این مجموعه را خیلی دوست ندارم. نه به خاطر اینکه بعضی جاها به زشتی جنگ اشاره میکنه. بلکه به خاطر این که خیلی جاها بی انصافی میکنه. مثلا توی داستان آخر 
یا توی داستانی که سربازها میخوان با قطار برگردند
به هر حال این سربازها که رفتند و جنگیدند و آنهایی که داوطلبانه رفتند خیلی در چشم مردم عزت و احترام داشتند. اگه فقط زشتی ها را نشان بدهیم میشه بی انصافی
          

            بسمه تعالی
مجموعه داستان ( من قاتل پسرتان هستم) به قلم احمد دهقان از نشر افق را تازه تمام کردم.
داستانهایی دارد که بوی جنگ، فراق و درد میدهد. کتاب روایت آدمهایی است که خودخواسته رویارویی با دشمن و دوری از هرآنچه بهشان دل بسته اند را انتخاب میکنند. 
آدمها در این کتاب گونه جدیدی از عشق را تجربه میکنند، از دست دادن ها رنگ دیگری دارد، نبودن ها و نداشتن ها جنس دردش فرق میکند.
من کنار مادرهایی نشستم که پاره تنشان هنوز از جبهه نیامده بود و غصه شان روی قلبم خط انداخت. 
جنگ همیشه تلخی دارد چه جبهه حق پیروز باشد و چه ناحق... 

#احمد_دهقان
#جنگ
#جبهه

          

            «جنگ» فقط روایتِ رشادت‌ها نیست.
«جنگ» رویِ دیگری دارد که حتی خواندنش هم عذاب‌آور و تکان‌دهنده است.
احمد دهقان در این کتاب در باب همان چیزهایی قلم زده است که دیگران از روایت‌ش اِبا دارند. دهقان، روی دیگر جنگ را در این کتاب به ما نشان می‌دهد.
          

            به نظرم اول از همه اسم جذابی برای کتاب انتخاب شده که قاعدتا اسم یکی از مجموعه داستان های کتاب هست. البته که خود داستان به اندازه ی اسمش جذاب نیست (این داستان به خصوص از مجموعه). تمام داستانها به موضوع جنگ ایران و عراق می پردازه ولی بعد از زمان جنگ، در واقع به کسانی که جبهه بودن. بعضی از داستان ها واقعا خوب و بعضی نه چندان جذاب. 2 ستاره براش کمه و 3 ستاره زیاد ولی چه کنم با این دل رئوف :))))ه
          

            کتابی کوچک متشکل از چندین داستان به قلم احمد دهقان. نه موافق کتابم نه مخالف آن. داستان اول که به رزمنده میگفت جنگجو، به شهید میگفت جنازه، و به جانباز میگفت ناقص،  واقعا حس بدی داشت. ولی مابقی کتاب واقعیت های جنگ را بیان می‌کرد. واقعیت های تلخ که کمتر کسی از این بعد به آن نگاه کرده. جنگ ما با تمام معنویتش قطعا این لحظات تلخی که دور از واقعیت هم نیست داشته. بد نیست جنگ را از این زاویه هم بخوانیم.
بخصوص لحظات پایانی جنگ و برخورد مردم شهر با رزمندگان
          

