یادداشت پارسا نوروزی

        هرچه در خواندن « روزها در راه » نوشته مرحوم مسکوب کاهلی می‌کنم، این کتابشان را در یک نشست خواندم، یا به عبارت دقیق‌تر؛ گوش کردم.
تجربه خواندن، دویدن چشم در خطوط و سطر ها، ورق زدن و بوی کاغذ کاهی، لمس کتاب و همه و همه، کتاب فیزیکی را برای من خواندنی تر جلوه می‌دهد.
اما کتاب صوتی هم، کوتاه باشد قابل قبول است. نسخه ای که به دست من رسید و گوشش دادم، یک ساعت و چند دقیقه بود. البته با توجه به تعداد صفحات، اگر با نسخه فیزیکی هم مطالعه میکردمش، بیش از یک ساعت زمان نمی‌برد. 
این کتاب، داستان نیست. جستارها و اندیشه های برون ریخته از مغز یک روشنفکر بزرگ نیست، خاطره هم نیست. این یک ( مسافرنامه ) است و برای فهمیدنش، باید بخوانیدش.
اگر تجربه مسکوب خواندن ندارید، شاید کمی از نثر روان و در عین حال لحن عجیب آن متعجب شوید. بنظرم تنها دلیلی که کسی بخواهد این کتاب را بخواند، ارتباط برقرار کردنش با قلم مسکوب است.