این کتاب با یک اتفاق شروع می‌شه. پلیس در یکی از محلات سیاه‌پوستا، به یک پسر شونزده ساله‌ی غیرمسلح شلیک می‌کنه و اون رو به قتل می‌رسونه، و وقایع داستان در مورد تبعات این اتفاقه. بیشتر نمی‌گم که اسپویل نشه. 
گویا این کتاب از زمان انتشار سروصدای زیادی به پا کرده، امتیاز بالایی هم در گودریدز گرفته و به عنوان یکی از بهترین کتاب‌های ۲۰۱۷ انتخاب شده. برای همین خیلی مشتاق بودم بخونمش و خیلی امیدوار بودم بهش. مخصوصا اینکه همیشه ادبیات اقلیت‌ها رو دوست داشتم، مثلا کارهای شرمن الکسی یا تونی موریسون، و نویسنده‌ی این کتاب هم سیاهپوسته. 
در کل از خوندن کتاب راضی بودم اما احساس می‌کنم بیشتر سروصداهای مربوط به کتاب، به خاطر موضوع جسورانه‌ش بوده و الزاما ارتباطی با قدرت قلم نویسنده نداشته. شخصیت‌ها بعضا کلیشه‌ای بودن. اما موضوعی که بیشتر آزارم می‌داد، سینمایی بودن کتاب بود. حالا یا چون نویسنده خیلی تحت تاثیر سینما بوده، یا چون مطمئن بوده فیلم کتابش حتما ساخته می‌شه، دوست داشته تمام دیالوگ‌ها رو خودش از قبل بنویسه. 
البته من با وجود این موارد، از خوندن کتاب لذت بردم و توصیه می‌کنم بخونیدش. ترجمه‌ی کتاب هم در کل خوب و روان بود. البته با سانسورهایی همراه بود که به نظرم اصلا مهم نبودن.
          

            چقدر سخته که یک انسان بی گناه فقط واسه رنگ پوستش بهش تهمت زده بشه و مجرم شناخته و کشته بشه توسط همون پلیسی که مثلا باید امنیتش رو تامین کنه و در نهایت هم عدالت در حق اون انسان اجرا نشه.

به کی زنگ میزنی وقتی پلیس خودش قاتله؟


          

            درون مایه ی اصلی این کتاب نژاد پرستی در جامعه ی آمریکا، ناعدالتی و احساس تعلق خاطر است. نژادپرستی در کشور آمریکا تاریخ دیرینه ای دارد و همیشه یکی از اصلی ترین موضوعات داستان های نویسندگان آمریکایی مانند تونی ماریسون و ارنست همینگوی بوده است.مبحث ناعدالتی زمانی در کتاب نفرتی که تو می کاری وارد می شود که یک پلیس سفید پوست خلیل را بدون هیچ دلیل موجهی به قتل می رساند. سیاه پوست بودن خلیل آن هم در قرن بیست و یکم به هیچ وجه دلیل موجهی برای کشتن او نبوده و نیست. بنابراین می توان متهم شدن تنها به دلیل رنگ پوست متفاوت را یک ناعدالتی بزرگ دانست.آخرین موضوعی که آنجی توماس در کتابش به آن اشاره کرده است عدم احساس تعلق خاطر به یک جامعه است. یک جامعه فارغ از اندازه اش باید به تک تک اعضایش احساس تعلق خاطر بدهد اما جامعه ی سیاه پوستان آمریکا بعد از گذشتن حدود صد سال هنوزهم این احساس را از کشورشان دریافت نمی کنند و این اتفاق بیش از هرچیزی به آن ها آسیب می زند.
          

            داستان کتاب راجع به یک دختر سیاه پوسته که توی محله ی سیاه پوست ها زندگی می کنه ولی با سفیدپوست ها مدرسه می ره و برای همین مجبوره دو تا شخصیت داشته باشه. 
اون شاهد کشته شدن دوست دوران کودکی شه و دلش می خواد بتونه با شهادتش باعث محکوم شدن پلیسی بشه که اون رو کشته، تلاشش هم می کنه و موفق نمی شه.
وقتی دارید کتاب رو می خونید این موضوع که این خانواده رفاه اقتصادی نسبتا خوبی دارن، تنها چیزیه که یک کم خیالتون رو راحت می کنه، بقیه ش استرس و دلشوره و تهدید و سردرگمیه...

+ و به خدا پناه می برم از دست ترجمه! چرا این قدر سانسور؟ چرا این قدر عدم رعایت علایم سجاوندی؟ احساس می کنم نصف کتاب رو به خاطر این دو تا موضوع از دست دادم، و برای این که دقیق بفهمید راجع به چه اندازه ای از سانسور حرف می زنم،شمار رو به تصویر اصلی جلد کتاب و تصویر جلد کتاب منتشر شده توی ایران ارجاع می دم!
          

            موضوع کتاب برای من جدید و جالب بود و اگر یک سری نکته ها رو در نظر نگیرم، میگم تقریبا ازش خوشم اومد.
نویسنده با طرحِ یه داستان ما رو با تفکرات، احساسات، چالش ها و سختی های جامعه سیاهپوست آشنا میکنه.
ترجمه هم از نظر من خیلی خوب و روان بود.