بریده‌ کتاب‌های بار دیگر شهری که دوست می داشتم

تو سرت را بلند می‌کنی، با دیدگان مرطوب، و می‌پرسی: «تو هم از تقدیر می‌ترسی؟ و آیا امکانْ همان تقدیر نیست؟» شاید. و شاید که تقدیر - که من نمی‌شناسمش - انعطاف‌ناپذیرتر باشد. انسان به جنگ امکانات می‌رود یا با آن‌ها کنار می‌آید؛ امّا تقدیر، اگر باشد، بن‌بستِ تمام خیابان‌هاست.

به یاد داشته باش که یک مرد، عشق را پاس می‌دارد، یک مرد هر چه را که می‌تواند به قربانگاهِ عشق می‌آورد، آنچه فدا کردنی‌ست فدا می‌کند، آنچه شکستنی‌ست می‌شکند و آنچه را که تحمل سوز است تحمل می‌کند؛ اما هرگز منزلگاهِ دوست‌داشتن به گدایی نمی‌رود.

بخواب هلیا! تنها خواب تو را به تمامی آنچه از دست رفته‌است، به من، و به رویاهای خوش بر باد رفته پیوند خواهدزد.

در ستایش این کتاب که کلماتش مثل نوشدارو تسکین می‌بخشن :) ـ من ایمان داشتم که تو به من باز خواهی گشت. ایمان،نیاز به آزمون را مردود می‌داند ـ به شکوه آنچه بازیچه نیست بیندیش من خوب آگاهم که زندگی،یکسر صحنه بازی‌ست ـ و از جمیع فرداها پیکر کینه‌توز بطالت را میافرین + حرف بزن برادر. حرف بزن! _ دیر نیست؟ + برای من که می‌شنوم دیر نیست ـ بگذار بار دیگر به شهری برگردم که خواب‌های مرا زنده خواهد کرد :) ـ و از تمام خنده‌ها آن را بستای که جانشین گریستن شده است ـ هلیا ژرف‌ترین پاک‌روبی‌ها پیمانی‌ست با باد. بگذار باد بروید. ـ آرزو زیوری‌ست صبر آفرین... ـ در تالار بزرگ هر ندامت،از دست رفته‌ها و بدست نیامده‌ها در کنار هم می‌رقصند ـ من خنده‌ام را از فضا ، از شب و باران پس می‌خواهم ـ کسی خواهد آمد! به این بیندیش! هیچ پیامی آخرین پیام نیست و هیچ عابری آخرین عابر کسی مانده است که خواهد آمد. باور کن! کسی که امکان آمدن را زنده نگه می‌دارد .

هلیا! برای دوست داشتن هر نفسِ زندگی، دوست داشتن هر دمِ مرگ را بیاموز، و برای ساختن هر چیز نو، خراب کردن هر چیز کهنه را، و برای عاشقِ عشق بودن، عاشق مرگ بودن را.

هلیا فراموشی را بستاییم؛ چرا که ما را پس از مرگ نزدیک ترین دوست زنده نگه می‌دارد و فراموشی را با دردناک ترین نفرتها بیامیزیم؛ زیرا انسان دوستانش را فراموش می‌کند کتاب‌هایی را خوانده است فراموش می‌کند و رنگ مهربان نگاه یک رهگذر را ... آن را هم فراموش می‌کند.

هلیا!برای دوست داشتنِ هر نَفَسِ زندگی، دوست داشتنِ هر دَمِ مرگ را بیاموز و برای ساختن هر چیزِ نو ، خراب کردن هر چیزِ کهنه را و برای عاشقِ عشق بودن ، عاشقِ مرگ بودن را.

ما هرگز از آنچه نمی‌دانستیم و از کسانی که نمیشناختیم ترسی نداشتیم. ترس، سوغات آشنایی هاست.

از تمام دروازه ها آن را باز بگذار که دروازه بانی ندارد، و یک طرفه است به سوی درون. از تمام خنده ها آن را بستای که جانشین گریستن شده است.

شهر، آواز نیست که رهگذری به یاد بیاورد، بخواند و بعد فراموش کند. هیچکس شهری را بی دلیل نفرین نخواهد کرد. هیچکس را نخواهی یافت که راست بگوید که شهرم را نمی‌شناسم. انسان خاک را تقدیس می‌کند. انسان در خاک می‌رویَد چون گیاه و در خاک می‌میرد. هلیا! تو مرا از من جُدا کردی. تو مرا از روییدن بازداشتی. تو هرگز نخواهی دانست که یک مردْ در امتدادِ یازده سال راندگی چگونه باطل خواهد شد. حالیا تو با درختِ ریشه سوخته‌یی که به باغ خویش باز می‌گردد چه می‌توانی گفت؟

هلیا! بدان که من به سوی تو باز نخواهم گشت. تو بیدار می نشینی تا انتظار پشیمانی بیافریند. بگذار تا تمام وجودت تسلیم شدگی را با نفرین بیامیزد. زیرا نفرین بی ریاترین پیام آور درماندگیست. هلیا! شب های اندوهبار تو از من و تصویر پروانه ها خالی ست