اول و آخر کتاب برام جذاب بود ولی وسطهای کتاب رو خیییلی به زور جلو رفتم.طفلی بچه رو از دنیا سیر کرد نیومده!!!کم کم به بدبینی سوق می یافت.زندگی هر چند رنج زیاد داره اما به تحملش می ارزه که از این فرصت  خدادادی عمر بهره برد.همین انتخابها بین خوب و بد ها و زشت و زیبا هاست که به زندگی زیبایی میدهد و انسانها حالتهای مختلف انتخابهاشون هستن که زندگی شون پشت سر هم ساخته میشه.
اما اینکه قبل از اومدن به این دنیا بروشورش مطالعه بشه بد نیست !
به هر حال همیشه برای زن سختی بوده و هست .مخصوصا اگر بخواد با آگاهی و مسئولیت بیشتر در مسیر مادر شدن قدم بردارد.
خدا نکند مادری با غم و اندوه مجبور شود جنینی در وجودش پرورش دهد که این دوران به هیچ وجه برگشت پذیر و قابل جبران نیست.
          

            سلام دوستان امیدوارم همیشه سبز باشید🌱
این کتاب رد پای نهیسم به جد دیده میشه 
عقاید این کتاب با سطح فرهنگ ما منطبق نیست 
و اصلا نثر جالبی برای من نداشت اوایل کتاب جذاب بود 
اما اواخر کتاب واقعا جذابیت از دست می ده چون من نظراتم خیلی مختصر می نویسم و سعی می کنم مفید باشه و عقیده دارم کتاب بدی نداریم و هر کتابی چیزی برای یاد دادن داره پس نمی گم ارزش خواندن نداره 
آرزوی موفقیت براتون دارم 
          

            کتابی فلسفی و عمیق
در طول داستان با احساسات مادری باردار همراه میشین
از متنفر شدنش از بچش تا عاشقش شدن و هر روز با بچش  حرف زدن.
یه پایان غمگین و زیبا
فقط میتونم همینو بگم. بخونیدش
          

            فالاچی، خبرنگار پر جنب و جوشی‌ست و پرجرعت. از خمینی تا هیچکاک مصاحبه چاپ کرده است. نوشته‌هایش پیرامون هویت جنسی‌‌اش اساسِ آن چیزیست که او را به شهرت رسانده. من به او حق میدهم که به عنوان زنی مترقی در جهان و ساختاری مردبنیاد، موضعی کاملا منفی و بدبینانه نسبت به جهانی که در آن زیست میکند داشته باشد. احتمالا این کتاب به مذاق‌ کسانی که در زندگی معنایی یافته‌اند و تجربه‌ی این زندگی معنادار را لذت‌بخش میدانند خوش نمی‌آید. اما اگر چون صادق‌هدایت و بسیاری از بدبین‌های مدرن از اساس با مفهومی به نام زندگی و ساختارهای آن مشکل داشته باشیم (که من دارم) تجربه‌ی خواندن این کتاب خارق‌العاده خواهد بود.
          

            ای کاش هرگز این کتاب رو نمیخوندم
از ترجمه اصلا خوشم نیومد .... تم کتاب هم بسیار دارک، تلخ و نهیلیستی بود که از باورهای مختلف راجع به بارداری حرف زده بود .... داستان زنی که حاصل عاشقانه‌اش بارداری ناخواسته ایست که گاهی ازین اتفاق راضی‌ست و گاهی دلخور ..... گاهی با جنینش رفیقه و گاهی دشمن .....و دادگاهی که این باورها رو بررسی میکنه
          

            ^^ نامه به کودکی که هرگز زاده نشد 

این کتاب با تصورم خیلی فرق داشت برای همین خوشم نیومد ازش.
تصورم یه کتابی پر از عشق و محبت مادرانه و صحبتای شیرین مادر با فرزند به دنیا نیومده اش بود ولییی خبب میشه گفت بیشتر کتاب اون زن داشت از بدی های زن بودن و ناحقی های گله میکرد و به عبارتی غر میزد. 
بعضی قسمت های کتاب حس میکردم داره ضد مرد حرف میزنه.( نظر شخصی خودمه) 
با قسمتی از حرفاش  مخالف نبودم چون خودم به عنوان یه دختر ناحقی ها و سختی ها رو میبینم ولی بازم کتاب به دلم ننشست چون دوست داشتم اون جایگاه زیبای مادر رو نشون بده ولی یه طوری بود انگار همه مادرا به زور مادر میشن.
          

