یادداشت امید یکتاخواه

        مردگان بی‌کفن و دفن یک نمایشنامه از ژان پل سارتر است که برای اولین بار در سال ۱۹۴۶ اجرا شد. 

داستان در جریان جنگ جهانی دوم و اشغال فرانسه توسط نازی‌ها رخ می‌دهد و درباره‌ی گروهی از مبارزان جبهه‌ی مقاومت فرانسه است که توسط نیروهای آلمانی دستگیر شده‌اند.

نمایشنامه روی معضلات روانی و اخلاقی زندانیان تمرکز دارد، در حالی که آن‌ها منتظر بازجویی و احتمالاً اعدام شدن هستند. آن‌ها در یک مزرعه روستایی زندانی شده‌اند و تحت شکنجه قرار می‌گیرند تا اطلاعاتی درباره گروه مقاومت خود بدهند. زندانیان با مسائلی مثل شجاعت، خیانت و فداکاری دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند و باید تصمیم بگیرند که برای نجات خودشان به هم‌رزم‌هایشان خیانت کنند یا بدون افشای اسرار بمیرند.

این نمایشنامه به موضوعات عمیق اگزیستانسیالیستی مثل معنای مرگ، آزادی و وضعیت انسانی در شرایط سخت می‌پردازد. سارتر روی تضاد بین بقای شخصی و وفاداری به یک هدف بزرگتر تأکید می‌کند.
در نهایت هیچ‌کدام از زندانیان از سرنوشت خودشان فرار نمی‌کنند و مرگ آن‌ها به عنوان نمادی از پوچی و ناگزیری مرگ انسان‌ها در زمان جنگ به تصویر کشیده می‌شود. عنوان نمایشنامه، نمادی است از مرگ‌های فراموش‌شده و بی‌مراسم بسیاری از افراد که در جنبش‌های مقاومت در طول جنگ‌ها و انقلاب‌های موفق یا ناموفق کشته شده‌اند.

برای دیدن ویدئوی معرفی این کتاب و نویسنده‌ی آن به صفحه‌ی اینستاگرام podreview‌ مراجعه کنید. 
(لینک صفحه در پروفایل)