اولین کتابی که در حوزۀ اندیشه مطالعه کردم و محتوایش را فهمیدم همین کتاب بی‌نظیر بود که در ۱۵ سالگی خواندم.
      

        دانشجو که بودم علاقۀ زیادی به مطالعه دربارۀ افغانستان داشتم، یکی از بهترین کتاب‌هایی که خواندم همین جانستان و کاباستان بود البته بعد از کتاب «پایتخت‌فراموشی» به قلم محمدحسبن جعفریان
      

        اولین بار در این کتاب با کافه‌لَته آشنا شدم.
      

        فُرم، فُرم، فُرم و بعدش هیچی...
      

        وقتی این کتاب را می‌خواندم تصور می‌کردم در دهۀ چهل روی صندلی فلزی یکی از تماشاخانه‌های لاله‌زار مشغول تماشای یک فیلم‌فارسی هستم و چند فیلتر سیگار هُما هم زیر پایم افتاده
      

        هنوز و بعد چهارده پانزده سال طعم شیرین این کتاب را در دهانم حس می‌کنم.
      

        نمی‌توانید بعد از خواندن این کتاب جایی در میانه بایستید، یا این کتاب را دوست خواهید داشت، یا از آن بیزار خواهید بود. من یک‌ نفر از دستۀ اولم.
      

        جلال همیشه دوست‌داشتنی
      

        کتابی خوش‌خوان و راحت است ولی به نظر اغراق آمیز
      

        بعد از کتاب‌های «منِ او، از به، بی‌وتن و قیدار» آخرین کتابی که از آقای امیرخانی خواندم همین ارمیا بود که ای کاش نمی‌خواندم.