پیچیده و درهم بود  سخت ارتباط گرفتم باهاش  اما خالی از  پاراگراف ها و صفحات جذاب هم نبود
        

          [نوزده از صد] 

بعضی کتاب‌ها ناز زیاد دارند. و برای لذت‌بردن ازشان باید ناز بکشی. نقشه‌هایی برای گم‌شدن از اینطور کتاب‌ها بود برای من. اولین بار، سال ٩٩ یعنی همان‌موقع که منتشر شد، توی کتابفروشی هم را دیدیم. من قبل‌ترها از توییت‌های نیما اشرفی شناخته بودمش. یکی دو کلمه می‌انداخت توی توییت و درباره‌ی ترجمه و معادلشان بحث می‌کرد و من و لابد خیلی‌ها که می‌خواندیم، خواستگار کتابش می‌شدیم. سال ٩٩ که دیدمش ولی مواجهه‌مان جالب نبود. نازش زیاد بود و از خط می‌زد بیرون. حرف هم را نمی‌فهمیدیم و خلاصه، وصلت سر نگرفت.
این‌بار که با یک وقفه‌ی چهارساله به سراغش رفتم، نمی‌دانم کداممان فرق کرده بودیم که آنقدر به نظرم دلپذیر می‌آمد. 
نقشه‌هایی برای گم‌شدن را نمی‌شود خلاصه کرد. نمی‌شود خط محتوایی‌اش را توضیح‌ داد و اصلاً حیف است اگر چنین کنی. برای لذت‌بردن از این کتاب باید کمی غمگین و دیوانه بود به نظرم. دقیق‌شدن در پدیده‌ها، فلسفیدن و غرق‌شدن، لازمه‌اش همین غم و سکون درونی است. وگرنه به خودت می‌آیی می‌بینی اینهمه موشکافی سولنیت به نظرت احمقانه و کلافه‌کننده است.
من از بین همه‌ی جستارهایش جستار اول را از مابقی دوست‌تر داشتم و با اینکه یک نسخه‌ی صوتی درخشان با صدای مهسا ملک‌مرزبان از کتاب هست، من نتوانستم فقط صوتی گوشش بدهم و (در امتداد نازدار بودن!) کتابی نیست که اجازه بدهد فقط بشنوی‌اش و مجبورت می‌کند خط‌ها را با دقت بخوانی و عبور نکنی.
حسرت اینکه آنقدر هنر مدرن نمی‌فهمم که با بعضی جستارها همذات‌پنداری کنم هم حین خواندنش با من بود ولی با اینهمه، تماشای آثار در کیوآرکد کتاب، لذت‌بخش بود. 



        

          آخرین بار که گم شدی، چی پیدا کردی؟
نقشه‌هایی برای گم شدن نوشته‌ی ربکا سولنیت، کتابیه که از گم شدن می‌گه؛ اما نه گم‌شدنی که ترسناک باشه، بلکه اون گم‌شدنی که آدم رو به کشف دنیا و خودش می‌رسونه.
سولنیت تو این کتاب، از تجربه‌هایی حرف می‌زنه که اولش شاید نامطمئن و حتی نگران‌کننده باشن، اما همون تجربه‌ها راه رو برای آزادی و شناخت باز می‌کنن. از داستان زندگی هنرمندها تا لحظه‌های شخصی خودش، این جستارها یه جور دعوت‌نامه‌ست برای مواجهه با ناشناخته‌ها و پیدا کردن چیزی که شاید همیشه دنبالش بودی.
        

          «گم شدن»، موقعیتی است که برای بنی‌بشر، از طرفی همراه با ترس و ابهام بوده است، و از طرف دیگر شانسی برای اضافه شدن بُعدی به ابعادِ حیات او می‌دهد؛ کیفیتی که بعید نیست باقی زندگی فرد را مدیون خود کند. میل به گم شدن، تجمیع حس ملال است و عطش زیستن.

این چند خط خلاصه حسی است که پس از کتاب داشتم. فکر می‌کنم کتاب، جستارهایی است در مدح «گم شدن»، به مثابه امری لازم برای زیستن معنادار؛ امری لازم برای گشودن افق‌های جدیدی از نظر به دنیا.

