جنگ، همواره یکی از جالب‌ترین موضوعات در ادبیات بوده برای من. این کتاب یکی از جالب‌ترین‌هاشان بود. کمونیسم و چشم‌بادامی‌ها هم چیزهای جالبی هستند برای خواندن. حالا فرض کنید یک کتاب با ترکیب این‌ها نوشته شده باشد. ترکیب جنگ، کمونیسم و چشم‌ بادامی‌ها.  چشم بادامی‌ها به صورت ژنتیکی یک چیزی دارند در درون خودشان که از دور که نگاه می‌کنی یاد اصول کمونیسم می‌افتی. حالا یک بابایی به اسم هوشی مینه می‌آید و کشوری مثل ویتنام را می‌برد تحت لوای کمونیسم. بعد از آن سر دنیا یک کشوری که نقطه‌ی مقابل این تفکر است می‌آید اینجا و می‌جنگد. آن هم بی‌دلیل. 
یک جایی از کتاب، یک تپه‌ای را فتح می‌کنند ویتنامی‌ها. با کشته شدن ده‌ها نفر. فردایش انگار که یک هو برنامه عوض شده باشد آن تپه را ول می‌کنند و می‌روند! همینقدر پوچ. همینقدر بی‌ساختار و بی‌مدل...