جزئیات پست

قرار بود بهترین کتابی را که اخیرا خوانده ام معرفی کنم. اما راستش از میان این دو کتاب، نمی شد یکی را معرفی کرد و دیگری را نه.

مدتی پیش داور بخش نوجوان کتاب انقلاب بودم. داستان های زیادی با موضوع انقلاب خواندم که بیشتر آنها، پیرنگی شبیه هم داشتند با اختلافات بسیار جزئی. داستان هایی تکراری که مخاطب نوجوان اگر یکی دو تا بخواند، از خواندن بقیه دلسرد و بی حوصله خواهد شد. یا اگر پیرنگ متفاوتی داشتند، به لحاظ روایت نمی توانستند برای نوجوان ها جذاب باشند.

در آن بین دو کتاب بودند که هم پیرنگ خلاقانه و غیر کلیشه ای داشتند و هم داستان را به شکلی متفاوت و جذاب روایت کرده بودند.

یکی از آنها «ماشو در مه» بود. نوشته فرهاد حسن زاده. از این نویسنده پیش از آن کتابی نخوانده بودم اما ماشو در مه کتابی است که هر نوجوانی از خواندنش لذت می برد. داستان، همان ابتدای کار مخاطب را میخکوب می کند و مشتاق خواندن و ادامه دادن و هر چه جلوتر می رویم بر تعلیق ماجرا افزوده می شود که در نهایت قرار است چه اتفاقی بیفتد. در پایان، وقتی کتاب را می بندیم، خودمان تعجب می کنیم که چطور یک داستان به ظاهر ساده با موضوع کلیشه ای انقلاب، توانسته اینقدر پر کشش باشد و در میان این تعلیق ها و ماجراهای عجیب و غریب که برای پیدا کردن یک ساک دستی پر از طلا و جواهر خواندیم، چطور داستان بی آنکه حواسمان باشد ما را به سمت و سوی اتفاقات انقلاب برد.

کتاب دیگر، «فصل پنجم، سکوت» بود. ماجرای پسری که البته الان نامش در خاطرم نیست اما ساواک او را دستگیر کرده بود تا اطلاعات بگیرد و روند داستان طوری پیش رفت که پسر، کم کم در همان فرآیند پرسش و پاسخ، به رشد و بلوغی رسید که در ابتدا، اصلا انتظارش را نداشتیم و به ذهنمان خطور نمی کرد. این داستان هم با پیرنگی متفاوت از آنچه تا به حال از داستان های انقلاب دیده یا خوانده ایم، می تواند برای مخاطب نوجوان جذاب و به یاد ماندنی باشد.

نکته ی شاید تاسف بار در مورد هر دو کتاب این است که طرح جلد هر دو، گیرا و جذب کننده نیستند. بعید است کسی از طرح جلد این دو بفهمد با چه کتاب متفاوت و جذابی مواجه است.