از بهترین های سیلورستاین 
        

                مجموعه زام‌بی دارن شان خوراک کساییه که به داستان های آخرالزمانی و زامبی ای علاقه دارن. تقریبا می تونم بگم بهترین رمان تو این ژانره. 
من عاشق این مجموعه زام‌بی بودم ولی حیف که اون موقع همه جلدهاشو ترجمه نکرده بودن، برای همین از جلد ۵ به بعد رو نتونستم بخونم ☹️
        

                قلم گابریل گارسیا مارکز به طرز دیوانه کننده ای بی نظیر است، در عین حال هم پیچیده است، هم روان و ساده. هم خشن و بی رحم، هم لطیف و شاعرانه.
شاید بتوان گفت مارکز خاص‌ترین داستان جنایی ای ‌که می توان نوشت را نوشته است. ماجرای یک قتل را جوری شرح می دهد و روایت می کند که هیچ کس تاکنون این‌قدر پراکنده و یک دست چیزی را تعریف نکرده.
در پایان هم با شاعرانگی و رئالیسم جادویی خاص خودش جوری بالاخره لحظه‌ی اتفاق را مستقیم تعریف می کند، که مخاطب تا مدت ها این پایان‌بندی و تصویرسازی آخر را فراموش نخواهد کرد.
***
نکته دیگر درباره گزارش یک مرگ، موضوعی است که درباره مرگ ایوان ایلیچ شاهکار تولستوی هم صادق است. این موضوع که: اصل، اتفاق و حادثه نیست؛ اصل، چگونگی اتفاق و حادثه است.
اتفاق، یعنی قتل سانتیاگو ناصر، از همان اول مشخص است، این چگونگی و ماجراهای پشت این اتفاق است که این اتفاق را حائز اهمیت می کند و داستان را تشکیل می دهد.
ظاهرا همیشه موضوع اتفاق و چگونگی اتفاق، مورد توجه بسیاری از نویسندگان بوده و هست و می‌شود نمونه های زیادی از آن را در ادبیات و هنر مشاهده کرد.
        

                طومار شیخ شرزین تاریخ است، حال است، آینده است...
این فیلمنامه‌ی اصیلِ فارسی و ایرانی، زمانه و زندگیِ ما و گذشتگان و آیندگانمان است که رک و پوست کنده به ما نشان داده می شود.

        

                یادش بخیر...
اون زمان که خوندمش خیلی لذت برده بودم، واقعا جذاب و درگیرکننده است برای نوجوونا
        

                نمونه ای از نبوغ آگاتا کریستی در ژانر جنایی و پیچش های داستانی بی نظیر و درگیرکننده اش.
        

                با این کتاب می تونین به دلِ کوچه پس کوچه های جنوب برین و حسابی با نوجوونای جنوبی و شوخی ها و اون لهجه شیرین و بانمکشون که فرهاد حسن زاده به بهترین نحو ازش استفاده کرده حسابی کیف کنین، لذت ببرین، بخندین و یاد بگیرین. 👌
        

                قلم طنز و جادویی فرهاد حسن زاده انقدر دلنشین و خودمونیه که دوست داری ساعت ها پای قصه هاش بشینی و به حرفاش گوش بدی :)
        

                زمانی که تو نوجوونی تو فاز کتابای ترسناک و جنایی بودم (البته هنوز هم هستم 😄)، این بهترین کتابی بود که خونده بودم. ترکیبی از ژانرهای وحشت، جنایی و روانشناسی که در کنار هم یه ماجرای پر از هیجان و درگیر کننده رو تشکیل داده بودن.
و اون عکس‌های بی نظیر لابه‌لای کتاب که کاملا هم با فضای کتاب همخونی دارن و واقعی بودنشون بی نهایت به فضاسازیِ وهم انگیز و ترسناکِ کتاب کمک کرده و این حس رو القا می کنه که انگار مخاطب شاهد و خواننده یه ماجرای واقعی و مستنده.
        

                ارتباطی که داستان و مخصوصا شخصیت‌ها با مخاطب برقرار می کنند به قدری نزدیک و فوق‌العاده است که حس می‌کنیم انگار روزی آن را تجربه کرده ایم. انگار با تمام وجودمان حال و هوا و موقعیت شخصیت ها را می فهمیم، تصویرسازی های آن را جلوی چشمانمان می بینیم و همه چیز را از درون درک می کنیم.
جان اشتاین بک با همین داستان ساده اما پر از ظرافت های نوشتاری و ادبی، جای خود را در قلب کتاب‌خوان ها باز کرد و اکنون کمتر کسی است که نام موش‌ها و آدم‌ها و تعریف هایی که از آن می شود را نشنیده باشد.
        

                تولستوی از اسم کتاب داد می زند که اگر دنبال اتفاق هستی، بیا... یک نفر اینجا خواهد مرد. ولی خب، که چه؟ همه می میریم. این چگونه مردن ماست که تفاوت‌ها را رقم می زند. این چگونگی است که داستان می سازد...
 ایوان ایلیچ در اولین جمله می میرد. اما مردن او اهمیتی ندارد، این <<چگونه مردن>> اوست که مهم است. 
داستان، همیشه رسیدن به جایی نیست. خیلی وقت ها ماجرا همین مسیر و چگونه رسیدن است...

        

                به نظرم فروغ مثال بارز این جمله است که: ((آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند))

        

                همه چیزم را از من بگیر
باز هم
دوستت دارم...
        

                "همه می توانند بنویسند، اما بن لوری بلد است بنویسد!"
- ری بردبری
        

                کتاب شامل دو داستان (آخرین گرگ و هرمان) از کراسناهورکای (نویسنده مجارستانی و همکارِ فیلمنامه نویس بلا تار در آثار متاخرش) است که با فاصله حدودا بیست سال از هم نوشته شده اند اما شباهت هایی به هم دارند.
آخرین گرگ: فیلسوفی که دیگر نمی خواهد و نمی تواند فکر کند به طور اتفاقی وارد ماجرایی می شود...
کراسناهورکای با آن قلم استثنایی خود، داستانی روان، سر راست، در جاهایی بانمک و طنز و البته فلسفی را روایت می کند. روایتی از جهان راکد و دایره وار یک فیلسوف که درگیر ماجراهای جذاب و پر فراز و نشیبی می شود که نمی داند با آنها چه کار کند. در نهایت هم آن همه بالا و پایین و تلاش و تکاپو به هیچ جا ختم نمی شود و به رسم همیشگی کارهای بلا تار و کراسناهورکای دایره بسته می شود و هیچ چیز تغییر نمی کند.
هرمان: داستان هرمان دو بار روایت می شود. در دو نسخه، با دو زاویه دید متفاوت. اولی از دید دانای کل مستقیم به ماجرای شکارچی می پردازد، و در روایت بعدی همان اتفاق ها را از دید گروهی روایت می کند که به شهر داستان آمده و درگیر ماجرای شکارچی شده اند.
هر دو روایت ماجرایی فلسفی، عجیب، جنایی و شاید حتی ترسناک را روایت می کنند از شکارچی ای که دچار بحران فلسفی شده و تصمیماتی می گیرد، تغییرات هولناکی را در شغلش ایجاد می کند، اما در آنها هم دچار شک و بحران می شود.
در کل هر دو داستان پیچش های داستانی بی نظیری دارند و مخاطب را به فکر کردن و اندیشیدن وا می دارند، که این ویژگی تمام آثار کراسناهورکای در ادبیات و رفیق و همکارش بلا تار در سینماست.