مگر چند بار به دنیا آمده‌ایم که این همه می‌میریم؟

ارزش زندگی بیشتر از اونه که برای ایمن موندن، همیشه توی قفس باشی.

《... ولی همه ی اونایی که اهل کتابن، آدمای خوبی نیستن. نباید علاقه های مشترک رو با رفتارهای مشترک اشتباه گرفت.》

او با نان سیاه و آب خواهد ساخت اما روحش را نخواهد فروخت.

یکی از ویژگی‌های این دنیا واقعاً آرامش‌بخش است؛ همیشه مطمئنیم که بهار دیگری در راه است.

به هر حال کتاب ها از آدم ها مطمئن تر بودند.

برای اون فرق نمی‌کرد که مردم چی فکر می‌کنند. رمبرانت باید نقاشی می‌کرد خوب و بد بودن کارش هم براش اهمیتی نداشت. نقاشی برای اون مهارتی بود که از اون یک انسان می‌ساخت. ونسان، ارزش واقعی هنر به قدرت بیانیه که به هنرمند می ده. رمبرانت راهی رو رفت که میدونست هدف اصلی زندگیشه و همین بود که باعث توفیقش شد. حتی اگر نقاشی‌های بی‌ارزشی هم ارائه می‌داد ولی باز هزاران بار موفق‌تر از وقتی می‌شد که خواسته‌های قلبیش رو کنار بذاره و مثلاً ثروتمندترین تاجر آمستردام بشه.