بریده‌ کتاب‌های علی راد

اگر محبت امام در قلبی باشد و محبت واقعی هم باشد، جز برای رضای خدا قدمی برداشته نمی شود.

«همراه امام بودن هم راحت نیست خیزران!....دلی به وسعت دریا می خواهد و صبری به مراتب بیشتر از صبر ایوب.....»

از بستان به جزیره ی مجنون می‌رویم. کمال میگوید: سراسر این خاک، وجب به وجب، پوشیده است از پوکه و فشنگ و هر سلاح جنگی که فکرش را بتوانی بکنی از تانک تا ترکش، از هواپیما تا خمپاره.... وجب به وجب... میگویم: البته با کمی غلو شاعرانه. میگوید: هرجا که خواستی اشاره کن تا نگه داریم. پیاده شو ،دستت را توی خاک فروکُن و بیرون بیاور ،اگر پوکه یی ،فشنگی ترکشی چیزی به دستت نیامد هر چه بدخواهان ما گفته اند راست گفته اند. میگویم: کلیج خان نگه دار. پیاده می‌شوم و دست در خاک فرو میبرم. بحثی نیست. برنده میداند که برنده است. این کار را سه بار دیگر هم میکنم .سرزمین غریبی ست واقعاً. وجب به وجب.... ملت ما اینجا برای بازپس گرفتن ذره ذره خاک وطن ،جنگی کرده است مطلقاً باورنکردنی. می‌گویم :خدایا ،دشمنی که آن طور با وقاحت حمله میکند و این طور با خفت فرار، چقدر زیباست! حاتمی کیا می‌گوید: بد نیست. تعریف تازه یی هم از زیبایی شنیدیم.

«خدایا، به فریادمان برس که از خودمان بگذریم که از هوسها و شهوتهایمان، از قفسهای تنگ و تاریک ولانه های خالی از محبت مان بگذریم از تنگی روحمان از حقارت اندیشه هایمان از دنائت ها و رذالت هایی که اسباب خجالت خودمان و بچه هایمان است بگذریم... خدایا به دادمان برس که ذلیلیم ،ذلیل اسارت تن های خاک شدنی خویش، و شهوتهای خویش، و خود پرستی های خویش ، و آرزوهای حقیر و آلوده ی خویش.... خدایا به فریادمان برس، به فریادمان برس، به فریادمان برس، و کاری نکن که بیش از این شرمنده در حضور تو باشیم....

اللّٰهُمَّ اغْسِلْنِی فِیهِ مِنَ الذُّنُوبِ، وَطَهِّرْنِی فِیهِ مِنَ الْعُیُوبِ، وَامْتَحِنْ قَلْبِی فِیهِ بِتَقْوَی الْقُلُوبِ، یَا مُقِیلَ عَثَراتِ الْمُذْنِبِینَ . . . خدای من و پروردگار من در این ماه و به این رمضان، طهارت از آلودگی گناهانم خواهم به زلال مغفرتی و ستردن غبار عيوبم خواهم به نسیم رحمتی و امتحان قلبم خواهم به تقوای قلبهای آبدیده ای ،ای نادیده ناراستی های اهل عصیان و یا مقیل عثرات المذنبين...

برای خانه‌سوخته ،باز، شاید بشود خانه‌یی بنا کرد.دل‌سوخته را بگو چه کنیم؟

- نمی پرسم «چرا» مذهبی شدی آیناز؛ اما آیا اجازه دارم بپرسم «چطور» مذهبی شدی؟ -نه «چرا» یش مهم است نه «چگونه »اش. شدم و هستم. اما تردیدی نیست که یاشولی یاماقِ مهربان و مُلّا قلیچ بلغای دلاور، که هر دو سراپا احساس و عاطفه و صفا هستند در این حرکت نقشی داشته‌اند .ضمن اینکه میدانم میلیونها ،انسان در سراسر ،زمین بدون دخالت یاشولی یاماق و ملا قلیچ، مذهبی شده اند و میشوند. -تکیه گاه خوبیست؟ -دین، تکیه گاه نیست؛ زیستگاه است. دیوار نیست تا برای رفع خستگی به آن تکیه بدهم یا به وقت مجروح شدن برای آنکه فرونیفتم، دستم را به آن بگیرم؛ زمین و آسمان و هواست و البته آب، آب زلال ،یک چشمه ی گوارا. -شگفت انگیز است

پیش از آنکه جعبه را باز کند از لای درزش باقلوا را بویید عجب عطری داشت! - ای نَفْس سی سال داغ باقلوا را به دلت گذاشتم تا تو باشی پنجه های هوس را در فکر و ذکرم فرو نکنی! حالا وقت جایزه است. باقلوایی رسیده میخوریم تا ببینیم چه مزه ای دارد! در خانه را زدند .جعبه را رها کرد و رفت در را باز کند. پیرزنی پشت در بود :گفت آشیخ دستم به دامنت چیزی برای خوردن به من بده ضعف کرده ام زانوهایم دارد میلرزد خدا میداند با چه مصیبتی خودم را به اینجا رساندم دیگر نا ندارم .تکه نان خشکیده ای هم باشد خوب است .خدا زیاد کند .چشمهایش دودو میزد. شیخ غلام رضا گفت: یک جعبه باقلوای دست نزده هست .به دردت میخورد؟ پیرزن ناباورانه خندید. - خدا خیرت بدهد! نیکی و پرسش ؟! خیلی وقت است باقلوا نخورده ام. شیخ رفت و جعبه را آورد و به پیرزن داد. در را که بست دستی به شکم خود زد و گفت: «خدا» این پیرزن را فرستاد تا پس از سی سال دوباره با باقلوا امتحانم کند. ای نَفْس شکر خدا که از پس این امتحان آخری هم خوب برآمدی.

آلنی می‌گوید:«خواب باید مزد کار کردن ، جان کندن، جنگیدن، و مزد خدمت به دردمندان باشد، نه پناهگاه تن پروران و کاهلان و بیکارگان.»

مهاجر گفت:«بشکند دستی که بر صحابیهٔ رسول خدا بلند شود.» سلیم گفت:«آیا مرهمی در خانه دارید؟» ابوذر گفت:«آری،صبر»