اين كتاب روايت دوران اسارت نوجوانى است كه بهترين سال هاى عمرش را در اسارت و در بدترين شرايط مى گذراند. تلخ ترين بخش ماجرا جايى است كه پايش را به خاطر سهل انگارى بعثى ها در دوران اسارت از دست مى دهد. اگر علاقمند به مطالعه كتاب هاى دفاع مقدس هستيد اين كتاب را حتما بخوانيد. كتاب را كه شروع كنيد تا تمام نكنيد زمين نخواهيد گذاشت.
          

            هوالحق    

فرمود رب العالمین با صابرانم همنشین
ای همنشین صابران افرغ علینا صبرنا
یک روزی یک نوجوونی به خاطر اعتقاداتش به خاطر وطنش؛ راهی جبهه جنگ میشه، جلوی چشماش دوستانش شهید میشن، خودش مجروح و سپس اسیر میشه و در اسارت جانباز
هیچ وقت فکر کردیم چه بر سر اسرا اومد؟؟ چه روزهای سختی رو گذروندن که در باور هیچ آدمی نمیگنجه، چه مردانی در غربت به شهادت رسیدن و هیچ وقت جنازه شون به وطن برنگشت، گرسنگی؛ توهین؛ غم از دست دادن دوستان؛ شکنجه...
بهترین کتابی بود که راجع به دوران اسارت خوندم
سر تعظیم فرود میارم در برابر تمام مردانی که مرد بودن را در عمل نشون دادن، و پای تمام اعتقاداتشون ایستادن

در مسلخ عشق جز نکو را نکُشند
روبه صفتان زشت خو را نکشند
گر عاشق صادقی ز مُردن نهراس
مردار بود ؛ هر که اورا نکُشند.
          

            اول از همه باید تشکر کنم از تمام آزادگان کشورم. کسانی که واقعا رنج بسیاری رو تحمل کردند برای وطن و باورهاشون
کتاب واقعا جزئیات زیادی داره و روایت هایی باورنکردنی و آدم با خواندن بخش های زیادی از کتاب واقعا ناراحت میشه از این همه رنج و عذابی که باید اسیران ما تحمل می کردند
نویسنده اما با اینکه کار بسیار ارزشمندی انجام داده در نوشتن این کتاب اما بهتر بود با یک نویسنده واقعی کتاب رو با هم بازبینی می کردند...
تناقض ها و علامت سوال هایی در کتاب وجود داره که بهتر بود نبود. اون یک ستاره فقط  فقط به خاطر روایت ضعیف کتابه که کم کردم
          

            اینا فقط میخواستن ما به امام خمینی بی احترامی کنیم
مام که تو کتمون نمیرفت 
پس شکنجه ها و اذیت کردناشون شروع شد
          

            صوتی ایرانصدا
به سبک نمایش کار شده بود، تخصصی در لهجه‌های مورد استفاده ندارم اما خیلی خوب لهجه های عربی و کردی و ارمنی وگمانم لری متمایز میشد.
کتاب مجموعه خاطرات یک اسیر است که همانجا در زندان جانباز هم می شود. تلخی‌های اسارت هست اما خاطرات با موضوعات مختلف اسرای مختلف روایت می‌شود. انگار داری یک فیلم میبینی که هم عاشقانه است، هم درام، هم کمدی، هم اجتماعی.

مثلا: سامی یکی از نگهبانان رژیم بعث است که خودش شیعه است و به اسرا پنهانی کمک می‌کند و....
واروژ، سرباز ارمنی ایرانی است که در زندان تلاش به فرار دارد چون نامزدش در ایران منتظرش است. با کلی نقشه از طریق سامی به نامزدش خبر می‌دهند که واروژ زنده است...
به چندین روش مختلف اسرا، کادر زندان را سرِکار می‌گذارند...
اسرا با لطایف الحیل یک رادیو ساخته‌اند و شبها زیر پتو به اخبار گوش می‌دهند...
یکی از اسرا بعد از سالها بچه‌دار نشدن بالاخره پسردار شده بود و هنوز پسرش را ندیده بود...
خود این مطلب که سید ناصر با چه روش هایی کاغذ و قلم جور می‌کرد و خاطرات را می‌نوشت ماجرا دارد...
یکی از کادر زندان که بعثی بود بعدا طی ماجرایی که در کتاب نقل می‌شود تغییر می‌کند و کلی هوای زندانی ها را دارد. مثلا یکبار برایشان غذا می‌آورد، کتلت و گوجه. اسرا حتی طعم گوجه را فراموش کرده‌اند...
          

            این کتاب حاصل مشاهدات نوجوانی است که سالهای نوجوانی و جوانی را در جنگ و اسارت سپری کرده.
روایت  کتاب به شدت جذاب است. علی الخصوص بخش‌های ابتدایی کتاب که شرح درگیری در جزیره‌ی مجنون و معطر به نام سردار شهید سید علی هاشمی است.
کتاب پایی که جا ماند  شرح رنج اسارت  و بزرگی مردان این سرزمین است و وقایع با جزئیات خوبی شرح داده می‌شود و روزنگاشت نیست.
خواندن این کتاب را به شدت توصیه می‌کنم.
          

            اولین کتاب جدی که در زندگی ام در ۱۱ سالگی خواندم.
کتاب خوانی ام با خاطرات و بزرگی های اسرای جنگ شروع شد.
و چه آغاز خوشی.
حتما بخوانید.
خاطرات جنگ زیاد خوانده ام اما هیچکدام «پایی که جا ماند» نمی‌شود.
          

            روایت کتاب خصوصا از درگیری‌های جزیره مجنون و سقوط آن و بعد بخش‌های نخستین اسارت فوق‌العاده است. این چیرگی را نمی‌توان فقط به ذوق نویسندگی نسبت داد؛ به نظرم بخش عمده این اشراف و دقت در توصیف موضوع که در نوع خود بی‌نظیر است حاصل پختگی و عمق مهارت‌های یک عنصر اطلاعاتی سال‌های جنگ است.
این فرض بر اساس افت کیفیت گزارش‌ها در میانه روایت داستان اسارت تا پایان آن، خودش را نشان می‌دهد.هرچند اوایل داستان اسارت بسیار جذاب و میخکوب‌کننده است اما رفته رفته تبدیل به یک روزمره می‌شود. می‌توان گفت ذهن نویسنده که عنصر اطلاعاتی است هم کشش این تکراری بودن‌ها را ندارد و صرفا از منظر وظیفه روایت را ادامه می‌دهد.
          

            سید ناصر چهارده ساله است که به جبهه می رود و شانزده ساله است که در آخرین روزهای جنگ، در جزیره مجنون به اسارت عراقی ها درمی آید؛ 

او کوچکترین اسیر ایرانی است ..اسوه صبر و استقامت و ایمان است در ان سن کم ..

در سراسر کتاب بسیار متعجب بودم از سختی های جانفرسایی که او متحمل می شود و صبر می کند ..


          

            مگر میشه تحمل این همه شکنجه! این همه درد ...!

کتاب بسیار کتاب خوبیه
باید حتما بخوانیم و بدانیم جوان های ما چه کشیدند