نویسنده روزنامه‌نگار است، ساده حرف می‌زند، اما به گمانم حرف مهمی می‌زند.
        

          برای منی که این روزها یک مادر تمام وقت‌ام که گاه بعد فردی خودش را فراموش می‌کند و گاه خسته می‌شود، عنوان کتاب بسیار جذاب بود. باعث شد بتوانم بی وقفه در ذهنم به آن پر و بال دهم. جستارهایی که سولنیت تحت این عنوان آورده است به دنبال مسیری در بلاتکلیفی‌ها و هزارتوی زندگی روزمره نیستند، بلکه در واقع نگاهی نو و لذت‌بخش به جهان پیرامون‌اند تا بتوان در عدم قطعیت زندگی کرد و دوام آورد.
        

          بیشتر برایم ایده های برای نوشتن داشت.
        

          

شروع هر جستار خیلی جذاب بود. پاراگراف ابتدایی هر جستار با یک خاطره یا معرفی از شخصیت برایم یک گره می‌ساخت که باعث می‌شد تا آخر ادامه اش بدهم که حرف اصلی نویسنده را بفهمم.
حین خواندن جستار با خرده روایت ها و نظرات نویسنده کم کم کشف میکردم و این لذت کشف باعث می‌شد با اینکه از نظر فرهنگی از نویسنده دورم اما بخواهم کتاب را تمام کنم. 
و گم شدن و فضای گرگ و میش و عدم قطعیت که بنظرم نقطه کانونی کتاب بود در رنگ آبی دور دست خیلی خوب به تصویر درآمده بود.
 «آبی، همان آینه ی روح و آسمان و آب، فارغ از ماده و دوردست، طوری که هرقدر هم ملموس و نزدیک باشد باز هم انگار از جنس فاصله و رهایی از جسم است.»
        

          آبی دوردست آرامش بخش.  گم شدن در بین کلمات این کتاب واقعا عالی بود.
یکی از قشنگ ترین بخش ها کتاب برای من آبی دوردست بود. در بین جستارهایی که خوندم این از همه قشنگتر بود.
        

          کتاب را در عین سخت خوان بودنش دوست داشتم ، زاویه دید و ربط موضوعات هر جستار بهم بسیار هنرمندانه بود. تسلط کافی روی متن ها نداشتم ولی از لابلای متن چیزهای به درد بخوری جمع کردم.آبی های دور دستش عالی بود . 
        

          قدری درهم و برهم بود اما از جستارها خوشم اومد و جالب بود. خواندنش خالی از لطف نیست ولی سعی کنید در زمانی بخونید که تمرکزتون بالا باشه
        

          امروز نقشه‌هایی برای گم شدن را تمام کردم. 
یقینا اینطور شنیدن کتاب حین انجام کارهای روزمره خیلی دقیق و جزئی نبود، ولی به قدر نیازم، کتاب برایم آورده داشت.
به نظرم نقطه طلایی کتاب ماجرای آن نابینا بود که کمک می خواست و اشاره نویسنده به لطف کمک خواستن.
 و مهمتر از آن اشاره به این نکته که ما دانسته هایی داریم که خبر نداریم که آنها را می دانیم و برای همین از ارزش آنها غافلیم.
 و بازهم مهمتر از هر دوی اینها ماجرای نمایشگاه خلاء و تاثیر پیش فرض‌ها در شناخت حقیقی دنیا، که مرا یاد سریال تدلسو انداخت و آن منولوگ درخشان کافه در مورد کنجکاوی و قضاوت ....
در کل کتاب خیلی خوبی بود و تا اندازه زیادی از تفکر آزاداندیش نویسنده لذت بردم، اینکه نویسنده از بازماندگان یهود لهستان بود ولی مثل خیلی از هم‌کیشانش کتاب را به میدان عقده گشایی هولوکاست تبدیل نکرده بود، اینکه خودش آمریکایی بود ولی به آمریکایی های متجاوز به بغداد لقب لاشخور می داد، اینکه این همه با ساکنان بومی آمریکا همنشینی کرده بود و از فرهنگ عمیقشان گرته برداری کرده بود، همه اینها، با وجود انبوه جزییات و تنوع زیاد موضوعات مطرح شده که گاهی ذهن را پراکنده می کرد، خواندن این کتاب را برایم ارزشمند کرد.

