ما در خلوت کار می‌کنیم تا نوشته‌ها و کتاب‌هایمان بتوانند جای ما را در جمع‌ها و فضای عمومی پُر کنند. روی کاغذ می‌توانیم سخنور و بی‌پروا و زیرک باشیم. می‌توانیم آدم جالبی باشیم. و هنگامی که شعر، داستان یا مقاله به انجام می‌رسد، به همان چهره‌ای مبدّل می‌شود که دلمان می‌خواهد بقیّه از ما ببینند، همان صدایی که دلمان می‌خواهد بشنوند، همان کسی که دلمان می‌خواهد بشناسند. هِنری دِیوید تورو به خواننده‌هایش اطمینان می‌دهد که «بهترینِ مرا در کتاب‌هایم دیده‌اید. خودم دهاتیِ زمختِ اَلکَنی هستم که به ملاقات حضوری نمی‌ارزد.»

تنبل‌ها با من و شما فرق دارند. ببخشید، با شما فرق دارند.

نه چیزی هست که بگویی، نه چیزی که با آن بگویی، نه چیزی که از آن بگویی، نه توانی برای گفتن، نه میلی به گفتن، اما باید گفت. ساموئل بکت

نویسنده‌ها، با اجازۀ شما، از پَسِ حرف زدن برمی‌آیند ... . ولی فکر می‌کنم نویسنده‌هایی که روی کاغذ، تحت تأثیر قرارمان می‌دهند ممکن است الزاماً در ملاقات حضوری نتوانند این کار را بکنند. نویسنده لازم نیست خوش‌سخن باشد، مگر اینکه اصولاً اهل خوش‌گذرانی باشد (مثل سامِرِست مُوام یا لوییس آکینکِلاس)، ممکن است در مهمانی‌ها برای ذرّه‌ای هوای گفت‌وگو، ناامیدانه بال‌بال بزند.

رولان بارت در صفحۀ ۲۶ مقدّمه‌ای بر تحلیل ساختار روایت لُبِ کلام را گفته است. «آنکه حرف می‌زند، همانی نیست که می‌نویسد و آنکه می‌نویسد همانی نیست که هست.» و بنابراین ... خب در واقعْ بنابراینی در کار نیست. از روی نحوۀ نوشتن یک نفر نمی‌شود چیزی دربارۀ خودش استنتاج کرد. آیا سِریل کانولی واقعاً اعتقاد داشت که «باید بشود از روی یک پاراگرافِ نویسنده، به اندازۀ دسته‌چک و نامه‌های عاشقانه‌اش، سر از زندگی مالی و حریم خصوصیِ‌او درآورد»؟ به نظرم کانولی فقط خواسته روی موجِ تمایل طبیعی ما به یکی گرفتن نویسنده و اثرش سوار شود. همۀ ما این کار را انجام می‌دهیم: می‌خوانیم و فرضیّاتی دربارۀ شخصیّتِ نویسنده می‌سازیم.

واقع‌بین باشیم: بعضی از پسرها و دخترها نویسنده می‌شوند چون تنها دفترِ کاری که دوست دارند، داخل سرشان است.

این حدس را هم می‌زنم که خوانندگان یک متن، ناگزیر، تصویر و تجسّمی از نویسنده در ذهن می‌سازند. تجسّمی که مبهم و فاقد جزئیّات فیزیکی است امّا به هر حال از میان لحن و طیف یک صدا، شخصیّتی زاده می‌شود. اگر تا به حال زمان زیادی را صرف گفت‌وگوی تلفنی با کسی کرده باشید که خودش را ندیده‌اید، این را می‌دانید که حتّی اگر آگاهانه به قد و هیکل و صورتش فکر نکنید، به مرور تصویری انسانی از او در ذهن‌تان شکل می‌گیرد و به همین دلیل هم هست که غالباً اوّلین ملاقات با او غریب و غافل‌گیرکننده خواهد بود. پس تکلیف آن عکس‌های قشنگی که از نویسنده‌ها داخل جلد کتاب چاپ می‌کنند چه می‌شود؟ خب بله، آنجا می‌توانید او را با نورپردازی عالی و معمولاً گریم‌شده ببینید امّا قبول دارید که وقتی داریم کتاب را می‌خوانیم اصلاً آدمِ توی عکس را نمی‌بینیم؟ به جایش داریم کسی را خیال می‌کنیم که می‌تواند پیکری برای آن صدای بی‌کالبد باشد.

اصل مطلب این است: بعد از این که با ذهن‌های حقیقتاً شگرف و دلکش آشنا شدید، ذهن هایی مانند مونتینی، شکسپیر، گوته، سویفت، دیدرو، نیچه، مالارمه، داستایفسکی، وایلد و... - حتی اگر با همه حرف هایشان موافق نباشید و حتی اگر رگه‌هایی از تعصب فرهنگی ریشه‌دار در آن‌ها پیدا کنید - رمان ها و اشعار امروز، به جز تفسیر و گزارش غیرمستقیم پیشینیان‌شان چیز دیگری در چنته ندارند. به روایت دیگر: چون که صد آمد نود هم پیش ماست. و بعد از آشنایی با بهترین اثر، آشنایی با اثر خوب محلی از اعراب ندارد.

من هیچ‌وقت نخواستم کار کنم. حتی در بچگی فکر می‌کردم کار کردن برای پول، چه محتاجش باشم چه نباشم، بد معامله‌ای است. این سؤال آزاردهنده‌ی دوران کودکی -وقتی بزرگ شدی می‌خواهی چه کاره بشوی؟- مرا همیشه در بهت و حیرت فرو می‌برد.

نه چیزی هست که بگویی، نه چیزی که با آن بگویی، نه چیزی که از آن بگویی، نه توانی برای گفتن، نه میلی به گفتن، اما باید گفت.