یادداشت‌های زهراکردی (10)

          چقدر این کتاب حس کتاب سمفونی مردگان و به من داد.
در طول خواندن کتاب برام تداعی کننده سمفونی مردگان بود.
        

          بنظر من کتابی خوبه که قلب آدم فشرده بشه.
این کتاب همچین ویژگی رو داشت.
        

          در طول خوندن کتاب خیلی حوصله سر بر بود.
اما اخرش خوب بود.
کتابش نمونه بارز از خود گذشتن برای عشق است.
بنظرم فقط باید تجربش کرده باشی تا درکش کنی.
        

          خداحافظی ممکن ترینِ غیر ممکن هاست، چون هیچوقت دلت نمیخواد به زبون بیاریش ولی احمقانس‌ وقتی فرصتش رو داری ازش استفاده نکنی.


از نظر من اصلا کتاب خوبی نبود و پیشنهاد میکنم سمتش نرین به هیچ عنوان.
        

          آینده می‌توانست متفاوت از گذشته باشد. حتی گذشته می‌توانست با گذشته فرق داشته باشد.
        

          (زندگی یک رسم قدیمی است)
(دنبال چه میگردی‌‌؟ دنبال خودم)
(آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌‌فهمد)
        

          خب طبیعتا هر کتابی طرفداران خودشو داره مثل این کتاب
اما من این کتاب و نپسنیدم و به کسی پیشنهاد نمیکنم این کتاب و بخونه
من همین ترجمشو خوندم و اصلا روان نبود و متن سختی داشت
کلا جز کتابایی بود که دست و دلم به خوندن نمیرفت اما باید تمومش میکردم
        

          تورا دوست دارم، اما دیگر خسته شده ام… از رفتن و تو را ترک کردن خوشحال نیستم، ولی برای زندگی دیگری را در پیش گرفتن لازم نیست آدم خوشحال هم باشد.
        

          اگر امیدی هم باشد، به طبقه کارگر است.
        

          همه چیز ناپایدار است. تمام احساسات ناپایدار است.