وقتی دهه سوم زندگی تمام شود که کم کم احساس می‌کنیم زمان با سرعت هرچه تمام تر می‌گذرد،به سختی کار می‌کنیم و بعضی جاها شاید فکر کنیم که مسئولیت های شغلی همه زندگی را فرا گرفته و خسته کننده شده اند،شاید هم از کاری که انجام می‌دهیم احساس رضایت نکنیم.شاید تاکنون ازدواج نکرده ایم و از این موضوع دچار افسردگی شده ایم.فرضا هم اگر ازدواج کرده ایم،ممکن است همسرمان به ما بی توجه باشد یا آن انتظاری را که از زندگی زناشویی داشته ایم،برآورده نشده باشد.اگر هم بچه دار شده ایم و بچه ها هم کمی بزرگ شده اند،توقعات بی حد و حصر آن ها که از توان ما خارج است ما را مستاصل می‌کند.دور و بر خودمان را که خوب نگاه می‌کنیم می‌بینیم،چیزهایی که می‌توانست در ما احساس رضایت ایجاد کند،غایب است.خلاصه در نهایت به فکر می افتیم از زندانی که برای ساختن آن تاکنون زحمت فراوان کشیده ایم خود را آزاد کنیم.حال برای آزاد شدن از این زندان ها چه باید بکنیم...