امواج دریا، چون موج هائی از شادی و از غم که دل مرا فرا می گيرند و گاه آنرا در هممیشکنند پیش می‌آمدند و پس می‌رفتند

در تن من، شب هست و در ته چشم‌های من(نیز) و مرا از شب، رهائی نخواهد بود

کاش ما نیز چون ابرها گریستن را می دانستیم و چون گل ها خندیدن را کاش ما نیز چون آب روان راه خود را باز می یافتیم راهی که از آب بودن به آب بودن می رسد

زیبائی چون مرگ است که یکباره بر تن و روح ما چیره می‌شود و از ما جز عظمت او و جز زیبائی کشنده او و جز ناتوانی خویش چیزی نمی ماند