بریدۀ کتاب
1402/9/21
صفحۀ 61
ما در خلوت کار می‌کنیم تا نوشته‌ها و کتاب‌هایمان بتوانند جای ما را در جمع‌ها و فضای عمومی پُر کنند. روی کاغذ می‌توانیم سخنور و بی‌پروا و زیرک باشیم. می‌توانیم آدم جالبی باشیم. و هنگامی که شعر، داستان یا مقاله به انجام می‌رسد، به همان چهره‌ای مبدّل می‌شود که دلمان می‌خواهد بقیّه از ما ببینند، همان صدایی که دلمان می‌خواهد بشنوند، همان کسی که دلمان می‌خواهد بشناسند. هِنری دِیوید تورو به خواننده‌هایش اطمینان می‌دهد که «بهترینِ مرا در کتاب‌هایم دیده‌اید. خودم دهاتیِ زمختِ اَلکَنی هستم که به ملاقات حضوری نمی‌ارزد.»
ما در خلوت کار می‌کنیم تا نوشته‌ها و کتاب‌هایمان بتوانند جای ما را در جمع‌ها و فضای عمومی پُر کنند. روی کاغذ می‌توانیم سخنور و بی‌پروا و زیرک باشیم. می‌توانیم آدم جالبی باشیم. و هنگامی که شعر، داستان یا مقاله به انجام می‌رسد، به همان چهره‌ای مبدّل می‌شود که دلمان می‌خواهد بقیّه از ما ببینند، همان صدایی که دلمان می‌خواهد بشنوند، همان کسی که دلمان می‌خواهد بشناسند. هِنری دِیوید تورو به خواننده‌هایش اطمینان می‌دهد که «بهترینِ مرا در کتاب‌هایم دیده‌اید. خودم دهاتیِ زمختِ اَلکَنی هستم که به ملاقات حضوری نمی‌ارزد.»
(0/1000)
نظرات
1402/9/24
اتفاقاً همین امروز یک جدلی با دوستی داشتم! بعدش با خودمکه فکر می‌کردم که چقدر در مناظره طرفینی ضعیفم؛ اما در عوض اگر در فضای مکاتبه‌ای باشم، قدرت نسبتا خوبی برای غلبه دارم. و این وضع مشترک خیلی از کتابخوان‌هاست...
2
1
1402/9/27
بله.. البته به نظر من مهمتر از تمرین، اون فضاییه که شخص توش بزرگ شده. مثلاً منی که توی یه محیط خیلی آروم و بدون بحث و دعوا بزرگ شدم و حتی همسنی هم به اون صورت توی فامیل نداشتم که بخوام باهاش جرو بحث کنم،روحیه‌م اینجوری شکل گرفته و اصلا به درد مناظره نمیخورم. @msalehi77
0
1402/9/26
1