کافه خیابان گوته به خواننده مجال کشف و تفکر میده. اونقدر که گاهی حس می‌کنی خود نویسنده هم نمی‌دونه این سرنخ‌ها چه ربطی به هم دارن ولی در نهایت از منطق همه ارتباط‌ها راضی میشی. به نظرم فقط پایان‌بندی کمی عجول بود و جای بسط بیشتری داشت.
کلا جدیدا فکر می‌کنم از پایان‌بندی‌ها ناامید مبشم. انگار یه توقع دیگه دارم کلا!
          

            دومین کتاب که از شاه آبادی خوندم 
جدا که میخ کوبم کرد
ولی در نهایت کتاب رو میبندی و ناباورانه ناراحتی
و این به این معنی نیست که کتاب خوب نبوده!
هر کدام از ما دانه ای اسفند هستیم
آمده اینم تا جیغ خود را بکشیم و برویم
و سوال من اینه:
جیغم را کشیده ام؟
          

            کافه‌ی خیابان گوته داستان جالبی بود.
یک حس مبهم بهش دارم.
البته من همون روز که شروعش کردم، تمومش هم کردم.(ریا نباشه دو تا کتاب دیگه‌ام بینش خوندم.)
یک قسمت‌هایی از کتاب یک جور حالت سادیستی داشت که برام قابل درک نبود. شعرهایی از مجموعه پیتر شلخته نوشته‌ی هاینریش هافمن که در دسته‌ کتاب کودکانه!
شعرهاش یک جوری عجیب، سادیستی و دلهره‌آور بود و حتی قسمت‌هایی از خود داستان.
قصه هم از زبان چند راوی روایت شده بود و گاهی اوایلش گیج می‌شدی.
در کل کتاب جالبی بود برام براساس سبک متفاوتش.
          

            {می‌شود هم تاریخ گفت و هم نگفت}
کافه خیابان گوته
آخرهای قصه می‌خواستم از روی صندلی بلند شوم و تک تک صفحاتش را به آتش بکشم، همان طور که آن دیوانه، زندگی کیانوش مستوفی را به آتش کشید و عشقش را از او دزدید.
کافه خیابان گوته، من را خوب با خودش همراه می‌کرد و از حق نگذریم تعلیق عجیبی داشت. گرچه گاهی حرصم را در می‌آورد، نثرش قوی بود و پیرنگش را هضم می‌کردم. فضا سازی‌اش درست مخاطب را به تاریخ می‌برد. همذات پنداری می‌کردم با شخصیت های داستانش. شش سال نوشتن این کار زمان برد از شاه‌آبادی. دائما از تاریخ می‌گفت و برگه‌های گم شده یک جنایت را کنارهم می‌چسباند. دقیقا همان کاری که پل‌استر همیشه در همه اثر هایش می‌کرد و باعث می‌شد تا مخاطب از جایش تکان نخورد. 
به‌قول معروف: خرده نان‌ها را دنبال کنید!
گرچه به نظرم کتاب پر از نقاط قوت بود اما نقاط ضعف‌هم کم و بیش‌ داشت، مثل بعضی از دیالوگ‌هایش که نمی‌چسبید به من و از فرمش بیرون. مثل تمام کردن بد موقع بعضی از روایت‌ها.
در نهایت،  دوست دارم یک قهوه در کافه خیابان گوته بنوشم و با کمونیست ها بحث کنم یا بخواهم کار ناتمام کیانوش مستوفی را به اتمام برسانم و آن گلوله‌ای را که شلیک نکرد شلیک کنم. دقیقا وسط پیشانی‌اش ...
کافه خیابان گوته بر خلاف کتاب قبلی شاه‌آبادی (دیلماج)، پخته است. ارزش خواندن دارد گرچه یک‌جورهایی ادامه آن حساب می‌شود اما اگر دیلماج را نخواندیدش هم نخواندید. چیزی زیادی از دست ندادید!
          

            دومین کتابی هست که از شاه آبادی خوندم
اول دیلماج و بعد کافه خیابان گوته
میتونیم بگیم که این کتاب در ادامه دیلماج هست و تنها تفاوت آن دوره ها و مبانی سیاسی مختلف هست و مثل قبل دادن سرنخ در داستان و ربط دادن آنها بهم
البته در انتهای داستان نویسنده خود افشا میکند که ممکن است سرنخ ها بهم مربوط نباشد