هرچه در خواندن « روزها در راه » نوشته مرحوم مسکوب کاهلی می‌کنم، این کتابشان را در یک نشست خواندم، یا به عبارت دقیق‌تر؛ گوش کردم.
تجربه خواندن، دویدن چشم در خطوط و سطر ها، ورق زدن و بوی کاغذ کاهی، لمس کتاب و همه و همه، کتاب فیزیکی را برای من خواندنی تر جلوه می‌دهد.
اما کتاب صوتی هم، کوتاه باشد قابل قبول است. نسخه ای که به دست من رسید و گوشش دادم، یک ساعت و چند دقیقه بود. البته با توجه به تعداد صفحات، اگر با نسخه فیزیکی هم مطالعه میکردمش، بیش از یک ساعت زمان نمی‌برد. 
این کتاب، داستان نیست. جستارها و اندیشه های برون ریخته از مغز یک روشنفکر بزرگ نیست، خاطره هم نیست. این یک ( مسافرنامه ) است و برای فهمیدنش، باید بخوانیدش.
اگر تجربه مسکوب خواندن ندارید، شاید کمی از نثر روان و در عین حال لحن عجیب آن متعجب شوید. بنظرم تنها دلیلی که کسی بخواهد این کتاب را بخواند، ارتباط برقرار کردنش با قلم مسکوب است.
          

            مسافرنامه
شاهرخ مسکوب هرچه نباشد، نویسنده‌ی قابلی‌ست. در پنجاه صفحه در خلال سفری که گویا هر هفته برای تدریس انجام میده در ذهن مدام به گذشته بر میگرده و خاطرات و سفرهایی که در ایران رفته، سفری که چهار نفری رفتند و سه نفری برگشتند، سفر بی‌بازگشت از ایران، خاطرات عروسی و تلخ‌تر از همه خاطرات دیدار با شخصی که پسرش اعدام شده...ه

خودم کردم که لعنت بر خودم باد؟  احتمالاً بله آقای مسکوب