هرچه در خواندن « روزها در راه » نوشته مرحوم مسکوب کاهلی می‌کنم، این کتابشان را در یک نشست خواندم، یا به عبارت دقیق‌تر؛ گوش کردم.
تجربه خواندن، دویدن چشم در خطوط و سطر ها، ورق زدن و بوی کاغذ کاهی، لمس کتاب و همه و همه، کتاب فیزیکی را برای من خواندنی تر جلوه می‌دهد.
اما کتاب صوتی هم، کوتاه باشد قابل قبول است. نسخه ای که به دست من رسید و گوشش دادم، یک ساعت و چند دقیقه بود. البته با توجه به تعداد صفحات، اگر با نسخه فیزیکی هم مطالعه میکردمش، بیش از یک ساعت زمان نمی‌برد. 
این کتاب، داستان نیست. جستارها و اندیشه های برون ریخته از مغز یک روشنفکر بزرگ نیست، خاطره هم نیست. این یک ( مسافرنامه ) است و برای فهمیدنش، باید بخوانیدش.
اگر تجربه مسکوب خواندن ندارید، شاید کمی از نثر روان و در عین حال لحن عجیب آن متعجب شوید. بنظرم تنها دلیلی که کسی بخواهد این کتاب را بخواند، ارتباط برقرار کردنش با قلم مسکوب است.
        

          مسافرنامه
شاهرخ مسکوب هرچه نباشد، نویسنده‌ی قابلی‌ست. در پنجاه صفحه در خلال سفری که گویا هر هفته برای تدریس انجام میده در ذهن مدام به گذشته بر میگرده و خاطرات و سفرهایی که در ایران رفته، سفری که چهار نفری رفتند و سه نفری برگشتند، سفر بی‌بازگشت از ایران، خاطرات عروسی و تلخ‌تر از همه خاطرات دیدار با شخصی که پسرش اعدام شده...ه

خودم کردم که لعنت بر خودم باد؟  احتمالاً بله آقای مسکوب
        

          شاهرخ مسکوب نویسنده‌ و مصحح قابلی است.
واگویه‌های او از ادبیات کهن فارسی انصافا زیبا و خواندنی‌اند.
در خصوص این کتاب نثر و سبک نگارش بدیع و سرعت و کوبش جملات نویسنده مثال‌زدنی است.
مسافرنامه داستان سرگشتگی یک ایرانی در میان پایتخت‌های بزرگ و قدیمی دنیاست.
سرگشتگی که هر هفت‌روز دو بار نو می‌شود
همه چیزش...
احراز هویت‌ش، مسیر حرکتش، برخورد هم‌سفرانش و حتی تجدید خاطراتش
مسکوب در این کتاب هرچند بین پاریس و لندن نوشته شده است به شیراز می‌آید و یا به رشت سرک می‌کشد.
از انگیزیسیون حرف میزند و غم پدری در حسرت پسری
از چهارتایی رفتن و سه تایی بازگشتن
        

          شاهرخ مسکوب در این کتاب کوتاه پنجاه صفحه ای دوران سخت تدریس درلندن برای امرار معاش رو روایت می‌کنه.سختی سفر و تحقیرهایی که به جون میخره.در این بین گریزی هم به گذشته و زندگی داخل ایران میزنه و از داخل کشور هم روایاتی میگه.روایات داخل کشور و خارج کشور او یک مفهوم مشترک رو اثبات میکنه و اون رنجی است که مرحوم مسکوب اونها رو روایت می‌کنه.. انگار که رنج و زجر کشیدن معطوف به جغرافیا نیست و برای حل بدبختی و مشکلات، راهی فراتر و بهتر بگم، ریشه‌ای تر از تغییرمکان زندگی باید جست.

آواز دهل از دور شنیدن خوش است هم نکته‌ی دیگری بود که حین خوندن کتاب برداشت کردم. شاید در نگاه اولیه‌ی برخی از ما مهاجران زندگی راحت تری داشته باشند اما همین روایت مسکوب از همین یک بخش زندگی‌اش یعنی سفر به لندن برای تدریس و سختی‌هایی که متحمل میشه میتونه مثال نقض این طرز فکر ما باشه. خیلی پدیده‌ها و مسائل زندگی از دور به یک شکل دیگری هستند تا وقتی نزدیک و درگیرشون میشیم.