن و روح ما چیره می‌شود و از ما جز عظمت او و جز زیبائی کشنده او و جز ناتوانی خویش چیزی نمی ماند

کاش ما نیز چون ابرها گریستن را می دانستیم و چون گل ها خندیدن را کاش ما نیز چون آب روان راه خود را باز می یافتیم راهی که از آب بودن به آب بودن می رسد

همچون رودی به دست پر زور زمانه از مسیرم منحرف شده‌ام زندگی‌ام را جا‌به‌جا کردند، به دل دره‌ای دیگر ریختم از مناظر دیگری گذشتم، غلتیدم و رفتم ساحل خویش را نمی‌شناسم، ساحلم نمی‌دانم کجاست

آن موقع نمی‌دانستم که بعضی‌ها خیلی قبل از مرگ واقعی‌شان می‌میرند. حتی چنین تصوری هم نداشتم که آخرین بار که آن‌ها را دیده‌ای ممکن است آخرین باری بوده باشد که به راستی زنده بوده‌اند

آنگاه که همه چیز نازیباست، دیدگان را چه حاصل؟ آیا می توانم چشم به زیبایی بگشایم؟ و در آرزوی منظری یا ندائی خوش باشم؟

تو از آن خوشی که به نابینائی من بخندی اما آیا تو بینایی که از دیدن تباهی خویش ناتوانی؟

عجب روزگار غریبی، شتابان از سرنوشت هایی که خواهانش بودیم گریختیم

من عمله‌ی مرگِ خود بودم و ای دریغ که زندگی را دوست می‌داشتم! آیا تلاشِ من یکسر بر سرِ آن بود، تا ناقوسِ مرگِ خود را پُرصداتر به نوا درآورم؟

مکنده روحم هر ذره از زیبایی درخشان او را مکید

بر جای لیک، خاطره‌ام گنگ خاموش ایستاد دنبالِ ما نگریست. و چندان که سایه‌مان و سرودِ من در راهِ پُرغبار نهان شد، در خلوتِ عبوسِ شبانگاه بر ماندگی و بی‌کسیِ خویشتن گریست.

میشل فوکو: اما به نظر من شاید این رویداد طلایه دار این روند نباشد. درست است که به نظر میرسد دو کارکرد بسیار متفاوت - یعنی کارکرد پزشکی روان پزشکی از یک سو و کارکرد دقیقاً سرکوبگرانه پلیس از سوی دیگر ـــ در یک لحظه ی معین و در نظامی که از آن صحبت میکنیم با یکدیگر تلاقی کردند. اما در واقع، این دو کارکرد از همان آغاز جز یک کارکرد واحد نبودند. تو باید کتاب گشتل را درباره ی تولد نظام روان پزشکی خوانده باشی: او به خوبی نشان میدهد که چگونه روان پزشکی آنگونه که در ابتدای سده ی نوزدهم رشد و توسعه یافت به هیچ رو محدود به تیمارستان و محدود به یک کارکرد پزشکی نبود تا بعدها عمومیت یابد و در کل پیکر اجتماع بسط داده شود و به امتزاج های کنونی بینجامد که در فرانسه تا اندازهای پنهانی اند اما در اتحاد شوروی بسیار آشکارتر و بارزتر بلکه برنامه ی روان پزشکی از همان آغاز این بود که کارکردی از نوع اجتماعی داشته باشد.