یادداشت‌های امید یکتاخواه (5)

          در این کتاب آگاهی‌بخش و غیرداستانی، کارولین کریادو-پرز نشان می‌دهد که چگونه بیشتر داده‌ها علیه زنان تعصب دارند. از پزشکی و فضاهای عمومی گرفته تا حتی نحوه‌ی طراحی گوشی‌های هوشمند 
 انگار بیشتر سیستم‌ها نیمی از جمعیت را نادیده می‌گیرند. 

آیا می‌دانستید که علائم پزشکی در زنان معمولاً کمتر مورد تحقیق قرار می‌گیرد؟ یا اینکه کمربندهای ایمنی طوری طراحی شده‌اند که برای مردان مناسب باشند و این می‌تواند زنان را در تصادفات رانندگی در معرض خطر بیشتری قرار دهد؟ 

فکت جالب: آیا می‌دانستید که زنان تقریباً دو برابر بیشتر از مردان ممکن است عوارض جانبی شدید از داروها را تجربه کنند به خاطر اینکه تحقیقات کمتری در مورد تأثیر داروها بر زنان انجام شده است؟ 

کتاب Invisible Women با ساختاری منظم و پر از داده‌ها و تحقیقات علمی، به بررسی تعصبات پنهان در دنیای ما می‌پردازد. این کتاب در چندین بخش به موضوعاتی مثل بهداشت، حمل‌ونقل، فناوری و سیاست‌های عمومی پرداخته است. هر بخش با مثال‌های واقعی و شواهد علمی شما را به چالش می‌کشد که تصور کنید چطور دنیای اطراف شما برای نیمی از جمعیت طراحی نشده است.

کارولین کریادو-پرز نویسنده، روزنامه‌نگار و فعال بریتانیایی است که به خاطر کارهایش در زمینه نابرابری جنسیتی شناخته می‌شود. او در رشته ادبیات انگلیسی تحصیل کرده و سپس به مطالعه اقتصاد رفتاری و فمینیستی پرداخته است. فعالیت‌های او تأثیر زیادی بر سیاست‌ها داشته است، از جمله کمپین‌هایی برای قرار دادن تصاویر زنان بر روی اسکناس‌های بریتانیایی و بهبود نمایندگی زنان در فضاهای عمومی.
سبک نوشتاری کریادو پرز واضح، جذاب و مبتنی بر داده‌ها است، که اغلب تجزیه و تحلیل‌های آماری را با مطالعات موردی واقعی ترکیب می‌کند. او مسائل پیچیده را به شکلی قابل درک بیان می‌کند که هم برای مخاطبان عمومی و هم برای مخاطبان علمی جذاب است.

اگر دوست داشتید که ویدئوی معرفی کتاب و معرفی نویسنده رو ببینید، می‌تونید به پیج اینستاگرام پادریویو سر بزنید.

www.instagram.com/pod_re_view
        

          کتاب «سال گمشده خوان سالواتی‌یرا» نوشته‌ی پدرو مایرال، داستان خوان سالواتی‌یرا، مردی آرژانتینی که قادر به صحبت کردن نیست، را روایت می‌کند. او بیشتر عمر خود را صرف خلق یک نقاشی دیواری فوق‌العاده و عظیم می‌کند که چندین کیلومتر طول دارد. این نقاشی دیواری کل تاریخ شهر کوچک کنار رودخانه‌ی او را به تصویر می‌کشد و زندگی روزمره، رویدادهای مهم، و حتی رویاها و خاطرات را ثبت می‌کند.

پس از مرگ سالواتی‌یرا، دو پسرش به زادگاه‌شان برمی‌گردند تا به امور او رسیدگی کنند و درباره سرنوشت نقاشی دیواری تصمیم بگیرند. این نقاشی‌ها به صورت یک سری طومارهای بزرگ نگهداری می‌شوند، اما آنها متوجه می‌شوند که یک سال از نقاشی دیواری ناپدید شده است. با کنجکاوی و عزمی راسخ برای کامل کردن میراث پدرشان، آنها به دنبال طومار گمشده می‌گردند و در این مسیر به کشف رازهایی درباره پدر  و شهرشان می‌پردازند.

این رمان به بررسی موضوعاتی مانند حافظه، خانواده، هنر، و گذر زمان می‌پردازد و همچنین به چگونگی حفظ تاریخ و روایت‌های شخصی از طریق هنر اشاره می‌کند. پسران در طول سفر خود به درک عمیق‌تری از پدرشان و راه بی‌صدا اما قدرتمند او در بیان خود دست می‌یابند.

پدرو مایرال نویسنده‌ای آرژانتینی است که در سال ۱۹۷۰ در بوئنوس آیرس به دنیا آمد. او به خاطر رمان‌ها، داستان‌های کوتاه و اشعارش شناخته می‌شود و اغلب طنز، عمق احساسی و تأمل را با هم ترکیب می‌کند. مایرال با رمان «سال بیابان» (El Año del Desierto) در سال ۱۹۹۸ به شهرت بین‌المللی دست یافت و با رمان «زن اهل اروگوئه» (La Uruguaya) که در سال ۲۰۱۶ منتشر شد و به یکی از پرفروش‌ترین‌ها تبدیل شد، جایگاه خود را به عنوان یکی از صداهای کلیدی ادبیات معاصر آرژانتین تثبیت کرد.