            این کتاب مجموعه داستان نیست. بلکه مجموعه ای از روایت‌های سیاه، تهوع‌آور و بی‌فایده است. تنها چیزی که از خواندن این روایت‌ها نصیبتون می‌شه حس شوم پلیدی و رنجی زشت هست و بس!
پشت جلد نوشته شده:«من قاتل پسرتان هستم، نیز روایت های نویسنده از روزگار دلاوری‌ها و مظلومیت‌های هم رزمان اوست» 
واقعا کسی که این جملات رو نوشته، محض رضای خدا، دو صفحه از این رو کتاب خونده؟ کجای این کتاب از دلاوری و مظلومیت جوانان شجاع و عزیز شهید و جانباز ما گفته؟ این کتاب در مورد دفاع مقدس نیست! فقط روایت‌های سیاهی هست که از قضا یه ربطی به کسانی که به هر طریق در جنگ بودند داره.
هیچ شکوه، افتخار، مظلومیت یا دلاوری در این کتاب نیست. سراسر تلخی عبثه! بعد از خوندن کتاب جز حال بد، چیزی نصیب شما نمی‌شه. در حیرتم که نویسنده، چطور این همه زشتی و سیاهی عبث  رو پاشیده رو ورق و داده دست خواننده! 
وظیفه نویسنده چیه؟ فقط نشون دادن سیاه‌ترین نقطه‌ها؟ بدون اینکه حرفی برای گفتن به خواننده یا بینش و منشی برای ارائه داشته باشه؟ بدون داشتن چیزی برای آموختن و بینش و بصیرتی برای زندگی؟
واقعا متاسف شدم که این کتاب، به اسم داستان در مورد دفاع مقدس چاپ شده. 
فکر نمی‌کنم به این زودی‌ها شومی و تلخی زهرآلود داستان تمبر (که در نهایت هیچ دست‌آورد و نکته‌ای هم برای آموختن و زیستن نداشت) و بقیه این داستان‌ها از یادم بره! 
دست مریزاد آقای نویسنده، هنر قلم و اثرگذاریتون رو خوب حروم کردید! قدرت واژه‌ها رو برای سیاه کردن ذهن خواننده و پر کردنش از حس حقارت خرج کردید و احتمالا تحسین اون گروه از سیاه‌پسندهایی که متاسفانه در جامعه ادبیات ما زیاد هستند رو به دست آوردید. واژه‌هایی که می‌تونست رنج و تلخی رو با شکوه و عزت پیوند بزنه و به این ملت، حس عزت و حماسه بده.
          

            «من قاتل پسرتان هستم»، مجموعه ده داستان کوتاه با مضامین مربئط به دفاع مقدس است.

هفته‌نامه‌ی همشهری جوان، شماره‌ی 17، 17 اردیبهشت 1384.
          

            روایتگری غیررسمی از جنگ، چیزی که نیاز به آن شدیداً احساس می‌شود.
کتاب را به مناسبت همراهی با رویداد دوزیست (کتاب و فیلم) تهیه کردم. وقتی کتاب به دستم رسید طی یک‌روز تمام کردم. بسیار پرکشش، جذاب و خواندنی و تلخ و تلخ و تلخ. بر اساس یکی از داستان‌هایش مازیار میری فیلم پاداش سکوت را ساخت.
کتاب ده داستان کوتاه دارد و هر کدام نگاهی غیررسمی به جنگ دارد. تعبیر نگاه غیررسمی به جنگ از آنجاست که نهادها و ارگان‌ها و متولیانی هستند که روایت‌گری‌شان از جنگ رسمی است و این کتاب روایت‌گری غیررسمی از جنگ را بر عهده گرفته‌است.   البته که برخی آن را سیاه‌نمایی می‌دانند اما به نظر می‌آید جنگ را باید به مثابه هر پدیده‌ی دیگر نه یک کل واحد بلکه مجموعه از اجزا بدانیم تا بتوانیم جدای از کل‌اش قضاوت کنیم. نگاهی که ده‌نمکی در اخراجی‌های ۱، تبریزی در لیلی با من است، باشه آهنگر در ملکه، کیایی در ضدگلوله داشت. این که اگر چه ما هشت سال دفاع مقدس را مردانه ایستادگی کردیم و در آوردیم اما آنها که در آن عرصه حضور داشتند مردم همین کوچه و بازار بودند و اصلا بودند افرادی که نه از سر انتخاب که گاه از سر فرار به آنجا پناه بردند. کم نبودند رزمندگانی که پس از جنگ ارزش‌های آن میدان با  عمل ساحت شهرنشینان را مغایر دیدند و عروسی خوبان‌وار پشت پا به زندگی عافیت طلبانه شهری زدند. مگر کم بودند جوانان و مردانی که وقتی از جنگ برگشتند دیدند رهاوردشان از جنگ، تنها سکه جانبازی است که بازار مکاره شهر خریدار آن نیست. آیا هیچگاه به داستان زندگی جدید همسران مفقودالاثرها و اسیرانی پرداخته شد که زندگی‌شان در بازگشت همسرانشان دستخوش تغییر و تحول بسیار شده باشد؟

توصیه من آن است که کتاب را بخوانید و خودتان به جمع‌بندی برسید.
          

