یادداشت پیمان قیصری

        مسافرنامه
شاهرخ مسکوب هرچه نباشد، نویسنده‌ی قابلی‌ست. در پنجاه صفحه در خلال سفری که گویا هر هفته برای تدریس انجام میده در ذهن مدام به گذشته بر میگرده و خاطرات و سفرهایی که در ایران رفته، سفری که چهار نفری رفتند و سه نفری برگشتند، سفر بی‌بازگشت از ایران، خاطرات عروسی و تلخ‌تر از همه خاطرات دیدار با شخصی که پسرش اعدام شده...ه

خودم کردم که لعنت بر خودم باد؟  احتمالاً بله آقای مسکوب