            #نامه_به_کودکی_که_هرگز_زاده_نشد، داستان زنی ست که از یک رابطه، ناخواسته باردار می شود و درحالی که شریکش از او می خواهد بچه را سقط کند، تصمیم به نگه داشتن جنینش می گیرد.....
📕
کتاب از زاویه ی اول شخص در قالب نامه از زبان راوی داستان (که احتمالا خود فالاچی باشد) روایت می شود و برای جنینش به دنیا نیامده اش از ناملایمات و سختی هایی که به انسان وارد می شود، می گوید....
از رنج زن بودن و سختی های مرد بودن تا فقر و تنگدستی هایی که خود در کودکی کشیده ست....
📙
(((اگر تو ثروتمند باشی سرما یک نوع تفریح می شود تا پالتوپوست بخری، خودت را گرم کنی و به اسکی بروی، اگر فقیر باشی برعکس، سرما بدبختی می شود و آن وقت یاد می گیری که حتی از زیبایی یک منظره زیر برف متنفر باشی)))
          

            میلیاردها سال هم که از طبیعت باروری و فرزندآوری بگذرد باز هم برای یک زن، تجربه ی پیدایش و رشد یافتن موجودی در وجودش بسیار عجیب است و حال غریبی دارد. 
کتاب را از دو منظر دیدم، منظر اول درد و دل های یک مادر تنها با انسان کوچکی که در درونش بود و  از روح و جانش تغذیه می‌کرد که من کششی ناخواسته به این حس زیبا داشتم. منظر دوم نگاه منتقدانه و طغیان فالاچی علیه عصر خودش بوده که در آن به دنیا آوردن فرزندی بدون پدر و خارج از چارچوب ازدواج امری ناپذیرفتنی بوده و حتی ممکن است او فرزندش را برای شکستن همین تابو نگه داشته باشد. به گمانم تفکرات اینچنینی نویسنده فضای کتاب را سرد و سیاه کرده است. 
          

            واقعیات (خوب و بد)، سختی ها (طاقت‌فرسا  و گذرا)، شکوه ها  و گلایه هایش ( از بی عدالتی )  زندگی را گفت، و  امید های توخالی؛  ولی  با این حال  نگاه بی رحمانه ای به مردها داشت. 
شاید بهتر بود  انقدر خودخواهانه زن ها را سرشار از مشکلات و سختی ها و مرد ها را  مبرا از آن نمی‌دانست. 
.
.
 به نظرم ارزش وقت گذاشتن نداشت فقط برای مواقعی که خیلی بیکارین و نمیدونید چیکار کنین شاید سرگرمتون کنه.
"  البته این نظر شخصی منه. "
          

            اصلا یادم نمیاد چی شد که تصمیم گرفتم این کتابو تو لیستم بذارم فقط می‌دونستم که باید بخونمش و به نظرم با وجود حرف‌های قشنگی که تو کتاب زده بود ولی خیلی کتاب بی‌معنی و مسخره ای بود. یعنی...نمی‌دونم مسخره بود دیگه.
اصلا ارزش خوندن نداشت.

          

            «نامه به کودکی که هرگز زاده نشد» روایت کشمکش اوریانا فالاچی است با خودش، با جهان پیرامونش و البته با نطفه‌ای که به شکم می‌کشد؛ کشمکشی بر سر به دنیا آوردن و نیاوردن او.
 از خلال واگویهٔ مولف با کودکی که هرگز زاده نشد، می‌توان به نگاه اوریانا به جهان، به زندگی، به مفهوم عشق و به نقش زنانهٔ مادری پی برد. 
نکتهٔ جالب توجه، جسارت فالاچی در روایتِ صادقانهٔ ماجرایی کاملاً شخصی بود؛ ماجرایی  که در جامعهٔ زمانهٔ خود او هم یک تابو محسوب می‌شده: نگه‌داشتن یا نداشتن نطفه‌ای که ماحصل  رابطهٔ ازدواج نبوده است.
خوانندهٔ ایرانی، احتمالا اختلاف فرهنگی زیادی با جهان مؤلف دارد، با این همه این کتاب به او کمک می‌کند که پیش از هرگونه ارزشگذاری، از دریچهٔ چشم یک زن مستقل مدرن فمینست به ماجرا نگاه کند؛ زنی که به رغم همهٔ تمایلات مدرن  فمینیستی و به رغم  شهرت حرفه‌ای‌اش، می‌خواهد زن باشد و مثل هر زنی، طعم مادری را بچشد؛ بی‌آن که بداند این دو وجه از زندگی‌اش (شهرت حرفه‌ای و  مادری) می‌توانند به سادگی و از ابتدا یکدیگر را نقض کنند و مانع از جریان طبیعی دیگری شوند.  
          

            زنی که شبیه من فکر می کرد و شبیه من دغدغه داشت و شبیه من می نوشت!. 
کتابی دوستداشتنی اما اندکی بی رحم.
 از دغدغه های زن بودن و مجبور بودن به سخت تر از مردان زیستن می گفت، از اینکه دنیا نه تنها برای زنان که برای مردان هم بی رحم بوده، از نگرانی اش می گفت برای فرزندی که چه دختر باشد چه پسر در هر دو حال نگرانی هایی برایش دارد، فرزندی که هر جنسیتی هم داشته باشد جامعه جبر هایی برای آزارش خواهد داشت. 
فقط ای کاش با فرزند متولد نشده اش مهربان تر سخن می گفت.
          

            خوشحال شدم که دیدگاه یک فرد دیگر را راجع‌به مسیری که در کتاب بود شنیدم. همیشه دیدگاه‌های مخالفِ ما ذهنمان را باز می‌کند، فقط باید با گوش نقاد آن را شنید نه اینکه کامل پذیرفت. 

ترجمهٔ ویدا مشفق را با خوانش خانم افشاری شنیدم.