            《من قاتل پسرتان هستم》 مجموعه‌ای از داستان‌های خاص است با تم 《جنگ》و ستینگ آن هم جبهه و هم شهر است. داستان‌ها در زمان وقوع جنگ و کمی پس از آن می‌گذرند.
ایده‌ی معنایی نویسنده در تک‌تک داستان‌ها، از زاویه‌ی دید تازه‌ای به ماجراهای افراد ایرانی که در ارتباط با جنگ ایران و عراق بوده‌اند، می‌نگرد. تازگی هم از این جهت که با نگاه رایج و کلی‌نگرانه‌ی همیشگی متفاوت است و هم از این‌رو که حاصل همزیستی جزئی‌نگرانه‌ای سرشار از تجربیات زیسته‌ی نویسنده است. در هر درامی که با تصاویر شخصی نویسنده خلق می شود، شخصیت‌ها خاکستری و روایت پرکشش و بی‌طرفانه است. این کتاب از سمت ایرانی‌هایی که در جبهه‌ها از کشور دفاع کردند و عضو گروهکی نیستند نوشته شده و چندصدایی را در همین قشر هم به زیبایی ساخته است.
مسافر: شخصیت اصلی مادر یک شهید است که استخوان‌هایی را به نام پسرش یافته، خوابانده و با آن‌ها به دریا می‌زند. راوی هم‌رزم قدیمی پسر است.
بلدرچین: راوی هم‌سنگر رزمنده ی بی‌سوادی است که زندگی را به جبهه آورده‌است. بعد از شهادت رزمنده، راوی باید طبق معمول برای نامزد رزمنده نامه بنویسد.
زندگی سگی: از جنگ گذشته‌است. جان‌بازان جسمی و روانی برای گرفتن قبر مجانی و به امید فروشش به دو برابر قیمت، در صف‌ها می‌ایستند، دچار حمله‌ی روحی می‌شوند و با هم رقابت می‌کنند.
تمبر: بعد از آتش‌بس جوانی معشوق گم‌شده‌اش را برهنه در سنگر یکی از گروهک‌های ایرانی می‌بیند. برادر دختر بعد از دیدن آن صحنه، بعد از سال‌ها عذاب بی‌خبری و بدنامی در محله، دیوانه می‌شود. جوان قرار است سر کار برود و به آینده پیوند بخورد. او تمام تمبرهای دونفره با دوستش و آن یک تمبر معشوق را می‌سوزاند.
بلیط: جنگ تمام شده است. خواهر رزمنده‌ی ساده‌لوحی که جان‌هایی را نجات داده، سر همکاران او کلاه می‌گذارد و رفیقی که رزمنده نجاتش داده، حاضر نمی‌شود به او پولی قرض بدهد. اتفاقی راوی را جلوی بانک با پاکتی پول می‌بیند. آن‌ها هم رزم بوده‌اند و باهم راهی می‌شوند. راوی بلیطی به رزمنده می‌دهد تا شماره‌اش را یادداشت کند و بعد سوار اتوبوس می‌شود. آن بلیط تنها بلیط راوی است و او عجله دارد.
پری دریایی: سه جان‌باز در بیمارستان، عاشق صدای زنی که در اطلاعات پشت میکروفون است شده‌اند. راوی که روده‌هایش را از دست داده و نفر دوم که پا ندارد، شرم می‌کنند بدون دوست نابینایشان دختر را ببینند. دختر برای هرسه ی آن‌ها یک پری دریایی خیالی می‌ماند.
من قاتل پسرتان هستم: راوی ناچار شده به دستور فرمانده‌اش و برای نجات جان غواصان دیگر، دوستش را که به گردنش تیر خورده، زیر آب خفه کند تا صدای خرخرش درنیاید.
بازگشت: جنگ تمام شده و مردمی که گفته شده قرار است به استقبال مبارزان کشورشان بروند، آن‌ها را در قطار راه نمی‌دهند. مردم حتی رزمندگان را که در راهروی قطار نشسته‌اند، مانعی برای رفتن به مستراح می‌دانند.
بن‌بست: سام، پسر خانواده ازدواج کرده، بچه‌دار شده و گفته‌اند به شهادت رسیده‌است. برادر او نریمان با سهمیه تحصیل کرده، با همسر او ازدواج کرده و بچه‌دار شده است. سام برمی‌گردد و ماجرا را از پدرش می‌شنود. همان دم نریمان را با چاقو می‌کشد. همسر نریمان همان شب خودکشی می‌کند و دو کودک، سال‌ها بعد.
پیشکشی: مادری که حاضر نشده تا آمدن پسرش از جنگ از کنار نخلستان‌ها به عقب برگردد، خواب پسر رزمنده‌اش را دیده و منتظر خبر است. راوی فهمیده یکی از هفت پلاکی که در شکم کوسه‌ای از اروند درآمده، مال پسر است. او پلاک را به مادر پسر پیشکش می‌کند.
          