        

          راستش قصدی برای خوندن این کتاب نداشتم اما به بهونه جمع خوانی  خوندن این کتاب رو شروع کردم.
کتاب از اهمیت گم شدن میگه و در یک جایی از کتاب میگه اصولا شناختن چیزی همچون زندگی که سراسر نامعلومیه کار عبثیه.
جایی از ماجرای گمشده‌ها در طبیعت می‌گه و به همین بهونه حرف‌های عمیقی میزنه.
جای جای کتاب جملاتیه که از ما میخواد با تامل بیشتری دوباره و دوباره آنها را بخوانیم و هربار هم درک تازه‌ای از آنچه که خواندیم در ذهنمون شکل بگیره.
اگر زندگی شما رو در خودش بلعیده این کتاب بهتون کمک نمی‌کنه تا راه درست رو پیدا کنید اما در عوض بهتون می‌گه که چطور به درستی گم شوید.
        

          مشغول خواندن کتاب «نقشه‌هایی برای گم‌شدن» هستم که به این جمله‌ها می‌رسم. زیرشان خط می‌کشم و چندباره می‌خوانم: 

سیمون ویِ عارف‌مسلک به دوستی در قاره‌ای دیگر نوشت: «بیا به این فاصله عشق بورزیم، فاصله‌ای که به‌تمام‌وکمال در تاروپود دوستی تنیده، چراکه آن‌هایی که یکدیگر را دوست ندارند، فاصله‌ای بین‌شان نیست.»

ما دقیقاً برای همین به ادبیات و خواندنِ دیگری و دیگران نیازمندیم. به‌اینکه کسی پرده را کنار بزند، عینک تازه‌ای با شیشه‌های شفاف بگذارد روی چشم‌هایمان و معنایِ متفاوتی به پیش‌زمینه‌های ذهنی‌مان بدهد. ما دقیقاً به خواندن همین کلمه‌ها نیازمندیم. به این‌که جور متفاوتی به فاصله که ناشی از اشتیاق و تمایلِ ما برای نزدیکی به آن دیگری مطلوب است، نگاه کنیم و خوب بدانیم اگر که فاصله‌ای هست، دلیلش فقدان نیست. فاصله معلولِ دوری است. و دوری تحمل‌پذیرتر و مطلوب‌تر از ناداشتن است.

ما با وجود همهٔ محدودیت‌های تجربه زیسته‌مان در کنار محدودیت‌های جغرافیایی و زمانی به ادبیات احتیاج داریم تا بی‌هیچ رنجِ تجربه‌کردن یا مبتلاشدنی، به‌لطفِ کلمه‌های دیگری بدانیم همهٔ آن‌چیزی که رنج مکرر و غمی تمام‌نشدنی تلقی می‌شود، آن‌قدر هم اندوهِ جانکاهی نیست؛ اگر طورِ دیگری به آن نگاه کنیم.

و همهٔ ما به «طورِ دیگری نگریستن» بیشتر از هر وقتی نیاز داریم و اگر ادبیات نباشد، ما کجا و چطور، این طور دیگر و متفاوت را یاد بگیریم؟ 

در نتیجه؛
زنده‌باد ادبیات...
زنده‌باد فاصله... 
چرا‌که اگر فاصله‌ای هست، یعنی دیگری‌ِ مطلوبی، اشتیاقی، خواستنی، حضوری و دوستی‌ای در لحظات زیستن‌‌مان جریان دارد و  نبض حضورش در عمیق‌ترین جایِ دلِ ما در حال تپیدن است.
.
        

          راستش را بخواهید اگر از من بخواهند در یک جمله موضوع این کتاب را بگویم، نمی‌توانم. حتی یک پاراگراف، یا یک متن یک سخنرانی چند دقیقه‌ای یا حتی چند ساعته.
من واقعا نمی‌دانم موضوع این کتاب چیست. 

