بریدۀ کتاب
1402/09/21
صفحۀ 61
ما در خلوت کار می‌کنیم تا نوشته‌ها و کتاب‌هایمان بتوانند جای ما را در جمع‌ها و فضای عمومی پُر کنند. روی کاغذ می‌توانیم سخنور و بی‌پروا و زیرک باشیم. می‌توانیم آدم جالبی باشیم. و هنگامی که شعر، داستان یا مقاله به انجام می‌رسد، به همان چهره‌ای مبدّل می‌شود که دلمان می‌خواهد بقیّه از ما ببینند، همان صدایی که دلمان می‌خواهد بشنوند، همان کسی که دلمان می‌خواهد بشناسند. هِنری دِیوید تورو به خواننده‌هایش اطمینان می‌دهد که «بهترینِ مرا در کتاب‌هایم دیده‌اید. خودم دهاتیِ زمختِ اَلکَنی هستم که به ملاقات حضوری نمی‌ارزد.»
ما در خلوت کار می‌کنیم تا نوشته‌ها و کتاب‌هایمان بتوانند جای ما را در جمع‌ها و فضای عمومی پُر کنند. روی کاغذ می‌توانیم سخنور و بی‌پروا و زیرک باشیم. می‌توانیم آدم جالبی باشیم. و هنگامی که شعر، داستان یا مقاله به انجام می‌رسد، به همان چهره‌ای مبدّل می‌شود که دلمان می‌خواهد بقیّه از ما ببینند، همان صدایی که دلمان می‌خواهد بشنوند، همان کسی که دلمان می‌خواهد بشناسند. هِنری دِیوید تورو به خواننده‌هایش اطمینان می‌دهد که «بهترینِ مرا در کتاب‌هایم دیده‌اید. خودم دهاتیِ زمختِ اَلکَنی هستم که به ملاقات حضوری نمی‌ارزد.»
19
(0/1000)
نظرات
1402/09/26
احتمالاً علّتش اینه که مطالعهٔ زیاد باعث رشد قدرت نویسندگی می‌شه. افزایش توان مکالمه و گفت وگو هم نیاز به تمرین داره.
1
1402/09/27
بله.. البته به نظر من مهمتر از تمرین، اون فضاییه که شخص توش بزرگ شده. مثلاً منی که توی یه محیط خیلی آروم و بدون بحث و دعوا بزرگ شدم و حتی همسنی هم به اون صورت توی فامیل نداشتم که بخوام باهاش جرو بحث کنم،روحیه‌م اینجوری شکل گرفته و اصلا به درد مناظره نمیخورم. @msalehi77
0
محمدمهدی حیدری
1402/09/24
1