یک کتاب خوش خوان دیگه از منصور ضابطیان  که البته اینبار سفرنامه ایتالیا  رنگ و بوی غذا داره و بیشتر سعی شده خاطرات غذایی سفر رو بگه. انصافا اینقدر خوب و خوشمزه تعریف میکنه از غذاها که ادم دوست داره اونجا باشه  و بخوره
        

          اعتراف میکنم موقع خوندش دلم میخواست کتاب رو ببندم و برم تمام غذاهای ایتالیایی رو تو آشپزخونه خلق کنم و طعمشونو بچشم...
از دوست‌داشتنی‌های آقای ضابطیان بود.
        

          تو سفرهایی که رفتم و وقت‌هایی که با آدم‌ها گذروندم، همیشه یکی از هایلایت‌ها و کوالیتی‌تایم‌ها برای وقتی بوده که باهم غذا پختیم و بعدش باهم سر میز نشستیم. نمی‌دونم این پروسه غذا درست کردن چه خاصیتی داره که یخ آدم‌ها رو باز می‌کنه و همون پای گاز، سفره دلشونو واسه هم باز می‌کنن. و به همین دلیل عمیقا باور دارم که تقریبا هیچ چیزی آدمارو اندازه باهم آشپزی کردن به همدیگه نزدیک نمی‌کنه.
از اونجایی که یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های سفرنامه‌های ضابطیان تو این سال‌ها، مردم کشورهای متفاوت و نزدیک شدن به اون‌ها بوده، انتخاب موضوع غذا اونم از نوع ایتالیاییش بهونه خوبی برای بیشتر بسط دادن این موضوع بود.
مثل بقیه سفرنامه‌هاش با همون زبون ساده خودش از مردم ایتالیا، غذاهاشون، رسم‌و‌رسومات و فرهنگ‌شون و افسانه‌ها و خرافات پشت باورهاشون می‌گه. 
مهارت خود منصور ضابطیان به کنار، چون خودم چندتا دوست ایتالیایی دارم و اصولا فرهنگشون رو خیلی دوست دارم (که بی‌شباهت هم به فرهنگ خودمون نیست!) لذت خوندنش برام دوچندان شد.
اینم سهم ما از سفر نوروزی ۱۴۰۰ :)
        

          کتاب بسیار خوشمزه و دوست داشتنی بود! لذت بردم و احساسی که بعد از مطالعه کتاب داشتم پختن و امتحان غذاهای جدید بود؛ در کنار مطالعه مناطق و غذاهای ذکر شده رو در گوگل و پینترست هم جستجو می‌کردم و لذت مطالعه دوچندان می شد (:
        

          اولین کتاب سال ۲۰۲۲ من:)

مثل همه‌ی سفر نامه‌های دیگه‌ی آقای ضابطیان، این‌ یکی هم دوست داشتنی بود برام^^
همون‌طور که از روی جلدش هم نوشته شده، غذا نوشته و محور اصلی داستان‌ها و خاطرات غذاها هستن و منی که آدم شکمویی هم نیستم ازش لذت بردم و دلم میخواست امتحانشون کنم :))
        

          این کتاب پر بود از عطر و مزه و زیبایی.اولین تجربه سفرنامه خوانی و نمیتونم بیان کنم که چقدرررر عاشق این کتاب شدم
منصور ضابطیان توی این کتاب از سفر ایتالیا برامون میگه ولی تمرکزش توی این کتاب روی غذاها و خوراکی های ایتالیاییه که اگر مثل من عاشق غذا باشید،این کتاب خیلی بهتون میچسبه
        

          من ایتالیا رو خیلی دوست دارم. بعد از یه سفر حتی بیش از پیش عاشقش شدم. حتما یه روزی یه دوره ای رو در ایتالیا زندگی می کنم. الان هم دارم زبان ایتالیایی یاد می گیرم. پس بی راه نیست که این کتاب رو دوست داشته باشم. کتاب خیلی چیزا رو بهم یاد داد و یادآوری کرد. ولی یه چیز که قطعیه و بعد ازخوندن کتاب توی زندگی و شخصیت ام می مونه اینه که هفته ای یه غذای ایتالیایی درست کنم و درست مثل ایتالیایی ها با حوصله اون رو در کنار عزیزانم بخورم، اصلا با هم بپزیم، وقت خوردنش حرف بزنیم و اینطور از زندگی لذت ببریم.
        