نقشه‌هایی برای گم شدن را چند ماه پیش شروع کردم، نتوانستم بیشتر از بیست، سی صفحه بخوانم، رهایش کردم. اگر هم‌خوانی با دوستان ناداستان نبود به این زودی‌ها سراغش نمی‌آمدم؛ اما باز هم دچار همان حس شدم. من اصلا این را نمی‌فهمم. باز کتاب را رها کردم. بعد از چند روز این بازخورد را از دیگران هم دیدم‌. خودم را دلخوش کردم به اینکه من در عدم درک این کتاب تنها نیستم.
‌
‌وقتی یک هفته مهلت خواندن کتاب تمدید شد، خودم را مجاب کردم که باید در این فرصت کتاب را بخوانم، به یک روش جدید. البته این روش آنقدرها هم جدید نیست. من اهلش نیستم. من همانقدر که خواندن این کتاب را نمی‌فهمیدم، شنیدن بقیه‌ی کتاب‌ها را هم نمی‌فهمم. من اهل پادکست و کتاب صوتی نیستم، تمرکزم سریع به هم می‌خورد و همین‌طور که داستان پیش می‌رود، من در ذهنم خودم در دنیای دیگری سفر می‌کنم. 
‌
ربکا سولینت درباره‌ی همه‌چیز و هیچ چیز صحبت می‌کند، از طبیعت آمریکا تا سرخ‌پوست‌ها و قبایلی که با استعمارگران اسپانیایی روبرو شدند، از نقشه‌های ابتدایی از قاره‌ها تا خودکشی یک از دوستانش و حتی حیوانات در خطر انقراض. در همه‌ی این‌ها انگار می‌خواست یک‌چیز را بگوید:" چرا نشانه‌هایی می‌گذاریم که گم نشویم، گم شدن اشکالی ندارد."

البته نمی‌دانم آن چیزی که من فهمیدم درست است یا نه. من حالا از این کتاب فقط چند مورد که بالاتر نوشتم یادم مانده، و با توجه به اسم کتاب این نتیجه‌گیری از کتاب را کردم.

بهترین بخش کتاب سخن ناشر بود، چرا که با تعریف جستار خیال من را راحت کرد، ایرادی ندارد که این کتاب را درک نمی‌کنی، این‌ها تجربیات شخصی نویسنده است و قرار نیست من را متاثر کند، من باید به ساختار مدام در حال تغییر جستار توجه کنم.
‌
        

          ضعیف بود
ارزش خوندن نداشت 
بی محتوا
        

          شروع بدی نداشت اما رفته رفته افت کرد و آخر سر با یک پایان نه‌چندان باشکوه به انتظارم ازش گفت «زکی».
ایده‌های پراکندهٔ جستارهای مختلف اغلب نمی‌تونستن با هم گفت‌وگو کنن، یا حداقل زبان دیالوگشون برای من گنگ بود. فکر می‌کنم جستار خوب جستاریه که مایهٔ قوی‌ای داشته باشه و حرفش رو در تمام طول نوشته با کیفیتی خوب ارائه کنه و فقط بعضی جاها به کمک بعضی جمله‌ها ضربه‌های محکمش رو وارد کنه. اما نقشه‌هایی برای گم شدن پایین متوسط نمودار قدرت حرکت می‌کرد و حرفش رو با بعضی جملات قوی یهو می‌رسوند.

«دو سر پیکان» جستار مورد علاقه‌م تو این مجموعه ست. درکل خوندنش خالی از لطف نبود.
        

          کتابی برای درک موقت بودن موقعیت‌های زندگی 
        

          اگر جستارخوان هستید این کتاب رو از دست ندید
        

          بعضی جستارهایش را خیلی دوست داشتم و در بعضی شان گم شدم و آخرش نفهمیدم نویسنده چه می‌خواسته بگوید.
        

          یک بند از این کتاب رو هیچ وقت فراموش نکردم_آن بندی که هیچگاه «خود» در آن گم نیست؛
«وقتی وینتویی در راستای‌ رودخانه‌ای حرکت میکند، تپه‌ها سمت غرب‌اند و رود خانه سمت شرق؛ و پشه دست شرقی‌اش را نیس میزند. وقتی از همان مسیر بر میگردد، تپه‌ها کماکان در سمت غرب اند و وقتی جای نیش پشه را میخاراند، دست شرقی اش را خارانده»