به نام خدا

تا صفحه چهارصد جلد یکم توانستم بخوانم.

احمد محمود نویسنده مورد علاقه من است اما متأسفانه هرقدر می‌خواهم خوش‌بین باشم نمی‌توانم بی ماجرایی محضِ رمان را نادیده بگیرم. گفت‌وگو نویسی بی نقص و زبان صیقل خورده هم نمی‌تواند بی‌کشش بودن داستان را جبران کند. 
پس، 
چون چاره  نیست می‌روم و می گذارمت...

پ.ن: ان شالله بعدها می‌خوانمش تا ببینم چرا این‌قدر معروف است!
          

            در زبردستی جناب احمد محمود که حرفی نیست.نثر درخشان و تصویرسازی عالی ،این حس را به آدم می دهد که نه یک کتاب پر صفحه،بلکه یک سریال هزار قسمتی را دیده است.سریالی با یک عالمه شخصیت ریز و درشت که هر کدامشان جهان خودش را دارد و باید حداقل یک داستان کوتاه نوشته باشی تا بدانی خلق این همه شخصیت و جهان چه کار با شکوهی است.
اما دروغ چرا.از خواندن این همه داستان لذتی نبردم.جهانی که خلق شده بود اگر چه خیلی واقعی بود،اما جذاب نبود،با شکوه نبود، از بودن در این محله و زندگی با این آدم ها که هیچ کدامشان  گوهر جذابی برای روایت نداشتند لذتی نبردم.کتاب روایت گر درخشانترین برگه تاریخ معاصر کشور است،اما از آن همه درخشش هیچ اثری در داستان نیست و همین امر،آن هیجان لازم را هنگام اتمام خوانش، به آدم نمی دهد.حتی اگر بخواهیم بگویم احمد محمود موافق این انقلاب نبوده و خواسته یک اثر منتقدانه بنویسد،دوز انتقادش هم آنقدر بالا نیست که بگویی به به چه تصویر جدید و دل انگیزی از آن روزها به من داد. کتاب پر است از اتفاقات روزمره که اگر حرف می شد،چیزی از اصل ماجرا کم نمی شد.
          

            (کتاب آدم زنده) شاید در صفحات ابتدای حجم کلمات عربی (کتاب از عربی ترجمه شده است) اذیت‌تان کند اما اگر به کتاب زمان بدهید تا در دل‌تان جا باز کند، درک می‌کنید که کلمات عربی برای ایجاد فضا توسط مترجم حفظ شده اند و اغلب کلمات عجیبی نیستند.
نویسنده شلخته نوشته است و مترجم هم با دقت به همه موراد این شلختگی اشراف دارد و از آن‌ها نام می‌برد اما به همان علت که احمد محمود با همه ایرادات، تصمیم به ترجمه کتاب گرفته است، شما هم در انتها راضی از مطالعه خواهید بود. سادگی حنطوش و ادبیه جان، شیرینی عشق‌شان و ماجرای غریب‌شان در سوراخ ثقبه‌های وجودتان می‌نشیند.