          چه جوری این همه اشتها داری و چاق نمیشی؟
بگذریم
اختصاصی شکم
بدک نبود 
قوی هم نبود 
فکر کنم افتاده تو سری کاری
        

          اقای ضابطیان و کتابای همیشه دوست داشتنیش .عکسای بین کتاب واقعا باعث میشه شما فکر کنین با ایشون همسفر بودین.در یک کلام عالی
        

          کتاب نه آنچنان سفرنامه بود و نه آنچنان غذانوشت‌های یک سفر! با توجه به زمان حضور نویسنده در کشور ایتالیا و تجربه قبلی سفر به آن‌جا، نویسنده می‌توانست نسبت به آداب غذایی و انواع غذاها _ مثلا غذاهای شهرهای مختلف - واکنش بیشتری نشان دهد و برای خواننده کتاب از تجربه آن‌ها بنویسد؛ نویسنده چندبار سعی کرد که چنین تجربه‌هایی را کتاب بیاورد و از نظر من، موفق هم بود. مثال آن نیز به افتخار کردن مردمان شهری از ایتالیا به تولید پنیرش بود!
مواجهه جدیدی که با ایتالیا و مردمانش صورت گرفت، کار را برای خواننده، جذاب می‌کند. می‌توان ادعا کرد که رفتار ایتالیایی، شرقی‌ترین رفتار میان کشورهای اروپایی و علی‌الخصوص غرب آن است.
        

          خیلی از خوندن این سفرنامه لذت بردم😍
واقعا منو برد به ایتالیا،بعضی از قسمت ها حتی مزه اون غذا هایی که تعریف میکرد رو حس میکردم. 
پیشنهاد میکنم مطالعه کنید اگر به آشپزی و فرهنگ های مختلف علاقه مند هستین👌
        

          سفرنامه ایتالیا بود که بسیار دلپذیر و دلنشین روایت شده.
        

          سفرنامه‌ی خوشمزه منصور ضابطیان به کشور پاستا و پیتزا و گوجه! با نثری روان که دقیقا از یک روزنامه‌نگار انتظار می‌رود.
        

          همیشه برایم سفرنامه، نوع جذابی از کتاب بوده‌است.
سفرنامه‌ای بسیار خوشمزه است. به شدت کتاب های منصور ضابطیان را پیشنهاد می‌دهم.
        

          کتابی خوشمزه و لذیذ سفرنامه ایتالیا بیشتر در مورد غذا های ایتالیایی هست یه جاهایی واقعا گشنم شد. و دلم می خواست اونجا بودم
        

          با خوندن این کتاب احتمالا گرسنه می‌شید.

وقتی این کتاب رو شروع میکردم هیچ چیزی از آشپزی سرم نمیشد؛ البته وقتی تمومش کردم هم چیزی سرم نمیشد. ولی هر صفحه از اون پر از زندگی بود. پر از مزه های مختلف. فکر می‌کردم غذا نوشت مثل کتاب های آشپزی برای من حوصله سر بر باشه. ولی غذانوشت آقای ضابطیان فرق میکنه. 
من همیشه آرزوی دیدن ایتالیا رو داشتم. وقتی بین سفرنامه های آقای ضابطیان به این کتاب رسیدم بی معطلی خریدمش. هرچیزی مربوط به ایتالیا منو جذب خودش میکرد.  این کتاب خیلی خوشمزه ست. با خوندش ایتالیا رو مثل یه بشقاب پاستا تجربه میکنید=))))
        

          غذا فقط وسیله‌ای برای برطرف‌کردن نیاز فیزیولوژیک بدن نیست. غذا از شاخصه‌های تمدن است. اگر امروز رستوران‌های پیتزای ایتالیایی و کباب‌ ترکی خیابان‌های ایران را تسخیر کرده‌اند، یک نشانه است از حضور موفق فرهنگی در میان فرهنگ دیگر.
منصور ضابطیان برای نقل سفر خود به ایتالیا که شکر خدا اسپانسرهای خوب و زیادی هم داشته، غذا را نخ تسبیح کرده و روایت‌ها را یکجور به غذا ربط داده که خودش یک خلاقیت است. سه رنگ روایت ایتالیاست و غذاهایش. البته همچنان از نظر من چای نعناع با اختلاف بهترین کتاب و سفرنامه اوست.
خیلی افسوس می‌خورم که منوی غذای ایرانی امروز خلاصه شده در کوبیده، جوجه، قرمه و قیمه. این نشانه افول تمدن است. در همین تبریز خودمان چند جا را می‌شناسید که کوفته و دلمه و خورشت هویج سرو کنند؟
        

          این یکی هم از اون کتاب های خوب آقای ضابطیان هستش ، من نسخه چاپی خوندم ..
        

          بهترین سفرنامه ضابطیان که تا الان خواندم همین کتاب بود. صفحه به صفحه کتاب من گشنه‌تر و البته نسبت به ایتالیا عاشق‌تر می‌شدم.
تعبیر غذا‌نوشت بسیار دقیق به کاربرده شده و همه تاریخ و فرهنگ و تمدن ایتالیا را با همین غذاها می‌توان شناخت و دوستش داشت. 

پ.ن: سفرنامه سه رنگ خوراک این است که اول ماه رمضان به یک دوست صمیمی هدیه‌اش بدهی.
        

          کتاب بسیار روان و خواندنی که اطلاعات بسیااار خوبی به خواننده میدهد.