"آه آری، هنوز این سخن در گوش است که فرمود ما برای برداشتن بند آمدیم نه بند نهادن. سرداری از فاتحان ایران بر جمل می خندید؛ و حسین علی او را به فریاد گفت بر تو باید گریست که جای جنگ با ستم به جای ستمگر نشسته ای‌".حسین بیش تر به افسانه ماند تا زاویه ای تار از یک تاریخ و این تاریکی نه از گرد فاصله هزار و سیصد و خورده ای ساله که از سیمای ناموزون آن هاست که خود را پیروانش می خوانند: "از او بسیار می گویند؛ و آن ها که می گویند چرا خود چون او نیستند؟" 
          

            ۱.
به سال نوشته شدن این فیلمنامه که نگاه میکنم به این فکر میکنم که اگر امروز بهرام بیضایی در خاک وطن ش نیست شاید بخاطر اندیشه اش باشد،
اندیشه ای که چندین سال از عموم مردم زمانه جلوتر است..
و البته که جلوتر بودن اندیشه ها "مجوز"ی برای رفتن نیست اما میتواند "دلیل" خوبی باشد.

+قدرش را ندانستند شاید!

۲.
روان، پرجنب و جوش، اثر گذار
با رگه هایی از وطن پرستی!
فیلمنامه خوبی بود
فیلمش را ندیده ام هنوز!
۳.
لا یوم کیومک یا اباعبدلله!