کتاب جنگ و صلح، که شاید بتوان آن را کامل‌ترین رمانِ تاریخ و به نظر برخی منتقدین اوج فکری تولستوی دانست. دارای قریب به ۷۰۰ کاراکتر است که خط شخصیت‌پردازی هیچکدام از آن‌ها در هیج جای داستان گم نمی‌شود. این همه نبوغ تولستوی جداً برای من وجدآور و تحسین برانگیز است. داستان در یک مهمانی اشرافی آغاز می‌شود و نُقلِ نَقل محفل، قدرت و درایت ناپلئون بناپارت است که جوانان اشراف با شوری وافر از او سخن می‌گویند؛ غافل از آن‌که لشکر فاتح ناپلئون به زودی بر سر مرزهای مسکو حاضر می‌شود. رمان، داستان زندگی و وقایع اتفاقیه‌ی 5خانواده اشراف، در گیر و دار جنگ روسیه و فرانسه است(فرانسه کشوری محبوب میان روسی‌ها بود، که اشراف آن غالبا به زبان فرانسه هم تسلط داشتند). کتاب جنگ و صلح جزییات، بسیار دارد، اما هرچیز سر جای خود است. پس خیالتان آسوده! رشته داستان از دست نویسنده و خواننده خارج نمی‌شود، و از مطالعه آن خسته و کسل نمی‌شوید. 
مثل دیگر آثار تولستوی، این رمان نیز ضمن درون‌مایه سیاسی و اجتماعی، بحث فلسفی و دینی، رنگ غلیظی دارد، خاصه در این رمان مسئله جبر و اختیار مورد توجه است. تولستوی در جنگ و صلح نمی‌خواهد قهرمان خاص و ویژه‌ای داشته باشد و این برخاسته از همان «جنگ و صلح» فراگیر و درونی انسان‌هاست.
مطالعه جنگ و صلح را نه به عنوان یک رمان تاریخی، سیاسی، اجتماعی و نه حتی یک متن فلسفی، بلکه (به قول ویرجینیا وولف) به عنوان مجموعه‌ای جذاب از تجربیات انسانی و زیسته، پیشنهاد می‌کنم. من با ترجمه کاظم انصاری خواندم و به نظرم ترجمه قابل تقدیری بود؛ ولی اکنون در ترجمه‌های موجود و متاخر از آثار تولستوی، سروش حبیبی چون از متن روسی به فارسی بر می‌گرداند، بنابراین تعهد بیشتری به متن، و ترجمه دقیق و خوش‌خوانی دارد.
        

          جنگ، همواره یکی از جالب‌ترین موضوعات در ادبیات بوده برای من. این کتاب یکی از جالب‌ترین‌هاشان بود. کمونیسم و چشم‌بادامی‌ها هم چیزهای جالبی هستند برای خواندن. حالا فرض کنید یک کتاب با ترکیب این‌ها نوشته شده باشد. ترکیب جنگ، کمونیسم و چشم‌ بادامی‌ها.  چشم بادامی‌ها به صورت ژنتیکی یک چیزی دارند در درون خودشان که از دور که نگاه می‌کنی یاد اصول کمونیسم می‌افتی. حالا یک بابایی به اسم هوشی مینه می‌آید و کشوری مثل ویتنام را می‌برد تحت لوای کمونیسم. بعد از آن سر دنیا یک کشوری که نقطه‌ی مقابل این تفکر است می‌آید اینجا و می‌جنگد. آن هم بی‌دلیل. 
یک جایی از کتاب، یک تپه‌ای را فتح می‌کنند ویتنامی‌ها. با کشته شدن ده‌ها نفر. فردایش انگار که یک هو برنامه عوض شده باشد آن تپه را ول می‌کنند و می‌روند! همینقدر پوچ. همینقدر بی‌ساختار و بی‌مدل...


        

          یکی از بهترین کتاب‌های روان‌شناسی که می‌شود سریع خواند. 
دریچه‌ای را به روی آدم باز می‌کند که آن سرش ناپیدا! 
خلاصه بخواهم بگویم، می‌گوید هر انسانی با توجه به شخصیت و پیش‌نویس‌های ذهنی (تعریفش در این مقال نگنجد!) و تمام شرایط، یک سری «بازی» دارد. این کتاب یادتان می‌دهد بازی‌های خودتان را کشف کنید، بازی‌های دیگران را خنثی کنید و کم‌تر در زندگی حرص بخورید!
به نظر من آب دستتان است بگذارید زمین و همین الآن بروید سراغش. بسیار هم کوتاه و جمع و جور است. من را که متحول کرد! شما را نمی‌دانم! خودش یک عالمه مثال دارد اما به نظر من محدود به همان مثال‌ها نیست. اگر بازی‌یاب مغزتان فعال شود مثال‌های دیگری هم خودتان می‌یابید...
        

          

امام موسی صدر بعد از حوزه دانشگاه تهران می ره حقوق اقتصادی می خونه. 
محور کتاب مقایسه‌ی سوسیالیسم و کمونیسم و اسلام در زمینه‌ی باز توزیع منابع و رویکرد‌های این سه تا برای کم کردن اختلاف طبقاتیه. 
این کتاب برای من از این جهت خیلی جالب بود که تا قبلش هر چی کتاب اقتصادی خونده بودم و منابعی که بیشتر باهاش در ارتباط هستیم از اقتصاد سرمایه‌داری یا اقتصاد کینزی میاد. از این جهت، خوندن درباره ی رویکرد های دیگه‌ی اقتصادی با نظریه‌های دیگه جذابه.
بعدن‌ترها «اقتصادنا» ی محمدباقر صدر رو که ورق می‌زدم حسم این بود که این کتاب خلاصه‌ و چکیده‌ی اقتصادنا است به نوعی. 

        

          ......