یادداشت‌های عارفه دمیرچی (5)

          باسمه تعالی
«مصطفا را از وقتی دید، یعنی بلافاصله بعد از مسجد، عاشقش شد.آن جا یک دیدن در مسجد داشت، یک عشق و یک شهادت. در آن بین چیزی از  جنس دوستی‌های ساده وجود نداشت، فقط عشق بود و عشق.»
با یه تقریب خوبی سی سال بعد از پایان نوشته شدن کتاب، کتاب رو تموم کردم.
نیمه‌ی اول ارمیا چقدر شیرین بود ولی نیمه‌ی دوم رو نمی‌دونم. ارمیا راست می‌گفت. هیچ‌کس نمی‌تونست درکش کنه. با اینکه نیمه‌ی دوم کتاب رو دوست نداشتم اما هنوز شخصیت ارمیا من رو توی بهت فرو برده.
        

          باسمه تعالی
و این هم آخرین کتاب روایت جنگ از جنیفر نیلسن.
این کتاب روایت جنگ جهانی اول از پنج دیدگاه متفاوته. و مثل اسمش یادم داد که باید شجاع باشم..
به پای یک شب فاصله نمی‌رسه اما از بین کتاب‌های نویسنده مقام دوم رو بهش می‌دم.
دم این خانم گرم که انقدر خوب تاریخ رو با رمان نوجوان ترکیب کرده.
        

          باسمه تعالی 
بعد از یک سوگ احتمالا  آخرین تصمیمی که یک نفر ممکنه بگیره خوندن یک کتاب در هر روز به مدت یک ساله. نینا هر روز ساعت‌ها روی مبل بنفش گوشه خونه می‌نشینه و کتاب می‌خونه و کتاب تولستوی و مبل بنفش می‌شه اتفاقات، خاطرات و آموخته‌هایی که او در طول یک سال باهاشون مواجه می‌شه. 
این کتاب بیشتر جنبه هم‌ذات‌پنداری داره و برای کسی که یک شخص نزدیک رو از دست داده باشه مثل یک پتوی گرمه. 
ولی جدی، از بین این همه اسم، چرا تولستوی و مبل بنفش؟
        

          باسمه تعالی
این کتاب سراسر دیالوگ و مکالمه‌س برای همین اگر قصد خوندن این کتاب رو دارید پیشنهاد می‌کنم کتاب صوتی‌ش رو گوش کنید(ایوب آقاخانی در فیدیبو رو پیشنهاد می‌کنم).
نویسنده به مکان‌ها و شخصیت‌ها خیلی جزئی پرداخته و فضای خونه و محل رو خیلی راحت می‌تونید تصور کنید. بعضی از شخصیت‌ها تکیه کلام مخصوص به خودشون رو دارن که خیلی کتاب رو شیرین کرده. علاوه بر اون متن خیلی سلیسی داره و می‌شه باهاش ارتباط گرفت.
اما جزئیات زیاد از طرفی دیگه ضعف این کتاب هم هست. حجم کتاب خیلی زیاد شده در حالی که کتاب خط داستانی پیچیده‌ای هم نداره و اتفاقات خیلی عادی یه خانواده در دهه بیست در کنار یه عاشقانه کوچک رو روایت می‌کنه.
اما ضعف اصلی این کتاب این بود که نویسنده طنز رو با ابتذال اشتباه گرفته و زن تو این کتاب جز یه نماد جنسی با خاله زنک بازی‌هاش چیز بیشتری نیست. گاهی فکر می‌کردم نویسنده شاید ۱۴ـ۱۵ سالش بوده که مشروب و سیگار رو نماد بزرگسالی می‌دونسته.
به طور کلی این کتاب یه جوریه که انگار یکی داره براتون ماجراهای فامیل‌هاشون رو خیلی ریز تعریف می‌کنه و آخرش چون عجله داره سریع داستان رو جمع می‌کنه.
        

          باسمه تعالی
اگه می‌خواید کارهای آقای رضا امیرخانی رو مطالعه کنید، این کتاب برای شروع بهترینه. چرا که طرز فکر نویسنده تو این کتاب شاخصه. نویسنده علاوه بر خاطرات سفر، نظرات شخصی خودشون هم به کتاب اضافه کردن. به اضافه، از جزئی نگری نویسنده لابه‌لای خاطراتش شگفت‌زده می‌شید و به شخصه وقتی خودم رو جای نویسنده تصور می‌کردم بعید می‌دونستم که سوالاتی که به ذهن ایشون می‌رسید به ذهن من هم برسه. طنز ریز بین کلمات و پرش بین زبان‌ها شما رو به نویسنده علاقه‌مند می‌کنه و در نهایت سبک زندگی جالب نویسنده هم باعث می‌شه کتاب رو نخواید که زمین بذارید.