آثار مایرال اغلب به بررسی موضوعاتی چون هویت، روابط و پیچیدگی‌های احساسات انسانی می‌پردازند و معمولاً در بستر جامعه آمریکای لاتین قرار دارند. رمان «سال گمشده خوان سالواتی‌یرا» (۲۰۱۱) به دلیل کاوش در موضوعات هنر، حافظه و خانواده تحسین گسترده‌ای دریافت کرد. سبک چندوجهی مایرال و توانایی او در ترکیب روایت‌های شخصی با موضوعات اجتماعی گسترده‌تر، او را به یکی از تحسین‌شده‌ترین نویسندگان نسل خود در آمریکای لاتین تبدیل کرده است.
        

          Pulp، یا «عامه پسند» که در سال ۱۹۹۴ منتشر شد، آخرین رمان چارلز بوکوفسکی است؛ نویسنده‌ای که به خاطر توصیف‌های بی‌پرده، خام و بی‌تعارف از زندگی در حاشیه‌های جامعه شناخته می‌شود. برخلاف بسیاری از آثار نیمه‌زندگی‌نامه‌ای بوکوفسکی، Pulp یک هجویه‌ای از ژانر کارآگاهی کلاسیک است که پوچی، طنز تلخ و مضامین وجودی را با هم ترکیب می‌کند. این کتاب خداحافظی بوکوفسکی با خوانندگانش است، زیرا اندکی پیش از مرگش تکمیل شد. این رمان به "نوشته‌های بد" تقدیم شده و نشان‌دهنده لحن شوخ‌طبعانه و نقد بازیگوشانه او به قراردادهای ادبی است.

داستان رمان درباره نیک بلین، یک کارآگاه خصوصی بداقبال در لس‌آنجلس است که فاصله زیادی با کارآگاهان شیک و توانمند داستان‌های نوآر کلاسیک دارد. بلین ورشکسته، دائماً‌الخمر و گرفتار اضطراب وجودی است. پرونده‌های او عجیب‌وغریب هستند، از یافتن نویسنده گم‌شده‌ای به نام سِلین (که گفته می‌شود مرده است) گرفته تا بررسی اینکه آیا زنی که خود را بانوی مرگ می‌نامد، واقعاً همان شخصی است که ادعا می‌کند یا نه. در طول مسیر، بلین با بیگانگان، شخصیت‌های مشکوک و موقعیت‌های سوررئالی مواجه می‌شود که مرزهای واقعیت و توهم را محو می‌کند.

با وجود عناصر کمدی و پوچ‌گرایانه، Pulp به موضوعات عمیق‌تری مانند مرگ، بیهودگی و جستجوی معنا در دنیایی آشفته می‌پردازد. تحقیقات بلین که از کنترل خارج می‌شود، بازتابی از آگاهی بوکوفسکی نسبت به مرگ قریب‌الوقوع خودش است و این رمان را نه‌تنها به یک هجویه بلکه به تأملی بر شرایط انسانی تبدیل می‌کند.

ترکیب طنز، بی‌پروایی و تأملات وجودی، Pulp را به اثری منحصربه‌فرد در کارنامه بوکوفسکی تبدیل کرده که هم نشانه‌ی جدایی از و هم در عین حال تکمیل‌کننده مضامین و سبک اوست.

چند نکته جالب درباره Pulp اثر چارلز بوکوفسکی

ادای احترام هجوآمیز
این رمان یک هجویه از ژانر کارآگاهی کلاسیک است و کلیشه‌ها و تکرارهای این سبک را به سخره می‌گیرد. کارآگاه خصوصی بوکوفسکی، نیک بلین، به طرز خنده‌داری بی‌عرضه، دائما‌الخمر  و بسیار دور از قهرمانان شیک و تیزبین داستان‌های نوآر کلاسیک است.

 تأمل در مورد مرگ
بوکوفسکی هنگام نوشتن Pulp با بیماری لوکمیا مبارزه می‌کرد و این رمان بازتابی از آگاهی او نسبت به مرگ است. شخصیت بانوی مرگ، که در طول داستان حضور دارد، می‌تواند نمادی از رویارویی بوکوفسکی با مرگ خودش باشد.

 دنبال‌کنندگان خاص
Pulp ممکن است مشهورترین اثر بوکوفسکی نباشد، اما به دلیل ترکیب منحصربه‌فرد طنز، وجودگرایی و هجویه ژانر، دنبال‌کنندگانی خاص پیدا کرده است. طرفداران، لحن سبک‌تر و پوچ‌گرایانه این رمان را در مقایسه با موضوعات تاریک‌تر آثار قبلی او تحسین می‌کنند.

اهمیت عنوان
عنوان Pulp اشاره‌ای به مجلات و رمان‌های عامه‌پسند اوایل قرن بیستم است که به خاطر داستان‌های مهیج و گاهی پر از اغراق خود شناخته می‌شدند. رمان بوکوفسکی همزمان این سبک را هم به سخره می‌گیرد و هم به آن ادای احترام می‌کند و ترکیبی منحصربه‌فرد از هجویه و بزرگداشت خلق می‌کند.


برای دیدن ویدئوی معرفی این کتاب و نویسنده‌ی آن به صفحه‌ی اینستاگرام podreview‌ مراجعه کنید.
(لینک صفحه در پروفایل)