یاداشت‌های محمد صالح علا با برخورد به امواجِ بلند قد و دشوارِ دریای سرنوشت در روزهای  دور، و با دردی عمیق ناشی از یک بیماری نادر، آغاز می‌شود؛ با صحبت از «زندگی چیزی نیست جز ملال» در کودکی‌اش، با بیماری‌ای که معلوم نمی‌شود چیست، از کجا آمده و در روزهای آغازین بلوغ به کجا می‌گریزد؟ راستش خیلی از  حرف‌های این مجموعه را فقط نویسنده می‌فهمد و بس...
از میان تمام تجربه‌هایش، تنها مسابقات شعرخوانی در دبیرستان البرز و ملاقات با سیمین بهبهانی بود که من و آقای صالح علا را  به یک میزان سر شوق آورد. دلبستگی‌اش به رمان با «ژان وال‌ژان»  و ایفای نقش‌ش در تئاتر دانش‌آموزی ، شبیه روزگار من با کتاب «قصه جزیره گنج‌ها» بود و جبران تمام عاشقانه‌های بد پایان‌َش با «رگبار» بهرام بیضایی مرا یاد اواسط آبان‌‌ِ عاشقی‌ام انداخت.
دوستش داشتم و نداشتم، می‌فهمیدم و نمی‌فهمیدم‌َش؛ شاید روزی دوباره یادداشت‌های‌َش را بخوانم و  آن وقت از «بوهیمین‌ها و اتحادیهٔ ابلهان» سر‌ دربیاورم.
پیشنهادش نمی‌کنم اگر فلسفه، سینما، شعر، تاریخ و دیوانگی را نمی‌پسندید. 
        

          #کتاب_خواندم
#پارچه_فروش_عاشق
محمدصالح علا را با تیتراژ سمت خدا می شناسیم.. کاش من همه بودم با همه دهان هاتو را صدا می زدم.
صالح علا قلم لطیفی دارد، آنقدر لطیف که اگر بخوام نگاه جنسیتی داشته باشم این همه لطافت به یک مرد نمی خورد..
آخوند زاده است وآن طور که خودش می گوید درکودکی برای مدت طولانی بیمار بوده.. وازآن زمان نگاهش به دنیا تغییرمی کند.
کتاب خوبی بود.
5از 5

بخشی از کتاب:
*به همان اندازه که اشخاص باشعور به خودشان شک دارند، اشخاص بی شعور به خودشان اطمینان دارند.
*ترانه سازی کارخانه ی رویا سازی است.
*نوشتن وصیت نامه و درخواست ازخانواده ام که برای من درشب جمعه اندیشه خیرات کنند، وکتاب هایم را به مستحق فرهنگی_هنری بدهند.
*اگر زندگی ادامه داشت عکس العمل عاشق هاوشاعرها دیدنی بود.
*البته من شب ها بیدارم چون اصلا نان آور شب ام،کمی هم مجنون ام که گفت:مجنون کسی است که چشم داردوخواب اش نمی برد.*
و...
(به طاقچه خیانت کردم ودر فیدیبو خواندم) 
رمضان المرضم. 
        

          صالح‌علا عجیب و شیرین است. می‌شود گفت که جان است. واژه‌های تازه‌اش از واژه‌های فرهنگستان جذاب‌تر است. توصیف‌ش از ملال و راضی نشدن انسان، عمیق است. اینکه سعی می‌کند هر چیزی را هر روز برای اولین بار ببیند فوق العاده است. نوشته‌هایش امید بخش است. آزرده خاطر شدندش دلکش است. آنقدر نگاهش به دنیا مال خودش است که می‌شود گفت در دنیای دیگری زندگی می‌کند. نمی‌دانم، احساس می‌کنم یک ربطی بین این دنیا، کودکی و عالم ناز وجود دارد. دنیای صالح‌علا را دوست دارم و ای کاش من هم می‌توانستم در این دنیا زندگی کنم.
        

          قلم صالح اعلا برای من این خاصیت را دارد که انگار همه چیز را از آن صدای حزین و لطیف خودش می‌شنوم. 
یادداشت هایش شبیه تماشا کردن کوچ دسته جمعی پرنده ها در یک غروب پاییزی است که هم از رفتن غمگینت‌ می‌کند و هم از رسیدن به فصل دیگری از زندگی خرسند. 
او را همه جوره دوست دارم حتی اگر گاهی نفهمم چه می‌نویسد.
        

          مجموعه ای از یادداشت های صالح علا در نشریات و روزنامه های گوناگون
بنظرم یادداشت های ابتدایی که بیشتر عمیق و در مورد خودشناسی بودند بهتر از ادامه کتاب بودند