            اولین کتابی که از احمد دهقان خوندم« سفر به گرای ۲۷۰ درجه» بود.
نگاه و روایتی که نویسنده به جنگ داشت رو دوست داشتم .
همین نگاه من رو به این نتیجه رسوند که این مجموعه داستان رو هم ازش بخونم .

مجموعه داستان« من قاتل پسرتان هستم» رو خیلی دوست داشتم. 
چون داستان ها با این که کوتاه بودند، در هر داستانی  نویسنده به نوعی حق مطلب رو در مورد جنگ و آدم های بازمانده از جنگ  ادا کرده.
واقعا چرا بعضی ها حتی اگر داستان ها ضد جنگ باشه هم با ضد جنگ بودن این کتاب ها مشکل دارند؟
 اگر یک کتابی هم  ضد جنگ باشه به این معنا نیست که  نویسنده در تلاشی هست که به خواننده بقبولاند که اگر دشمن به خاک آبا و اجدادی تو تعرض کرد تو هیچ کار نکن و کلا از جنگ متنفر باش! 
 در صورتی که در این مجموعه داستان همه این شخصیت ها برای خاک این کشور جنگیدن و  از وطن خودشون در مقابله زیاده خواهی و طمع عراق بعثی دفاع کردند.
 شاید باید گفت این جنگ نیست که افتخار داره! جنگ هشت ساله ما  یا هر کشوری که جنگ نابرابر داشته از این جهت افتخار داره که مردم حاضر نشدن دست از  دفاع و مقاومت  برای حفظ خاک شون بردارند.

شخصیت های درون کتاب چه کسانی  که برای جنگ به جبهه رفتن تا  اون هایی که جانباز شدند یا شهید و  خانواده هاشون برای من قابل باور بودند.
 برخلاف بعضی از کتاب های که در مورد جنگ نوشته میشه یا  بعضی از فیلم هایی که ساخته میشه و  جوری در مورد این  جانباز ها یا شهدا نوشته  و تصویر سازی میشه  که برای من اصلا قابل باور نیستند و حتی اون شخصیت ها رو در حد معصومین و پیامبران به من مخاطب نشون دادند. 

 شخصیت های این کتاب از اون جانباز هایی که بعد از جنگ مشکل مالی دارند،مادرانی که نمیتونن از دنیا رفتن پسرشون رو قبول کنند ، کسی که توی جنگ به معشوقش فکر می کنه و  این که همه این اشخاص هم از خانواده انقلابی نبودندو ....در آخر رزمنده هایی که نمی‌دونند بعد جنگ باید چی کار کنند و زندگی بعد جنگ رو بلد نیستند.
همه این ها برای منی که جنگ رو ندیده و فقط از سختی و تلخی و رشادت هاش شنیده قابل درک و احترام هست.
 شاید چون نویسنده خودش جنگ رو دیده و تو جبهه بوده همچین مردم هایی در داستان خلق کرده که خودش باهاشون روبه رو و هم سنگر بوده.
 مردمی که با هر سلیقه ای و تفکری برای این خاک جنگیدند و بعد از جنگ هم مشکلات خودشون رو داشتند و دارند.
          

            احمد دهقان یکی از معدود نویسنده‌های ایرانی محبوب من است. نوجوانیم را با او زندگی کرده‌ام و هر داستانش قطعا بخشی از وجودم را شکل داده ولی مدت‌ها حوصله خواندنش را نداشتم. تا این ایام که این مجموعه را دست گرفتم.
داستان‌هایی کوتاه، ضرب‌دار و تکان‌دهنده!
داستان‌هایی برای زدودن فانتزی‌های دفاع مقدس و ارائه چهره‌ای منصفانه‌تر و واقعی‌تر از آن.
بسیار از خواندنش خوشحالم و احساس لذت می‌کنم. احساس همدردی بیشتری با مردم می‌کنم و در دلم احساس سبکی دارم.
با این همه برخی داستان‌ها خالی از اغراق‌ نبودند و توی ذوق می‌زدند، برای همین هم ۴ از ۵.