بریده‌ کتاب‌های در جبهه غرب خبری نیست

یک‌جور و یکنواخت کامیونها تکان می‌خورند.یکجور و یکنواخت آن دو نفر داد می‌زنند و یکجور ویکنواخت باران می‌بارد.روی سر ما می‌بارد و روی سر مرده هایی که در میدان جنگ افتاده اند و روی بدن جوان موطلایی و زخم رو بازش که برای بدن بچه گانه ی او خیلی مهیب و کشنده است.روی قبر کمریش می بارد. و روی قلب ما.

رفیق من نمی خواستم تو را بکشم… حالا برای نخستین بار می بینم که تو هم آدمی هستی مثل خود من. من همه اش به فکر نارنجک هایت، به فکر سر نیزه ات، و به فکر تفنگت بودم؛ ولی حالا زنت جلوی چشمم است و خودت و شباهت بین من و تو. مرا ببخش رفیق. ما همیشه وقتی به حقایق پی می بریم که خیلی دیر شده. چرا هیچ وقت به ما نگفتند که شما هم بدبخت هایی هستید مثل خود ما. مادرهای شما هم مثل مادرهای ما نگران و چشم به راه هستند و وحشت از مرگ برای همه یکسان است و مرگ و درد و جان کندن یکسان. مرا ببخش رفیق. آخر چطور تو می توانی دشمن باشی؟ اگر این تفنگ و این لباس را به دور می انداختیم آن، تو هم مثل کات و آلبرت، برادر من بودی.