یادداشت‌های زهرا کریمی (7)

          این کتاب برای من یک تجربه‌ی سنگین ولی فوق‌العاده انسانی بود.   خیلی از بخش‌ها را با مکث می‌خواندم؛ چون من را وادار میکرد به مرگ فکر کنم. نه به‌عنوان یک اتفاق، بلکه به‌عنوان یک تجربه‌ی زنده، لحظه به لحظه.
اما برای کسی که به دنبال داستان کلاسیک با روند بیرونی پرکشش است، ممکن است سنگین یا یک‌نواخت به نظر برسد
این کتاب برای همه نیست، ولی اگه حتی یک بار خواسته باشید بدانید انسان چه حالی دارد وقتی لحظه‌به‌لحظه به سمت مرگ می‌رود،این کتاب دقیقاً همان حس رو منتقل می‌کند.
        

          وقتی شروع به خوندن کردم، خیلی زود جذب فضای معماگونه و پر رمز و راز داستان شدم. حس کنجکاوی دائم قلقلکم می‌داد، مخصوصاً با آن وصیت‌نامه‌ی عجیب که زندگی یک دختر عادی را زیر و رو می‌کند. از آن کتاب‌هایی‌ست که آدم دلش می‌خواهد همه‌چیز را زودتر بداند، ولی در عین حال از بازی کردن با معماها لذت می‌برد.
در این کتاب تمام معماها حل نمیشه و لازمه که دو تا کتاب بعدی رو هم بخونید
        

          این کتاب حس عجیبی به من داد—ترکیبی از اندوه، ستایش، و نوعی شوخی گزنده با واقعیت. وقتی از چشم مردی نگاه می‌کنی که در یک گاوصندوق زندگی می‌کند، با کبوترش، و آرمان‌هایی عجیب، ناگهان مرز بین دیوانگی، معنا، و قهرمانی مبهم می‌شود. حس می‌کنی داری به آدمی نگاه می‌کنی که جهان را بهتر از همه فهمیده، اما کسی او را جدی نمی‌گیرد.
برایم مثل تماشای یک پانتومیم غم‌انگیز بود؛ خنده‌دار، ولی در عمقش تلخ و انسانی
مردی با کبوتر نقدی‌ست بر دنیای سیاست، رسانه‌ها، و قضاوت‌های جمعی.
        

          در حین خواندن، قلبم بارها شکست. برای لیلا، برای مریم، برای تمام زنانی که زیر سایه‌ی جنگ، سنت، و ظلم خاموش می‌مانند. حس همدلی، خشم، اندوه و گاهی هم کورسویی از امید، مثل موج‌هایی پی‌درپی در طول داستان جاری بود. گاهی اشک آمد، گاهی لبخند، ولی بیشتر اوقات، یک سکوت سنگین.
بر خلاف بادبادک‌باز که تمرکزش بیشتر بر رابطه‌ی پدر و پسر است، هزار خورشید تابان صدای زنانی‌ست که قرن‌ها خاموش بوده‌اند