قبل از هرچیز باید بگم این کتاب برای کیا جذابه: 
اول از همه برای اونایی که سالهای دانشجویی‌شون رو پشت سر گذاشتن. صفحه به صفحه همون‌جور که با داستان جلو میریم ، خاطره پشت خاطره ست که تو ذهنمون و جلوی چشم‌مون پلی میشه. حتی مورد داشتیم هنوز کتاب به پایان نرسیده یه پیامی زنگی چیزی برای رفقای دوره دانشجویی گذاشتن و یه چاق سلامتی با هم کردن .
دوم برای اونایی که الان دانشجو هستن ( البته به شرطی که شروع دانشجو شدن‌شون تو دوران کرونا نبوده باشه!) . اینا هم مرور لطیف شرایط رو با خوندن این کتاب تجربه میکنن و هم یه الهام بخش هایی برای ترم های پیش رو خواهند داشت . 
سوم اونایی که هنوز دانشجو نشدن ( ولی بالاخره یه روزی قراره بشن ) اینا عاشق چیزی میشن که تجربه ش نکردن ولی چنان ذهنیت و جذابیتی براشون ایجاد میشه که قطعا روزشماری میکنن برای شروع ایام پرهیجان دانشجویی. 
و چهارم ، بقیه! دقیقا بقیه آدمایی که تو هیچ کدوم از این سه گروه نیستن. نه سن و سالشون فرق داره نه جنسیت شون. به هرحال چیزهایی توی این کتاب هست که اونا رو دنبال خودشون میکشه. اول از همه اینکه کتاب یه اثر داستانیه. یعنی طنز ( که دسته بندی ژانری کتاب هست )تو بستر یه داستان کامل اتفاق میفته و همین از سایر طنزها متمایزش می کنه . و البته هنر نویسنده رو هم به رخ میکشه. چون نه داستان فدای طنز میشه و چفت و بستش شل میشه، نه طنز فدای داستان میشه و کسل کنندگی و بی روحی به چشم میخوره. همه چیز به قاعده و به اندازه سرجای خودش قرار داره تو این کتاب. 
مورد دوم اینکه کتاب به خوبی درباره دونسل با راحت ترین زبان و بیان با مخاطب ارتباط برقرار میکنه. یه جوون امروزی و پدرو مادرش . نحوه ارتباطات و اختلاف نظرات و جهان بینی های متفاوت و خواسته ها و کلافگی ها و ادراکات این دو نسل تو بستر نزی که از خسته کنندگی نجاتمون میده به زیبایی و قوت هرچه تمامتر به تصویر کشیده شده ( هرچند شخصا خیلی با مدلی که از رابطه پدرومادر شخصیت اصلی نشون داده میشه موافق نبودم. تلاش شده صمیمیت رو نشون بده ولی بیشتر اگزجره شده ). 
مورد سوم هم اینکه کتاب آنی داره که به هر حال صدای خنده ی شما رو بلند میکنه. یعنی یه جاهایی هست که آدم هرچقدر هم با جدیت و بی تفاوتی و گارد در حال خوندنش باشه ، نمی تونه جلوی خنده ش رو بگیره و طبیعتا جزو گزینه هایی میشه که به دیگران خوندنش رو پیشنهاد می کنه ، حتی ممکنه مطابق پیش بینی خود نویسنده، اونو به دیگران هدیه هم بده؛ مخصوصا به دیگرانی که براش عزیزن. 
هرچند این کتاب دومین جلد از یک مجموعه داستان طنز در ظاهر به هم پیوسته ( از لحاظ شخصیت های اصلی) هست ولی من بدون خوندن جلد قبلی اومدم سراغش و هیچ احساس سردرگمی یا کج فهمی نداشتم و همین بنظرم نقطه قوت محسوب میشه. 
خوش خوان و روان بودن نثر کتاب هم در کنار طنز بودنش از جمله دلایلیه که من به خاطرش این یادداشت رو با توصیه به خوندنش به پایان می رسونم . ممنون آقای صدقی عزیز !
          

            "دومین نشان مردی" در واقع  ادامه ماجرای کتاب" آخرین نشان مردی" ست ! که همین انتخاب عنوان هم خالی از نمک نیست😁
متن کتاب روان و صمیمی ست تقریبا مثل تمام آثار آقای مهرداد صدقی نه قرار است طنز پیچیده ای را بسازد و نه اینکه برای خندان مخاطب  به بی اخلاقی متوسل شوند.داستان کتاب را در فضای گفتگوها و فعالیت های معمول یک خانواده پیش می برد با محوریت پسر جوانی که در جلد دوم حالا دانشجوی دکتراست و در رفت و آمد هایش به دانشگاه پر از افکار و موقعیت های طنز آمیز خواهد بود. فکرهای عجیب ، احساسات و اتفاقاتی که برای هر دانشجویی می تواند ملموس باشد ، و در نهایت ساختن لبخندی که گوشه ی لب همه مان‌جا بشود ....
          

            کتاب طنزی که اولین کتابش«آخرین نشان مردی» به نسبت بهتر و خوش خوان تر بود.
مادر من از این کتاب و نسخه قبلیش خوشش نمی آد چون به نظرش ضد زنه؛ و یک جور هایی هم می تونیم درست در نظر بگیریم این دید رو چون زنان یا توی بند خواهر شوهر و لباس و مدیتیشن و غیره ان و یا در میان دانشجو ها هم دو نوعند: دختری به قول خود نویسنده(یا پدرش!) خنگ که از شخص اول قصه خوشش می آد(اسمش یادم نیست)؛ و دختری که شخصیت اول از اون خوشش می آد و بسیار مغرور و از دماغ فیل افتاده توصیف می شه. انگار دختر های درس خونی نداریم که عین آدمیزاد رفتار کنن!
خلاصه که؛ برای خنده خوبه و فقط همین.

          

            ادامه ی کتاب آخرین نشان مردی‌.کتاب طنز است و اتفاقاتی که برای یک پدر و پسر دانشجو در دانشگاه می افتد را بازگو می کند و  اشاره ای هم به مشکلات آموزش عالی دارد.جاهایی از کتاب خنده دار است اما نویسنده در قسمت هایی از کلمات نا مناسب استفاده کرده و همچنین نشان دادن روابط پدر و مادر به نظرم مناسب نبود،به همین دلیل نمی توان آن را به قشر نوجوان پیشنهاد کرد.
          

            دومین نشان مردی، دومین اثری بود که از مهرداد صدقی می خوندم. البته این کتاب ظاهرا جلد اولی هم با نام آخرین نشان مردی داره که من نخوندم. ولی سریال پدر پسری که اقتباسی از اون کتابه دیدم و وقتی این کتاب رو شروع کردم سریع یادش افتادم و با یک سرچ ساده فهمیدم که سریال اقتباسی از جلد اول کتاب هست. کتاب طنز خوبی داره، حتی گاهی بر لب من سخت خنده، هم لبخند می آورد. روان و پیچیدگی خاصی نداره و خوندش هم خالی از لطف نیست. داستان در مورد پسری هست که داره دکترا می خونه و پدرش هم همون دانشگاه و رشته، دانشجوی ارشده. این وسط ماجرای عاشقانه قهرمان داستان و رابطه پدر و پسری بین او پدرش، عمده ماجراهای داستانه. شخصیت ها جالب و طنز و دوست داشتنی هستند. طنز نسبتا تمیز و مودبانه‌ای بود.