یادداشت‌های فاطمه (8)

          مامان، به نظرت، چون اینجا هیچ وقت فرصتش رو پیدا نکردم، می‌تونم اون بالا، معنای عشق رو تجربه کنم؟
        

          مردم به همه چیز عادت می‌کنند، به خصوص وقتی اصالت انسانی خود را از دست داده باشند
        

          در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد. این دردها را نمی‌شود به کسی اظهار کرد
        

          شب شراب نیرزد به بامداد خمار...
        

          فکر می‌کردم اگر او برود، من می‌میرم. اما نمردم. چون او رفت و من هنوز اینجا هستم. هنوز دارم زندگی می‌کنم. هنوز نفس می‌کشم، فقط به زحمت.
        

          زندگی نه از فداکاری‌ها و کارهای بزرگ، بلکه از چیزهای کوچکی که لبخند بر لب‌هایمان می‌آورد، ساخته می‌شود. مهربانی و تعهدات کوچکی که از روی عادت ابراز می‌شود، همان‌هایی است که قلب را تسخیر، از آن محافظت و آسودگی را تأمین می‌کند.
        

          مرده‌ها برنمی‌گردند، این ما هستیم که نمی‌توانیم سرزنش وجدان خودمان را تحمل کنیم...