من در حقیقت این کتاب را تمام نکردم به دلایلی که در یادداشت می آورم ولی بهرحال تصمیم گرفتم نظرم را بنویسم.
عماد مغنیه شخصیتی دوست داشتنی و وزنه عجیبی برای مقاومت و حزب الله است، اگر کسی علاقه مند به شناختن این شهید برای اولین بار است شاید کتاب خوبی باشد. چون برخلاف سایر کتب زندگینامه شهدا که عقیده دارم باید از خاطرات خانواده شهید کم شود و به خاطرات همرزمان شهید اضافه شود، این بار به حرف های مادر این شهید نیاز داریم. چرا که شهید، از کشور ما نیست و طبیعتا در شرایطی رشد کرده و بالیده که ما از آن اطلاعی نداشته ایم و میتواند برای ما جدید و اثرگذار باشد، برخلاف سایر شهدای کشور خودمان.
شروع این کتاب با خاطرات مفصلی از مادر شهید است و تقریبا یک دید کلی از وضعیت لبنان آن زمان نیز می دهد که بسیار جذاب است.
تقریبا تا نیمه کتاب، سیر روایت به خوبی پیش می رود اما از بعد جنگ ۳۳ روزه گویا مهار قلم از دست گردآورنده خارج می شود و بیشتر تعریف های کلی از حاج رضوان میخوانیم، نه خاطرات شفاهی فعالیت های ایشان در آن روزهای لبنان.
ضمنا ترتیب وقایع هم به هم میخورد و همه چیز خیلی گیج کننده می شود و طبعا علاقه به مطالعه باقی کتاب از دست می رود.

اگر کتاب دیگری درباره زندگی و فعالیت های این شهید بزرگ سراغ دارید، پذیرای پیشنهادات شما هستم.
          

            چه زیبا گفت سردار شهید حاج قاسم سلیمانی که
"آرمان اگر خاکی بود انسان را در خاک نگه می دارد
اما اگر آرزو متعالی بود، انسان را در اوج می برد"
حاج رضوان از امیدها و ناامیدی ها فرصت سازی می کرد
. 
از سری کتاب هایی که به لیست علاقمندی های هر فردی که در جست و جوی کشف راز عاقبت به خیری این نوابغ و ابر مردان آسمانی ست، افزوده می شود.
          

            کتاب اونقدر که باید جذاب نبود و خیلی توضیحات تکراری زیاد بود؛
البته یکی از دلایل این اتفاق می‌تونه این باشه که از شهید مغنیه،نسبت به بقیه شهدا اطلاعات کمتری وجود داره...
اما در هر صورت بخاطر علاقم به شهید،کتاب رو تا آخر خوندم.